แม้ครั้งแรกจะร้าย แต่สุดท้ายก็ดี

     " โอ้ย..."  เสียงใสๆอุทานขึ้นมา อยู่หน้าบ้าน

"  มึงรีบไปซักผ้า ล้างจาน หุ้งข้าวไปเลยไป "  เสียงผู้เป็นแม่  ไม่สิ  เสียงของแม่เลี้ยง ที่อยู่

ในร่างของปีศาท ตังหากล่ะ

"  วันนี้ หนูก็ทำไปหมดแล้ว  ให้หนูไปวิ่งเล่น กับเพื่อนเหอะ "  สาวน้อยพยายามอ้อนวอนจาก ผู้เป็นแม่เลี้ยงของเธอ     แต่สาวน้อยคนนี้ก็รู้ดีว่า ถึงพูดไปก็ไม่มีประโยช์เพราะหญิงแก่

คนนี้  ใจดำ ยิ่งกว่ากระไร

"  ไปวิ่งเล่นเหรอๆ  ได้ๆ  นี้ไง ๆ  วิ่งเล่นสิๆ "  " เพี้ย "  เสียงจากไม้เรียวที่คัยก็รู้ว่า

มันเจ็บแสบแค่นั้ย   แต่มันก็ไม่เท่าความเจ็บที่เธอทำกับมากมายใจรอบหลายปี

" หือๆ  หยุดเหอะ อื้อ อื้อ ๆ พรเจ็บแล้วค่ะ  "  ใบหน้าเธอตอนนี้อาบไปด้วยน้ำตาของเธอ

"  เจ็บเหรอๆ นี้แหนะ"   แล้วแม่เลี้ยงของพรก็ กระชากเส้นผมบางๆ ของ เธอ ไปทางที่

มี กระมัง พลาสติกแล้วก็ เขียง กลมๆ ใหญ่ๆ   อยู่ด้านหน้าเธอ 

" โครม¡¡ "  ตัวของพร ลอยล่ะลิ้วไปตามแรงกระชากของนางปีศาท

ตัวของพรนอนคว้ำ ไม่มีกิริยาตอบโต้

"  จำไว้ อี พร  ถ้ามึงยังทำตัวเป็นเด็ก ปยอ.  แบบนี้ ล่ะก็  มึงออกไปจากบ้านของกูเลย"

แล้วเธอก็เดินจ้ำเท้าออกมาจากบริเวณ ทันที 

"  หือ ๆ "  เธอพยายามพยุงตัวเองออกจากตรงนั้นเช่นกัน เพื่อเข้าไปในห้องนอนของเธอ

แล้วร่างเล็กๆของเธอก็ หล่นลงไปยังเตียงแสนหนุ่ม แต่มีกลิ่นสาบ( อย่าง แรง )

"  ทำไมชั้นต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ด้วยน่ะ "   เธอพึมพ่ำอยู่คนเดียว

สักพักเธอก็พล๋อยหลับไปตอนนั้ยก็ไม่รุ