Give Love มอบความรักให้ฉันบ้างก็ได้ (fic Tmr x OC)

มาลงตอนสองได้สักที ฟู่วว 

 "นิก...."

 นิก ใช่นั่นคือชื่อของเธอ เด็กสาวที่นอนโคม่าที่ทุกคนพูดถึงนั่น ไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่เข้ามาในทุ่ง แต่เป็นคนๆนี้ต่างหาก 

การจากไปของคนๆนี้ มันน่าหดหู่เกินจะพูดถึง
 นิวท์ค่อยๆยื่นมือออกไปเพื่อสำผัสใบหน้าของเด็กสาวอย่างใจลอย เขาอยากจะเอ่ยคำขอโทษกับทุกๆสิ่งเมื่อหนึ่งปีก่อน
 แอ๊ดด
 เสียงประตูเปิดออก ทำให้นิวท์รีบชักมือกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โทมัสซะโงกหน้าเข้ามา เพื่อดูอย่างหวั่นๆนิดๆ ก่อนจะเดินมาในห้อง พอก้าวขามาได้ครึ่งทาง ภาพของร่างบางเตียงทำให้เขาถึงกับสดุ้ง
 "นายเคยเจอ หรือมีความรู้สึกเหมือนว่าเคยเห็นยัยนี่มั้ย?"
 นิวท์เอ่ย ดวงตายังก้มลงมองเด็กสาว
 "ฉัน..ไม่แน่ใจ..."
 "นายรู้สึกยังไงที่เห็นสภาพของยัยนี่?"
 โทมัส งุนงงกับคำถามนี้ของนิวท์ เพราะนี่ไม่ใช่คำถามที่หวังจะเค้นความทรงจำของเขา นิวท์แค่อยากได้ความเห็นจากโทมัส ว่าเขารู้สึกเหมือนกับเขาไหม
 "พวกนายเป็นอะไรกับฉันเนี่ย!? เมื่อวนก็คนที่นอนโคม่า ต่อมาก็เพียกที่นอนอยู่ตรงนี้!"
 "..."
 "..."
 ความเงียบเข้าครอบงำห้อง นิวท์อยากจะปลุกเด็กสาวขึ้นแล้วเค้นคำตอบทั้งหมดออกมาจากปากของเด็กสาว แต่เขาไม่แน่ใจว่าถ้าฟื้นขึ้นมา เด็กสาวจะจำอะไรได้รึเปล่า เพราะดูเหมือนโอกาสนั้นดูน้อยมาก.
 "ยัยที่นอนโคม่านั่นไม่ใช่ ผู้หญิงคนแรก... "
 "อะไรนะ?..."
 "ไปได้แล้ว "
 นิวท์ใช้โทนเสียงออกคำสั่ง โทมัสไม่คิดจะเอ่ยคำใดๆก่อนจะเดินออกจากห้อง ทิ้งให้นิวท์มองร่างที่นอนอยู่บนเตียง ปล่อยให้ความเหงาก็เข้าครอบงำ
.
.
.
.
.
.

 Present 

3025 (นานไปป่าว?)

 "เฮี้ย! นี่มันดึกมากแล้วนีหว่า! อ่านเพลินขนาดนี้เชียว!?" เด็กสาวอุทานในขนะวางนิยายสุดโปรดของตนเองลง ใบหน้าแตกตื่นที่เห็นว่าตอนนี้ก็ปาไปเที่ยงคืนพอดี.

 นิยายที่นิกอ่านเป็นนิยายแนวหักมุม เป็นแนวรักๆที่คนเขียนเอาประวัติศาสตร์เมื่อ ช่วงที่โลกมอดไหม้มาเขียนเป็นนิยาย แต่ที่แปลกใจที่การเอาองค์กร WCKED มาเกี่ยวโดยไม่ถูกฟ้องเนี่ย เป็นอะไรที่น่าแปลกใจ เพราะองค์กรนี่มีบุญคุณต่อโลกหลังมอดไหม้นี้จริงๆ

 ในปี 2025(แต่งเอานะ ) ที่เป็นช่วงที่โลกพบกับจุดจบอันแสนเศร้า มีโรคระบาดร้ายแรง ผู้คนล้มตายมากมาย ซึ่งเป็นอะไรที่ไม่น่าปลื้มในคาบวิชาประวัติศาสต์สักเท่าไหร่ แต่หลังจากนั้นไม่กี่ปี องค์กรนี้ก็หายาต้านเชื้อ และฟีื้นฟูโลกนี้ได้อย่างน่าทึ่ง แต่กลับต้องเก็บผู้อยู่เบื้องหลังของความสำเร็จไว้เป็นความลับ ทั้งกลุ่มเด็กๆที่ถูกนำเข้าการทดลองยังไม่เปิดเผยรายชื่อให้รู้ นิกว่าคนในสมัยนั้นช่างน่าสงสาร แต่ก็รู้สึกโชคดีที่เธอไม่ได้อยู่ในช่วงนั้น
 แต่ก็แอบเซ็งๆที่ว่าชีวิตเด็ก ม.ปลายในวันพรุ่งนี้ เป็นอะไรที่น่าเบื่อ การเป็นนักเรียนน่ะมันไม่สนุกขนาดนั้นนะ ลองคิดดูสิ่ถ้าคุณเป็นคนที่แปลก ไม่เข้ากับทุกคนในห้อง ทั้งยังเข้ากับผู้หญิงทั่วๆไปในห้องยังไม่ได้เลย แม้แต่กระเทยยังไม่สนคุณคงไม่เช็งไม่ได้หรอก
 ถ้าหากได้ทำอะไรที่มันน่าตื่นเต้น ท้าทาย ทั้งยังมีอะไรให้ทำตั้งมากมาย อย่างเช่นวิ่งอยู่ในวงกต กับวิ่งหนีโศกาเนี่ย ดีกว่าการมานั่งอ่านหนังสือ ทำตัวดีๆ และไม่ต้องจำเรื่องที่ผ่านมาของชีวิตก็ดีไปอีกแบบนะ แต่พอมาคิดดูอีกที อย่าดีกว่า

 พรุ่งนี้เป็นวันแรกของโรงเรียน แต่แทนที่เธอจะดีใจ แต่กลับเซ็งเสียงั้น เธออยากอยู่บ้าน อ่านนิยาย ดูอนิเมะ อ่านมังงะ อ่านโดจิน เล่นเกมส์กับเพื่อนๆนอกโรงเรียนเสียมากกว่า แม้ว่าในโรงเรียนไม่มีเพื่อนแล้วนับประสาอะไรกับนอกโรงเรียน ขอบอกว่าผิด เธอมีเพื่อนส่วนมากที่เป็นเกมเมอร์ ซึ่งนั่นช่วยชีวิตเธอได้มาก อย่างน้อยเธอก็ยังมีเพื่อนเล่นเกม แต่ทว่า ไหนๆก็ชีวิต ม.ปลายก็เริ่มต้นจากนี้เป็นต้นไปแล้ว เธอกลับไม่สนเรื่องรักไว ม.ปลายสักนิด นี่เธอควรแปลกใจรึเปล่าเนี่ย!?

 ถึงจะอ่านนิยายความรักเล่มนี้ก็เหอะ เธออยากเจอคนที่ชื่อนิวท์คนนี้จริงๆ แต่ก็ได้แค่ฝัน เพราะไม่มีทางที่มันจะเกิดขึ้น เธอไม่อยากหวังลมๆ แล้งๆ ในสิ่งเป็นไปไม่ได้ ให้ตายสิ่แต่ทำไมภาพตัวละครนี้ทำไมถึงทำให้เธอหลอนนักนะ เหมือนกับไม่ต้องคิดมากที่จะวาดภาพชายคนนี้ในสมองสักนิด เหมือนว่าพอรู้ชื่อ ใบหน้ามันก็ชัดเจนแล้ว เธอยังอึ้งอยู่เลยว่าเป็นไปได้ไง ส่วนนางเอกน่ะ หึ คิดเป็นตัวเองแล้วจะยากอะไร แล้วไงล่ะ ตัวละครก็ดันเหมือนกับชื่อเล่นเธอจะตาย
 พอคิดอะไรเรีื่อยเปื่อยกับตัวเองได้ไม่นาน ความง่วงก็เข้าครอบงำ นิกวางหนังสือไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะปิดโคมไฟ แล้วทิ้งตัวลงนอน รอพบกับเหตุการ ไม่ว่าจะอะไรก็ตามในวันพรุ่งนี้

หารู้ไม่ว่า คนๆอาจจะมีอยู่จริงก็เป็นได้
~~~

เช้าต่อมา @3@

 "งืมมม นิวท์จ๋าาา อย่านอกใจมินโฮน้าาาา--- อ่ะ!!"
 "เน่! ตื่นสิ่(ว่ะ)ครับบคุณน้องสาวผู้น่าเตะของผมมมมม ^^*"
 นิกสดุ้งตื่นพร้อมกับสำลักนํ้าที่เข้าปาก ทั้งตัวเปียกชุ่มไปด้วยนํ้าเย็น เธอส่งสายตาส่งตายให้พี่ชายของตนก่อนจะลุกออกจากเตียงแล้วร้องขึ้น พร้อมกับออกตัววิ่งไล่

 "นี่คิดจะปลุกกันดีๆแทนนํ้าเย็นไม่ได้เรอะ พี่มินโฮ!"
 "อะไรกันนน จะเป็นนักวิ่งเหมือนพี่เหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่าๆ "
 นิกไล่มินโฮ พี่ชายของตนเองจนออกมานอกห้อง หญิงสาวผมสีดำยาวสลวยเดินออกมาจากห้องครัว พบกับสองพี่น้องวิ่งไล่กันเหมือนเด็ก นิกวิ่งชนกับหญิงสาวในขนะที่หญิงสาวรับเอาไว้
 "อะไรกันทั้งสองคน อย่าวิ่งไปมาเป็นเด็กๆไปได้สิ่ มินโฮแม่บอกให้ปลุกน้องดีๆ ไม่ใช่เอานํ้าเย็นปลุก โถ่เดี๋ยวไม่สบายแล้วไปโรงเรียนวันแรกไม่ไหวแน่" หญิงสาววัยกลางกอดลูกสาวของตนอย่างหวงแหนพร้อมส่งสายตาดุดันใส่ลูกชาย จากนั้นก็มองเด็กสาวขึ้นๆลงๆพร้อมกับทำหน้าภูมิใจ "ลูกใครน้อ โตเป็นสาว ม.ปลายแล้ว โธ่ อีกไม่นานคงมีแฟนแล้วไม่อยู่กับแม่แน่ๆ" เธอกอดเด็กสาวแน่นๆ ทำให้มินโฮหน้ามุ่ยกับคำพูด

 "ไม่มีทางหรอกน่าแม่ ถ้ายัยตัวเล็กเนี่ยมีแฟนเดี๋ยวเชือดไอ้ปลวกยั่นทิ้งแน่"
 "โธ่ พี่ก็พูดไปได้ ทีตัวเองล่ะ" เด็กสาวเบ่ปากใส่พี่ชาย อย่างล้อเลียน
 "โสดไร้สาวจีบเพราะใครล่ะ โด่ว เธอก็หวงพี่แหละน่า" มินโฮยิ้มใส่น้องสาว โดยไม่สนใจท่าทางของนิกที่เชิดปากขึ้นพร้อมกับกลั้นหัวเราะ
 "เอาล่ะๆ พอเลยทั้งสองคน นี่มันแค่ 5 โมงเช้านะ รีบอาบนํ้าแล้วออกไปวิ่งก่อน จากนั้นค่อยกลับมาทานข้าวเช้า" ชายวัยกลางเดินออกมาจากห้องนอน พร้อมบอกให้ลูกๆของเขาทำกิจกรรมยามเช้าอันแสนปกกติ(?) จากนั้นก็ยีผมลูกสาวอย่างเอ็นดู

 นิกฉีกยิ้มใส่พ่อของตน ก่อนมองสภาพตัวเองที่เปียกปอนจากนํ้ามือของพี่ชาย จากนั้นก็มองพี่ชายที่พบว่าเขาก็ยังอยู่ในสภาพชุดนอนที่เป็นเสื้อยืดสีขาวลายมิกกี้เมาส์ กับบ๋อกเซอร์ลายปิกาจูที่เธอซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด นิกตั้งใจจะแกล้งพี่ชายในตอนนั้น หวังให้พี่ชายหน้าแตกต่อหน้าเพื่อนๆ แต่ผลที่ได้คือ เขาชอบ และ ใส่มัน ชึ่งกลายเป็นตัวโปรดไปแล้ว นิกยังอึ้งอยู่เลยที่เขาไม่ได้โวยวายอะไร ทั้งยังบอกว่าชอบ... ซะด้วย(?)
 นิกมองพี่ชายของตนที่มองเธอกลับ ไม่ต้องพูอะไรให้เสียเวลา ทั้งสองรีบออกวิ่งตรงดิ่งเข้าห้องนอนของตน นิกรีบวิ่งไปหยิบชุดวิ่ง จากนั้นก็ตรงเข้าห้องนํ้า

 นาทีต่อมา เธอรีบเปิดประตูห้องนอนออกมาพร้อมๆกับมินโฮในชุดกิฬา ทั้งสองมองหน้ากันทั้งอุทาน "ฉันเสร็จก่อน เธอ/นาย แพ้!!" ออกมาอย่างไม่นัดหมาย นิกรีบปิดประตูห้อง แล้ววิ่งผ้านห้องครัวพบกับแม่ที่กำลังทำอาหาร นิกแย่งพี่ชายหอมแก้มคนที่เหมือนแม่แท้ๆ แล้ววิ่งไปทางประตูหน้าบ้าน ในขนะที่มินโฮกอดแม่ตนเอง หวังจะออกก่อน
 แต่ทว่า

 ความเร็วของพี่ชายเธอกลับ...

 "เฮือกก! ฉันจะออกก่อน!"
 "อะไรฟร่ะ!? ฉันเป็นพี่ชายนะ!"
 "โฮ่ย! ฉันเด็กกว่านะ! แก่กว่าก็หลีกไปสิ่ฟร่ะ!!"
 คนที่เป็นพ่อมองทั้งสองจากห้องครัว กลั้นขำกับสองพี่น้อง ต่างสายเลือด อย่างเอ็นดู เช่นเดียวกับคนที่เป็นแม่ มองทั้งสองคนที่พยายามเบียดกันออก พร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข
"สองคนนี้น่ารักจังนะคะคุณ"
"นั่นสิ่นะ"
.....
Time Skip (coz Im lazy /=3=/ )

 "อ่อยยยย... ฉันเกลียดนายแล้ว มินโฮ"
 "เอ้า ใครล่ะท้าให้แข่งวิ่งกลับบ้านแล้วดันวิ่งพุ่งใส่ประตูโดยไม่เปิดน่ะ?" มินโฮใช่มือที่ว่างยีหัวน้องสาวตัวเองอย่างสะใจ นิกโวยวายในขนะที่ทั้งสองเดินไปรอรถบัส ในตอนนั้น นิกหันไปสดุดกับชายร่างสูงในชุดนักเรียน โรงเรียนเดียวกับเธอ

 ลมหายใจขาดช่วงทันทีที่ชายร่างสูง หันหน้ามายังจุดที่เธอยืนอยู่ ดวงตาสีนํ้าตาลเข้ม พบกับดวงตาสีเขียวทะเลของเธอ ผมบลอนด์ที่ดูยุ่งเหยิงแต่ดูน่ารักนั่นทำให้เธอถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าเปลื่ยนเป็นสีชมพูทันที นิวท์....
 เด็กสาวส่ายหน้าไปมา พยายามลบความคิดไร้สาระออกไป
 'จะบ้าเรอะ! ตัวละครที่ไหนฟร่ะจะไปมีจริง ไม่มีทาง'
 "ว่าไงวะเพื่อน!"
 เสียงของมินโฮปลุกเด็กสาวออกจากภวังความคิด เธอมองพี่ชายที่เดินตรงไปหาชายผมบลอนด์ 'มะ ไม่น่า อย่าบอกนะว่าทั้งสองจะรู้จักกัน!? ซวยแล้ว เอาไงดี!?' นิกคิดกับตัวเองอย่างหนัก ไม่รู้จะทำตัวยังไง
 "มินโฮ ว่าไงวะ ไหงเปิดภาคเรียนปีนี้อารม์ดีกว่าปกกติ"
 "ไม่มีอะไรหรอก~ " มินโฮยิ้มในขนะที่กอดคอน้องสาวพร้อมกับยีผมนิกอีกครั้ง ชายผมบลอด์มองมายังนิก พร้อมกับส่งรอยยิ้มงงๆให้ ทำให้ใบหน้าของเด็กสาวแดงทันที มินโฮที่ไม่ได้สังเกตุจึงเอ่ย "ว่าแต่นายล่ะ เป็นไงมั่ง นิวท์" มินโฮถามกลับพร้อมกับรอยยิ้ม (ฟินแพพ =\\= //คนเขียน)
 "นิวท์?...." นิกกระซิบเบาๆ กับตัวเองพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง มันต้องเป็นอะไรที่บ้าที่สุดแน่ๆ โลกอะไรจะกลมได้ปานนี้
 'นี่ต้องเป็นเพราะวิ่งชนประตูหน้าบ้านแน่ๆ สมองถึงผิดเพี้ยนแบบนี้'
ทำไมนะ... ทำไมชายคนนี้ถึง... โอ พระเจ้า
 "นิก โฮ่ย! นิก!!" มินโฮเขย่าเธอออกจากภวัง เธอสั่นหัวเบาๆ เพื่อปัดป่ายความคิดบ้าบอออกไป เธอมองชายตรงหน้าอีกครั้ง แต่ผลที่ได้ก็คือ เขาก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น มองเธอพร้อมกันรอยยิ้ม "โฮ่ย! นี่อย่าบอกนะว่าชนประตูแรงขนาดทำให้เธอขาดสติขนาดนี้น่ะ!?" มินโฮเขย่าเธอ อย่างบ้าคลั่ง "ไม่ได้ล่ะ วันนี้เธอต้องอยู้บ้าน ยิ่งพี่อยู่คนละห้องด้วย แถมยังห่างกันอีก ถ้าเกิดยัยตัวเล็กเป็นอะไรมา พี่ต้องโดนแม่บีบคอตายแน่!" มินโฮพูดออกมารัวๆด้วยใบหน้าหวาดผวากับอนาคตของตนเอง พร้อมกับบีบไหล่น้องตนเองแล้วสั่นไปมา
 เด็กสาวมองพี่ชายอย่างปํ้าๆ เปอๆ สมองจับโฟกัสไม่ทันกับคำพูดรัวๆ เมื่อกี้ของพี่ชาย ให้ตายสิ่ เธอต้องพูดอะไรสักอย่างสิ่! แต่คำพูดที่หลุดออกจากปากเธอ มันฟังดูงี่เง่ามาก ตั้งแต่เธอเคยพูดมาเพียงแค่คำว่า
 "なに(อะไร?) "
 "จะอะไรทำไม นี่เธอปวดหัวมากมั้ย? เอายามาด้วยเปล่า!?

นิวท์ มองสองพี่น้องอย่างงุนงง มินโฮเคยบอกว่ามีน้องสาว แต่ไม่คิดว่าทั้งสองจะต่างกันขนาดนี้.. ก็ใช่ว่าต่างมากหรอก เพราะนิสัยก็ดู บ๊องๆ เหมือนกัน แต่ดวงตานั่นสิ่ กับคำพูดเมื่อครู่
 "ถึงจะบอกว่าเป็นพี่น้องกัน แต่ทำไมไม่เหมือนกันสักนิด แล้วอีกอย่าง มินโฮเป็นคนเกาหลีนิ่..." เขาพูดกับตัวเองเบาๆ
"อะแฮ่ม..."
 นิว์กระแอมเบาๆ เพื่อเรียกความสนใจจากสองพี่น้อง จอมเกรียน มินโฮกับน้องสาว หันขวับไปมองนิวท์ที่อมยิ้มให้สองพี่น้อง
 "กระแอม อะไรฟระ ไอ้นิวท์?"
 "เปล่าหรอก แค่ไม่เคยเห็นแกทำตัวแบบนี้ว่ะ นี่นะเหรอน้องสาวแก?"
 "เออดิ่วะ อย่าแกล้งหรือ แตะต้องนะ ไม่งั้นแก 'ตาย'"
 มิโฮถลึงตาใส่เพื่อนของเขาพร้อมกับเชิดปาก นิวท์หัวเราะกับท่าทางของเพื่อนตน โดยไม่มีใครสังเกตเด็กสาวที่มองเขาโดยไม่ละสายตา
 "อ่ะ มินโฮ รถมาแล้ว ไปกันเถอะ"
 นิก เรียกพลางดึงเขาขึ้นรถ
 'แปลก... ทำไมเราทำตัวอะไรไม่ถูกฟร่ะ!? '
 ทั้งสามคนขึ้นรถบัสอย่างอึดอัดใจ เพราะในรถนั้น ไม่มีใครเลย นอกจากคนขับกับที่นั่งที่ว่างเปล่า ตลอดทาง ทั้งสามยังไม่เอ่ยปากพูดอะไร นิกนั่งอยู่คนละฟากกับนิวท์ ที่มองออกนอกหน้าต่างอย่างใจลอย เธอแอบมองเขาเป็นระยะ กับมินโฮที่เผลอหลับเอาเป็นเอาตาย
เพราะนิวท์ไม่ได้สังเกตเด็กสาวที่จ้องมองเขาอย่างใจลอย อา ร่างผอมบาง ผิวขาวเนียน กับดวงตาคู่นั้น ผู้หญิงที่ไหนกันจะไม่เขิน ไม่ก็กรี๊ดจนสลบ แต่ที่ยังคาใจเธอคือ เขามีชื่อเดียวกันกับตัวละครในนิยายที่เธออ่านเปี๊ยบ ไม่ว่าจะรูบร่างหน้าตา รวมไปถึงนิสัย.... ทั้งชื่อ นิวท์คนนั้นมีจริงได้งั้นเหรอ?... นิกส่ายหน้า
'บ้าไปแล้ว! นี่มันชักจะโรคจิตไปไหนเนี่ย!?' ละทิ้งความคิดออกไป เปลี่ยนความสนใจไปเป็นพับกระดาษ ฆ่าเวลา

ใบหน้าที่แดงช่านี่... มันต้องเป็น L.O.V.E แน่ๆ