Our Love

     ตอนเช้า
     "เมี่ยงๆ มีคนมาหาอ่ะ ตื่นรึยัง"
     "ตื่นแล้วๆ ใครมาหรอพี่มีน"
     "ไม่รู้สิ รีบๆลงมาล่ะกันพี่ไปทำงานก่อนนะ"
     "ค่ะๆ"
     
     พอฉันลงมาข้างล่างก็เจอกับแม่ของว่าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครไม่มีใครไม่รู้จักคุณหญิงฤดี กิติพรนุกุล เจ้าของธุรกิจนำเข้ากระเป๋าและเครื่องสำอางแบนด์ดังจากเมืองนอก
     "เมี่ยงสินะ นั่งลงก่อนสิ ก็อย่างที่เธอรู้และคนอื่นๆก็รู้ว่าฉันเป็นแม่ของว่าน ฉันอยากให้เธอเลิกยุ่งกับลูกชายของฉันซะ ลูกชายของฉันเคาควรจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ ฉันหวังว่าเธอคงเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดนะ"
     "ค่ะ เมี่ยงเข้าใจ"
     "เข้าใจก็ดีแล้วล่ะ ปลายเดือนนี้ตาว่านจะหมั่นกับหนูดาวแล้วก็จะไปเรียนต่อด้วยกันที่อเมริกา" คุณหญิงฤดี ยืนการ์ดเชิญงานหมั่นให้กับฉันไว้ แล้วเดินจากไป น้ำตาของฉันที่พยายามกลั้นเอาไว้ตอนนี้กลั้นมันต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ
     เสียงโทรศัทพ์ของฉันดังขึ้นพร้อมกับเบอร์ที่คุ้นตา ไม่ใช่ใครที่ไหนเลยว่านนั่นเอง ฉันเลือกที่จะตัดสายทิ้งและเตรียมตัวออกจากบ้านก่อนที่ว่านจะมาถึง
     
     มหาวิทยาลัย
     ช่วงพักกลางวันฉันมากินข้าวกับเซียนตามปกติ ตามปกติของเราคือจะมีว่านมากินข้าวด้วยแต่วันนี้ฉันชวนเซียนมากินข้าวก่อนเวลาเพื่อเลี่ยงที่จะเจอกับว่าน
     "เมี่ยง เมื่อเช้ามามอก่อนทำไมไม่เห็นโทรบอกว่านเลย ว่านก็ไปเรียกที่บ้านตั้งนานวันนี้ว่านมาเรียนสายโดนทำโทษด้วยนะ อาจารย์หักคะแนนตั้ง5คะแนน"
     "ว่านเมี่ยงขอโทษนะ พอดีเมี่ยงลืมอ่ะ เมี่ยงขอตัวก่อนนะว่าน"
     แล้วฉันก็พยายามหลบหน้าว่านตลอดทั้งวัน และตลอดเวลา บ้างครั้งว่านโทมาฉันก็จะไม่รับสายตัดสายทิ้งบ้าง ปิดมือถือบ้าง ทำแบบนี้ทุกๆวันจนไอเซียนมันเริ่มจะสงสัย
     "เมี่ยง ฉันยังเป็นเพื่อนแกอยู่ป่าวว่ะ"
     "มาอารมณ์ไหนคะคุณเซียน"
     "ถ้าฉันมีอะไรจะถามแก แกตอบฉันได้มั้ยว่ะ"
     "ได้สิ ว่าแต่แกมีอะไรจะถามฉันล่ะ"
     "แกกับไอว่านทะเลาะกันหรอ ทำไมช่วงนี้แกหลบหน้ามันตลอดเลย มันมาหาฉันแล้วถามว่าแกเป็นอะไรทำไมไม่คุยกับมัน อีกอย่างมันบอกปลายเดือนนี้มันต้องหมั่น แล้วก็จะไปเรียนต่ออเมริกาด้วย หมายความว่าไงว่ะ"
     "เอ่อ ลืมไปว่ามีธุระ ฉันกลับก่อนนะไว้เจอกันพรุ่งนี้"