พี่ตัวร้ายกับน้องชายตัวแสบ...[Yaio]

.

.

.

     ผลัก!!!

 

 

     "ขอโทษครับ" พอทเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเหม่อไปชนกับชายร่ายสูงวัยกลางคน คนหนึ่ง พลางช่วยเก็บของที่หล่นกับพื้นทันที

 

 

     "ไม่เป็นไรพ่อหนุ่ม ลุงเดินไม่ดูทางเอง" ชายร่ายสูงในตาสีควันบุหรี่เช่นเดียวกับพอทเอ่ยขึ้นพลางมองใบหน้าของชายหนุ่มมราช่วยเก็บของ 

 

 

     "ลุงเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ" พอทถามด้วยความเป็นห่วง พรางส่งของที่ช่วยเก็บให้

 

 

     "ลุงไม่เป็นอะไรแล้วละ ขอบใจนะที่ช่วยเก็บของให้ลุง" ชายร่างสูงพูดออกมาพรางส่งยิ้มมาให้พอทพองเองก็มองลอยยิ้มของชายแปลกหน้า แต่กลับรู้สึกคุ้นเคย เหมือนเคยเจอมาก่อน ยิ้มมองนัยน์ตาสีควันบุหรี่ยิ่งทำให้รู้สึกผูกพันซึ้งไม่ต่างกับความรู้สึกของชายร่างสูงที่กำลังลังมองพอทอยู่

     “อืม ลุงขอตัวก่อนนะ พอดีลุงมีนัดด่วนนะ” ชายร่างสูงพูดขึ้นเมื่อนึกได้ พอทเองก็ส่งยิ้มตอบก่อนที่พอทจะเดินไปที่รถเพื่อไปรับพราวที่สนามบิน

.

.

.

.

     สนามบิน

     “พี่พอทททททททท ไม่เจอกันนานยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะค่ะ” ร่างเล็กวิ่งมาหาพอททันทีที่เห็น

 

 

     “มาถึงนานยังเนี้ย รอพี่นานเปล่า” พอทถามน้องสาวขึ้น

 

 

     “ไม่นานเท่าไหร่หรอกค่ะ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ พราวคิดถึงป๊ากับม๊าจะแย่แล้ว” พราวพูดน้ำเสียงออดอ้อน พอทก็พาน้องสาวกลับมาที่บ้านทันทีพอทขับรถไม่นานก็มาจอดอยู่บริเวณหน้าบ้านของตนเองก่อนที่จะพากับเข้าไปในตัวบ้าน พราวเข้าไปช่วยแม่และพีททำกับข้าวในห้องครัวส่วนพอทขึ้นไปบนห้องนอนของตนแล้วนั่งนึ่งถึงเรื่องของชายแปลกหน้าที่พึ่งเจอก่อนหน้านี้ว่าเคยเจอที่ไหนรึเปล่า

 

 

     ก๊อกๆๆๆ

     เสียงเคาะประตูดังขึ้นพอทจึงหยุดความคิดทั้งหมดก่อนจะเดินไปที่ประตู

 

 

     “พี่พอทเป็นอะไรรึเปล่าครับ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย” พีทถามด้วยความเป็นห่วงมีเห็นสีหน้าเครียด ๆ ของพอท

 

 

     “พี่ไม่ได้เป็นอะไรหรอ อย่าคิกมากเลย” พอทพูเพื่อไม่ให้น้องชายคิดมาก

 

 

     “พี่คิดมากเรื่องของเราหรอครับ” พีทถามน้ำเสียงอ่อนลง

 

 

     “เปล่า พี่แค่คิดเรื่องงานที่โรงเรียนนะ อย่าคิดมากเลย” พอทไม่อยากบอกว่าคิดเรื่องชายแปลกหน้าอยู่ จึ่งอากไปเพื่อไม่ให้น้องคิดมาก

     “พี่เคยบอกแล้วงัย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่ก็จะรักพีทตลอดไป” พอทพูดพร้อมกับดึงร่างเล็กของพีทเข้ามากอด

 

 

     “พี่พอททททททททท  ลงไปกินข้าวข้างล้างกันเถอะค่ะ ม๊าทำกับข้าวเสร็จแล้ววววววว” เสียงเล็กของพราวดังมาจากหน้าห้อง

 

 

     

     “เดียวพี่ตามลงไป” พอทตอบน้องสาวเสียงเรียบเมื่อพราวได้ยินพี่ชายตอบกลับมาจึงเดินลงมาห้องนั่งเล่นก่อน

     //คืนนี้พี่นอนด้วยได้ไหม// พอทกระซิบข้างหูพีท  พีทหน้าขึ้นสีด้วยความเขิน แต่ก็พยักหน้าให้พอทแทนคำตอบ พอทก็หอมพีทเป็นรางวัล หลังจากแอบหวานกันสักพักทั้งสองก็ลงมาที่ห้องนั้งเล่นพร้อมกัน

 

 

 

     “มาช้ากันจังค่ะ” พราวถามพี่ชายทั้งสองเพราะลงมาช้าพอสมควร

 

 

 

     “เก็บของนิดหน่อยนะ แล้วป๊ายังไม่มาหรอ” พอทถามต่อเมื่อยังไม่เห็นพ่อในห้องนั่งเล่น

 

 

 

 

     “ป๊าเลิกงานค่ะ เห็นว่าเครียเอกสารพึ่งเสร็จนะค่ะ” พราวตอบเสียงเรียน พอทไม่ได้พูดอะไรต่อ ทั้งสี่นั่งกินข้าวไม่นาน พ่อของทั้งสามก็มาถึง พ่อเดินเข้าบ้านมาพร้อมกับกล่องเค้ก และของขวัญ

 

 

 

     “นี้ของขวัญจากป๊ากลับม๊า” พ่อพูดพร้อมส่งกล่องขวัญให้พอท

 

 

 

     “ของคุณครับ ป๊าม๊า” พอทไหวพ่อกับแม่ของตน

 

 

 

     “ป๊าอุสาว่าจะให้เซอร์ไพรส์ ซะหน่อยไม่เห็นเจ้าพอทจะตื่นเต้นอะไรกับเค้าซะที ไม่เห็นเหมือนเจ้าพีท” พ่อพูดแขวะลูกชายออกมาขำ พีทเมื่อไห้ยินก็ทำหน้าบึ่งให้พ่อทันที

 

 

 

     “คุณก็ไปแซวลูก เดียวลูกก็งอลอีกหรอกค่ะ” แม่พูดบ่นพ่อออกมาไม่จริงจังนัก

 

 

 

     “พี่พอท นี้ของขวัญจากพราวค่ะ” พราวพูดพร้อมกับส่งกล่องของขวัญให้พี่ชายของตน

 

 

 

     “ขอบใจนะ คงไม่ใช่ตุ๊กตาเหมือนคราวก่อนนะ” พอทพูดพรางยีหัวของน้องสาวเบา ๆ พราวยิ้มให้พี่ชายของตนแต่ไม่ได้พูดอะไร

 

 

 

     “แล้วไหนของขวัญจากเจ้าพอทล่ะป๊ายังไม่เห็นเลย” พ่อพูดแขวะเพราะเดาได้เลยว่าพีทลืมวันเกิดพี่ชายอีกตามเคย

 

 

 

     “ป๊าอ่า เดียวผมให้ย้อนหลังก็ได้” พีทพูดจบก็ทำหน้าบึ่งใส่พ่อทันที พอทเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ก็มองหน้สน้องชายยิ้ม ๆ ก่อนที่ทุกคนก็กินข้าวกันไปเรื่อย ๆ จนถึงช่วงดึกก็ดับเค้ก ตามปกติ

.

.

.

.

.

     “พอท ป๊ากับม๊ามีอะไรจะเล่าให้เราฟัง”

.

.

.

.

.

-------------------------------------------

 ปล. หากไม่ดียังไงก็คอมเม้นมาได้เลยนะครับ