ตราบาป

          ผม'ไนท์'ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าสังคมสักเท่าไหร่นัก มีเรื่องก็บ่อย ชีวิตร่วมๆก็แย่สุดๆเหมือนพวกอันธพาลก้ไม่ปาน จนวันหนึ่งผมได้มาเจอกับเธอ..'เมลอน' เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าเบื่อ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ผมพยายามไล่เทอไปหลายครั้งแล้วแต่เธอก็ยังอยู่ แปลกที่เธอยังทนกับผมมากมายขนาดนี้..

          ณ โรงเรียนไวท์ฟิล //ชมรมภาษาอังกฤษ

     วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก(สำหรับผม) เนื่องจากผมพึ่งย้ายมาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ เลยต้องหาชมรมอยู่ ผมก็อยากจะเลือกพวกชมรมดนตรีนะ ก้ผมชอบตีกลอง+เล่นกีต้าร์ แต่ดันเหลือแค่ชมรมเดียวซะนี่ เซ็งเลย นั่นก็คือชมรมอังกฤษ. ระหว่างที่ผมมานั่งบรรยายเรื่องราวต่างๆอยู่นี้ รุ่นพี่คนหนึ่งก็เดินเข้ามา

     "สวัสดีนะครับทุกคน ผม'ไรอัน'เป็นประธานชมรมภาษาอังกฤษครับ ยังไงในเทอมนี้ผมก็ขอให้ทุกคนเต็มที่กับชมรมของเรา และมีความสุขกับชมรมของพวกเราด้วยนะครับ วันนี้ก็ไม่มีอะไรมากนะครับ อยากให้ทุกคนเล่นเกมกัน นิดหน่อยพอสนุกและทำความรู้จักกัน เพราะเทอมนี้มีเด็กใหม่เข้ามาด้วย ยินดีที่ได้พบทุกคนครับ" รุ่นพี่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรกับทุกคน หมอนี่ก็ดูใช้ได้น่ะนะ แต่ทำไมผมต้องสนล่ะ? เกมไร้สาระสู้เกมออดิชั่นในโทรศัพท์ของผมไม่ได้เลยเลย ระหว่างที่ผมนั่งเล่นเกมอยู่นั้น จู่ๆก็มีคนเอาหนังสือมาตีหัวผมอย่างแรง ผมขมวดคิ้วนิดหน่อยก็จะเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าคนที่ทำคือ ประธานชมรมที่ชื่อ ไรอัน นั่นเอง

      "นี่ ขอโทษนะครับ กรุณาทำกิจกรรมกับทุกคนด้วย ทำตัวให้ดีๆหน่อย ถ้าคุณไม่อยากมีรายชื่ออยู่ในบัญชีดำของผม แล้วคุณจะเดือดร้อน"ใบหน้าหล่มคมของรุ่นพี่ยิ้มให้อย่างโอนโยน แต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจ แน่นอนแววตาของรุ่นพี่บงบอกว่า เขาเอาจริง คิดว่าคนอย่างผมจะกลัวหรือ เจอแบบนี้ก็ต้องเล่นด้วยหน่อยแล้ว

     "อ่อ.. หรอครับ แหม คงจะเป็นเกียรติอย่างยิ่ง หากชื่อของผมไปอยู่ในบัญชีดำของคุณนะครับรุ่นพี่.."ผมเหยียดยิ้มที่มุมปากอย่างนึกสนุก เจอรุ่นพี่แบบนี้ ชักสนุกแล้วสิ เมื่อไรอันได้ยินแบบนั้น ถึงกับมองผมเหมือนจะฆ่ากันที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขาต่อหน้าคนทั้งชมรม แต่ไรอันก็คุมอารมณ์ได้ดีสมกับที่เป็นประธานชมรม ก่อนจะเดินกลับไปทำกิจกรรมกับคนอื่นๆ โดยปล่อยผมไว้คนเดียว

      อ๊อด..... //เสียงเวลาหมดคาบ (เสียงทุเรศมาก)

     ผมเดินออกมาจากห้องโดยไม่แคร์สายตาของคนที่ชมรมเพราะทุกคนยังช่วยกันเก็บของอยู่

ระหว่างที่เดินอยู่นั้น....

     "นี่นาย ฉัน เมลอน นะเป็นรองประธานชมรมอังกฤษ ยินดีที่ได้รู้จักนะ นายคงเป็นเด็กใหม่สินะ ชื่อ ไนท์ ใช่ไหม?" อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาน่ารักใช้ได้เลยมาสะกิดผม พอผมหันไปเธอก็แนะนำตัวเรียบร้อยโดยที่ไม่ต้องถาม

     "อ่า ฉันชื่อ ไนท์ เป็นรองหรอ?อืม ดูนิสัยดีกว่าไอ้ประธานนั่นน่ะ งั้นบาย ฉันขี้เกียจคุย"พูดแล้วผมก็หันหลังกำลังจะเดินกลับ เธอก็จับมือผมไว้ ผมหันไปมองพลางเลิกคิ้วเชิงจะถามว่ามีอะไร

     "นายนี่ดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลยนะ "เธอพองแก้มดูน่ารักเอามากๆเลยล่ะ

     "ก็อย่ายุ่งกับฉันสิ"ผมมองด้วยสายตาเรีบยเฉย พลางเดินต่อเพื่อที่จะกลับบ้าน

     "นาย รอฉันด้วยๆๆ" เมลอนวิ่งตามผมมา ผมไม่เข้าใจยัยนี่จริงๆว่าทำไมยังตามมาอีก แถมระหว่างที่เดินอยู่ๆก็ลากตัวผมเข้าร้านเค้กซะอย่างนั้น

      "นี่นาย กินซะนะ ต่อจากนี้เรามาเป็นเพื่อนกันนะ อ๊ะๆ"เธอเอามือมาปิดปากผม"อย่าปฏิเสธฉัน ยังไงฉันก็จะเป็นเพื่อนกับนาย ถ้านายไม่ยอม ฉันจะตามนายแบบนี้ตลอดเลย" ผมได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้ เมลอนยิ้มจนแก้มปริ

       หลังจากที่ทานเค้กกันเสร็จนั้นเราก็แยกทางกันกลับบ้าน

      ใครจะรู้...ว่าหลังจากวันนี้ ผมกับเธอจะเผชิญเรื่องราวต่างๆมากมาย...

               ....................................................................

ขอคำติชมเป็นกำลังใจด้วยนะครับ  นี่เป็นครั้งแรก //ติชมได้ไม่ว่ากันครับ

โปรดติดตามผลงานของผมด้วยนะครับ