(เรื่องสั้น) ความรักแสนเจ็บปวด (drama)
Balnewcat
2) ตอนที่ 1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความNO: 1
ลืมตามองผมสิ……..
ผมกำลังจะตามคุณไปแล้วน่ะ……..
ได้โปรดมองผม ลืมตาขึ้นมาสิ………
อย่าพึ่งหลับน่ะ ผมจะตามคุณไป……….
ตอนผมอายุ 5 ขวบครอบครัวของผมนั้นรักกันเอามากๆผมมีความสุขทุกครั้งที่เราอยู่กันพ่อแม่ลูก
แต่หากเมื่อผมอายุได้ 7 ปีแม่ผมก็ได้เสียไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ วันนั้นเป็นวันที่ผมเสียใจอย่างหนัก
ผมคิดว่าผมจะไม่มีคนปลอบโยนแล้วแต่พ่อของผมก็ยังคงทำหน้าที่ดูแลผมอย่างดีไม่ปกพร่องอะไรสักอย่าง
จนเมื่อผมอายุได้ 11 ปี
“นี้ใครฮะคุณพ่อ”
“แม่ใหม่ของลูกไงครับ”
เธอส่งยิ้มมาให้ผมอย่างเอนดูผมเลยยิ้มกลับให้เธอ ผมรู้สึกดีใจที่จะได้มีแม่แล้ว ผมจะได้มีคนปลอบใจ อยู่กันครบพ่อแม่ลูกอีก ถึงแม่ว่าเขาจะไม่ใช่แม่แท้ๆของผม แต่ผมก็มีความสุขมาก และผมก็มองไปเห็นเด็กผู้ชายอายุมากกว่าที่มาพร้อมกับพวกเขา
“แล้วคนนั้นใครหรอครับ”
ผมถามพ่อไปอีกครั้ง
“พี่ชายลูกไงครับ”
ผมมองเขาอีกครั้ง ผมยังยิ้มให้เขาแต่เขากลับมองผมอย่างไม่ใส่ใจ
แต่ผมก็ดีใจที่จะได้มีพี่ชายมาเพิ่มอีกคนผมจึงยังยิ้มส่งไปให้เขาอย่างมีความสุข
แต่เมื่อผมอายุได้ 13 ปีพ่อก็เสียไปเพราะป่วยหนักขั้นรุนแรง ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมเสียใจมาก
แต่แล้วแม่เลี้ยงของผมก็บอกว่าเขาจะดูแลผมเอง ผมรู้สึกดีใจเอามากๆที่ผมยังมีพวกเขามันทำให้ผมยิ้มได้
แต่แล้วผมก็โดนเขาหลอกจนได้ เขาหลอกว่าจะดูแลผมให้ดี หลอกให้ตายใจ ซึ่งผมก็หลงเชื่อเขาอย่างจัง
“ไอ้เด็กเวร!!! แกกวาดบ้านยังไงของแกเนี้ย ทำไมยังมีรอยเท้าอยู่!!!”
“ขอโทษฮ่ะ”
ผมโดนเขาทารุณอย่างหนัก มันไม่เหมือนที่ผมเคยฝันไว้เลยสักนิดเดียว เพราะจากผู้หญิงที่มาวันแรกแสนจะใจดี กลับกลายมาเป็นผู้หญิงที่โหดร้าย ตบตีผมเวลาผมทำอะไรไม่ถูกใจเขา
ผมกลายมาเป็นทาสพวกเขาอย่างแสนสาหัส จากเด็กที่เคยสุขสบายกลับกลายมาเป็นเด็กที่ต้องทำงานบ้านทุกอย่างที่พวกเขาสั่ง ต้องทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการ
และผมก็ไม่ได้เรียนหนังสือตั่งแต่นั้นเป็นต้นมา เวลาที่แม่เลี้ยงเขาอารมณ์เสียจะต้องมาลงที่ผมตลอด
จนร่างกลายผมมันมีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด จากห้องที่ผมเคยนอนนั้นพวกเขากลับให้ผมไปนอนในห้องที่อยู่นอกบ้านไม่สิ มันเป็นห้องเก็บของมากกว่า ผมต้องยอมรับมันและอยู่ให้ได้
แต่แล้วเมื่อผมอายุ 14
“นายต้องเป็นของฉัน”
“ฮึก ปล่อยผม”
ในคืนที่แม่เลี้ยงไม่อยู่เพราะออกไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง และมันก็เป็นคืนที่แสนเจ็บปวดที่สุดของผม เพราะผมไม่ได้อยู่บ้านเพียงคนเดียว แต่ผมอยู่กับพีชายที่เป็นลูกของแม่เลี้ยงของผม
ซึ่งเขาไม่ได้ไปกับแม่ของเขา แต่เขากลับเข้ามาในห้องนอนของผมในตอนดึก ตอนแรกมันก็ไม่มีอะไร
แต่อยู่ๆเขาก็จับผมมัดไว้กับเตียงนอน ซึ่งไม่มัดผมไว้ผมก็สู้แรงเขาไม่ได้อยู่แล้ว เพราะร่างกายของผมมันมีแต่รอยช้ำ กับร่างกายบอบบางของผม ผมจึงสู้แรงของเขาไม่ได้
“ฮึก ผมเจ็บ อึก”
“อยู่นิ่งๆสิว่ะ”
“ฮื่อออ ฮึก”
และแล้วเขาก็ทำอย่างที่ผมไม่คลาดคิด เขาข่มขืนผมและทำทารุณผมอย่างหนักซึ่ง ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ และยอมให้เขาทำจนพอใจ ไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่ดูทำเหมือนไม่สนใจคนอื่นแต่เขากลับข่มขืนผมได้ลงคอ ผมไม่เข้าใจจริงๆ มันเหมือนเป็นตราปาบในตัวผม มันทั้งเจ็บปวดและแสนสาหัสจริงๆ
คืนนั้นผมไม่รู้ว่าเขาทำมันไปกี่ครั้ง แต่พอวันถัดมาผมก็ไม่มีแรงที่จะลุกได้เลย มันทั้งปวดหัว และรู้สึกว่าตัวเองจะไม่สบาย แต่พอผมไม่ยอมออกไปทำงานที่แม่เลี้ยงสั่ง เขาก็ตบตีผม อย่างไม่คิดสงสารผมเลยสักนิด และไม่คิดด้วยว่าผมจะยังสบายดีหรือป่าว
เพรี๊ยยย!!!
“ฉันให้แกทำงานบ้าน ไม่ใช่นอน!!!”
“ฮึก ฮึก”
“หยุดร้องเดี๋ยวนี้น่ะ!!! ฉันลำคาญ”
“ขอ...โทษฮ่ะ ฮึก”
และวันนั้นผมก็โดนเธอตีด้วยไม้หวาย และอดข้าว เป็นเวลา 3 วัน ซึ่งผมยังอยู่มาได้เพราะน้ำที่ยังมีให้ผมดื่มเพื่อประทังชีวิต ชีวิตผมมันรันโทษเหลือเกิน ผมเคยคิดอยากหนีออกไปจากที่นี้ แต่ผมไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน ไม่มีเงินสักบาท ผมเลยต้องอดทนอยู่ที่นี้ต่อไปอย่างรันทด
ผมต้องโดนลูกแม่เลี้ยงข่มขืนอยู่เป็นประจำ มันทั้งเจ็บและทรมาณเหลือเกินสำหรับคนอย่างผม
ผมต้องโทนการกระทำแบบนั้นซ้ำๆซากๆ แม้มันจะเจ็บมากแค่ไหนผมก็ต้องทนมันให้ได้
และเมื่อผมอายุ17 ปี ผมก็ยังคงทำงานตามที่พวกเขาต้องการอย่างเคย ผมยังคงกวาดบ้าน ถูบ้าน
ซักผ้า จัดห้องให้พวกเขา เป็นประจำ ซึ่งผมก็ชินกับมันแล้ว แต่ผมก็ยังเสียใจทำไมชีวิตผมมันถึงเป็นแบบนี้
มันไม่เหมือนกับที่ผมเคยฝันไว้ แต่มันเป็นอีกแบบซะมากกว่า แต่วันนี้ผมก็ได้พบกับใครสักคนที่เหมือนแสงสว่างให้กับผม จากความมืดมัวที่ผมต้องเจอ
“นี้ นาย!!!”
ผมหันไปมองผู้ชายคนหนึ่งที่อายุราวเดียวกันกับลูกชายของแม่เลี้ยงคนนั้น ซึ่งเขานั่งอยู่บนกำแพงที่มีต้นไม้อยู่ข้างหลังเขา และมีแสงพระทิตย์ที่ใกล้ลับฟ้าส่องมาทางตัวเขา มันทำให้เขาเหมือนแสงสว่างที่ทำให้ความมืดมัวในตัวผมนั้นหายไป เขาส่งยิ้มมาให้ผม ซึ่งมันทำให้หัวใจของผมนั้นเต้นแรง
เขาเหมือนพวกลูกคุณหนู ดูเป็นเหมือนที่ชอบของสาวๆ ซึ่งรวมทั้งผมด้วย
ผมชอบรอยยิ้มที่เขาส่งมาให้ผม มันทำให้ผมมีความสุขกับเขาไปด้วย
โดยที่ไม่รู้ว่าเขายิ้มให้ผมแบบนั้นทำไม
และทุกวันเขาก็มานั่งคุยกับผมแบบนี้เสมอ มืออุ่นๆชอบลูบเส้นผมของผมอย่างรักใคร่
ซึ่งผมชอบมันมาก เขาอ่อนโยนกับผม และผมก็ชอบมันเขาเหมือนคนที่ตามหามานาน
คนที่จะมาช่วยปลดทุกที่มีอยู่ในตัวผมออกไป ผมอยากเก็บมืออุ่นๆของเขาเอาไว้เพียงคนเดียว
แม้ว่าผมจะต้องเจอกับอะไรก็ตามผมจะไม่สนใจมัน ไม่ว่าผมจะโดนพวกเขาทารุณมากเพียงใดผมก็ยอม
เพราะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าผม ผมจะสู้ต่อไป
แต่แล้ววันหนึ่งวันที่ผมโดนพวกเขากักขังบริเวรเพราะผมแอบไปเที่ยวข้างนอกกับพระอาทิตย์ของผม
และวันนั้นก็เป็นวันที่เขารู้ความจริง เพราะวันนั้นเขาแอบเข้ามาในบ้านของผม และเขาก็เห็นผมในสภาพที่โดนลูกชายของแม่เลี้ยงข่มขืน ผมเอาผ้าห่ม บังตัวเองจากเขาที่มองผมอยู่หน้าประตูห้อง
“อย่ามองผม ฮึก อย่าเข้ามาใกล้ผม ฮึก”
ผมเสียใจจริงๆ ไม่เคยคิดว่าเขาจะรู้ความจริงในสภาพผมแบบนี้ ผมคิดว่าเขาต้องรังเกียจผมมากแน่ๆ
แต่มันไม่ใช่เลย เขากลับเดินเข้ามากอดผมไว้ กอดผมและลูบเส้นผมของผมอย่างอ่อนโยน
“อย่าร้องน่ะ เงียบน่ะคนดี”
“ฮึก ฮึก”
เขาพยายามพูดปลอบผมอย่างอ่อนโยน เหมือนกับแม่และพ่อตอนที่พวกเขาเห็นผมเสียใจ
มันทำให้ผมมีความสุขที่เขาไม่รังเกียจผมเลย
“ต่อไปนี้...ฉันจะปกป้องนายเองน่ะ”
เขาบอกว่าจะปกป้องผม มันทำให้หัวใจของผมนั้นเต้นแรงมาก ผมอยากให้เขาลบรอยตราปาบพวกนี้ออกไปจากร่างกายของผม
“ช่วยลบตราปาบพวกนี้ออกไปได้ไหม”
ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะให้เขาลบตราปาบพวกนี้ออกไปและให้เขาแทนทีมันแทน
เขายอมทำตามที่ผมบอกคืนนั้นมันทำให้ผมมีความสุขมาก
อ้อมกอดของเขามันช่างอบอุ่นจัง เขาคอยเติมเต็มความสุขให้ผมทีละนิดๆ
ผมชอบมันจัง.....
แต่แล้วความสุขข้ามคืนของผมกับคนที่ผมรักนั้น ก็ต้องพังลง
เมื่อพ่อแม่ของคนที่ผมรักรู้ และคนในบ้านของผมรู้ พวกเขาก็จับผมกับเขาแยกออกจากกัน
แต่ผมกับเขาเรายังคงจับมือกันไว้แนนไม่ยอมปล่อยมัน แต่พวกเราก็คงสู้แรงของคนหลายคนไม่ได้และแล้วพวกเขาก็จับพวกเราแยกออกจากกันได้ แต่ก่อนที่เราจะโดนแยกเขาบอกผมว่าเขาจะมารับผม
“ฉันจะกลับมารับน่ะ!!”
วันแรก........วันที่สอง.........สาม.......หนึ่งอาทิตย์
ผมรอเขา รอแล้วรออีก เขาไม่ได้มาหาผม 1 อาทิตย์เต็มๆแล้ว
และผมก็โดนขังอยู่ในห้องนอนมาแล้ว 1อาทิตย์ ผมไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน เพื่อรอให้เขามารับผมตามที่เขาบอกผมไว้ ทุกวันผมตอนดึก ลูกแม่เลี้ยงจะชอบเข้ามาหาผมเป็นประจำและทำอย่างเคย
ผมก็ได้แค่นอนนิ่งให้เขาทำมัน ทำเหมือนผมไม่มีความรู้สึก และเขาก็ดูอารมณ์เสียที่ผมนอนนิ่งให้เขาทำ
แต่เขาก็ยังทำมันจนเสร็จ แต่ผมยังคงนิ่งไม่ตอบโต้อะไรทั้งนั้น
“มันไม่มาหาแกหรอก!! มันกำลังจะไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วรู้ไว้ซะ!!”
“ไม่จริง!! เขาสัญญากับผมแล้ว”
“มันแค่สัญญา...จะเชื่ออะไรมันได้ล่ะผู้ชายเจ้าชู้แบบนั้น”
“ฮึก อึก”
อย่าพูดตอกย้ำผมได้ไหม ผมรู้สึกเจ็บถ้าหากเขาทิ้งผมไป ผมจะทำยังไงเขาจะทิ้งผมไปจริงๆ
เขาจะไปเรียนต่อจริงๆหรอ ผมต้องใช้ชีวิตแบบนี้อีกแล้วหรอ ไม่จริงใช่ไหม
มันรู้สึกเจ็บจัง ผมได้แต่นั่งร้องไห้แบบนั้นมันรู้สึกเจ็บปวดถ้าคำที่ผู้ชายคนนั้นพูดมันเป็นจริง
ผมร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนรู้สึกเหนื่อยและเริ่มหลับไปอย่างช้าๆ
ผมรู้สึกอีกทีก็ตอนที่มีคนมาปลุกนั้นล่ะ ผมค่อยๆลืมตามองคนที่ปลุกผมอย่างช้าๆ และก็ต้องตื่นอย่างเต็มตา
เพราะคนที่เข้ามาปลุกนั้นเป็นเขาจริงๆ พระอาทิตย์ของผม
ผมมองเขาอย่างดีใจมาก ไม่ไม่คิดว่าเขาจะมาจริงๆ
“คุณมาแล้ว ฮึก”
“ครับ.....ผมมารับคุณแล้ว”
ผมกอดเขาแน่นเพราะดีใจที่เขามารับผมผมดีใจจริงๆดีใจจนผมน้ำตาไหลออกมา
และเขาก็พูดบอกผมให้หนีไปด้วยกัน
“เราหนีไปอยู่ด้วยกันน่ะ”
“........อืม”
ผมตอบตกลงอย่างไม่คิดอะไรเลยผมรู้ว่าเขานั้นรักผมมาก และผมก็รักเขามากเหมือนกัน
พวกเราหนีออกมาจากบ้านหลังนั้นที่เคยเป็นบ้านผมแต่ผมคงไม่ต้องการมันอีกแล้วเพราะผมจะได้อยู่กับคนที่ผมรักแล้ว ผมจะได้มีความสุขอีกครั้ง ไม่ต้องทรมาณอีกต่อไป
มืออุ่นๆของเขาจับมือของผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเหมือนเขากลัวว่าพวกเราจะแยกออกจากกัน
ผมก็ได้แต่ยิ้มที่เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ ผมรักเขาเหลือเกิน......
ผมกับเขาวิ่งไปเรื่อยๆตามเส้นทางเรื่อยๆ และแล้วผมก็ทำของบางอย่างตก
เปร่งงงงงงง
ผมทำมีดเล่มโปรดที่แม่เคยให้ไว้ตกลงพื้นตอนกำลังจะข้ามถนนมันเป็นมีดสีทอง สลักเป็นดอกกุหลาบมันเป็นมีดเล่มเดียวที่แม่ให้เป็นของแทนตัวเขาก่อนแม่จะตายจากผมไป
ผมหันไปมองมันอย่างตกใจที่มันตกออกมาจากกระเป๋ากางเกงที่ใส่
“คุณไปก่อนเลย...ผมขอเก็บของสำคัญก่อน”
“อืม....งั้นเดี๋ยวไปรอน่ะ”
“ครับ”
ผมจึงรีบวิ่งไปเก็บมันที่ตกอยู่กลางถนน พอเก็บมันได้ผมก็ยิ้มให้กับสิ่งของชิ้นนั้นแต่แล้ว
“ระวัง!!!”
บรืนนนนนนนน
โครม!!!!
เอี๊ยดดดดดดดดดด
ผมถูกผลักให้ผมไปทางข้างหน้าผมตกใจมากผมหันกลับไปมองทางที่โดนผลักมา ผมเห็นคนรักของผมลอยตะลิ่วขึ้นฟ้าและตกลงมาอย่างแรง
ตุ๊บ!!!
เลือดสีแดงสดกำลังไหลออกมา ผมยิ่งตกใจเข้าไปอีกผมจึงรีบวิ่งไปหาเขาอย่างรีบร้อน
ผมมองเข้าที่ยิ้มจางๆมาให้เพื่อบอกว่าผมยังปลอบภัยดี ผมมองเขาที่หายใจแรงขึ้นเรื่อยๆเหมือนคนใกล้ขาดใจ
“ฮึก อย่าเป็นอะไรน่ะ”
“คุณ อึก ยังโอเคน่ะ อึก”
ผมมองภาพตรงหน้าอย่างคนใกล้ขาดใจเสียที่เดียว มันทำให้ผมเจ็บเจียนตายมันเหมือนพระเจ้ากลั่นแกล้งกันยังไงยังงั้น ผมมองถนนมันไม่เห็นมีรถขับมาสักคัน แต่รถคันนั้นมันมาได้ยังไง เพราะพวกเราก็ข้ามทางม้าลายกัน ผมร้องไห้ครวนควานด้วยความเจ็บปวดแทบขาดใจตาย
อย่าเป็นอะไรน่ะ…..
ลืมตามองผมสิ......
อย่าทิ้งผมไปแบบนี้.......
แต่แล้วคนที่ขับรถชนพระอาทิตย์ของผมก็ลงมาจากรถและนั้นก็ไม่ใช่ใครคนไหนก็พี่ชายลูกแม่เลี้ยงคนนั้นนั่นล่ะ
“มันผิดเอง.......มันแย่งมึงไปจากกู.........กูไม่มีทางให้มันพามึงไปหรอก”
“ครับ........ผมเป็นของคุณ........แต่ต่อไปนี้มันคงไม่ใช่อีกต่อไป!!!!”
ผมยิ้มให้กับผู้ชายคนนั้นอย่างเยียดหยาม และตะโกนใส่เขา
“ลาก่อนน่ะ”
ผมยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะยกมีดเล่มสีทองเล่มคมที่แม่ให้ไว้ขึ้นมา
ผมหันไปมองพระอาทิตย์ของผมเขาตอนนี้กำลังหายใจหอบอย่างหนักกว่าตอนแรก
มันเหมือนเขาใกล้จะสิ้นใจเต็มที
ลืมตามองผมสิ……..
ผมกำลังจะตามคุณไปแล้วน่ะ……..
ได้โปรดมองผม ลืมตาขึ้นมาสิ………
อย่าพึ่งหลับน่ะ ผมจะตามคุณไป……….
“อย่า!!!!”
ฉึก!!!
ผมใช้มีดแทงเข้าที่ท้องของตัวเองอย่างแรงมันทำให้เลือดผมนั้นไหลออกมา และเยอะขึ้นเลื่อยๆ
ผมมองหน้าคนรักที่กำลังหายใจหอบหนักอีกครั้ง เขาก็ยังมองผมอยู่แต่ดวงตาคู่นั้นของเขามันกำลังจะปิดเต็มที่ ผมยื่นมือไปประสานกับเขาอย่างช้าๆเลือดของผมออกมาเยอะมากเหมือนกัน จนมันไปรวมกับเลือดของเขา พระอาทิตย์ของผมกำลังยิ้มให้ผมอยู่ เขายิ้มอย่างมีความสุขให้กับผมและผมก็ยิ้มให้กับเขา ผมจะจดจำใบ้ในของเขาไว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ลมหายใจของผมจะสิ้นไปผมจะจำมันให้มากที่สุด และเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป.......
ที่รักผมจะคอยปกป้องคุณเอง ผมจะไม่ยอมให้คุณร้องไห้เสียใจ ลืมตาขึ้นมาสิ ลืมตาขึ้นมาเถอะแล้วเราจะไปอยู่ด้วยกันแล้วน่ะ
ตื่นขึ้นมาแล้วหรอ.....เราไปกันเถอะ ผมจะค่อยดูแลคุณเอง
ครับ.....เราไปกันเถอะไปในที่ๆไม่มีใครมาขวางทางแห่งรักของเรา
ครับ.....ผมจะคอยจับมือคุณไว้ตลอดจะไม่ยอมปล่อยมันไป
ผมรักคคุณน่ะ.....พระอาทิตย์ของผม
ผมก็รักคุณ........ดอกไม้แสนสวยของผม
เราไปกันเถอะ……..ดอกไม้ที่รัก
ครับ....พระอาทิตย์ที่รัก
เขาจับมือผมเดินไปข้างหน้าด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขซึ่งมันก็ทำให้ผมมีความสุขเช่นกัน
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
