Give Love มอบความรักให้ฉันบ้างก็ได้ (fic Tmr x OC)

Author Note: อาอันนี้เป็นตอนก่อนที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงนะคับ ใครที่ยังไม่ได้อ่านหรือดูหนังThe maze runner ระวังโดนสปอยอ่ะนะ (แถมมีตอนย้อนหลังมากจนปวดหัวก็มี--) 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับบบบ Arigatou<3

  "นี่มัน... ปลวกอะไรวะ... ทำไมถึงได้..?" เสียงผู้ชายคนนึงดังขึ้นอยู่ข้างๆร่างบางของเด็กสาวในกล่อง ใบหน้าของเด็กชายหลายๆคนมองลงไปใน"กล่อง" ที่พวกเขาเรียก ต่างคนต่างแสดงท่าทีงุนงงปนตกใจ.
  การที่มีคนที่สามโผล่ออกมา เป็นอะไรที่น่าตกใจจริงๆ เพราะเมื่อวาน โนตที่อยู่ในมือของเด็กสาวก่อนหน้านี้ บอกว่าเธอเป็นคนสุดท้าย แต่กลับมีเด็กสาวอีกคนโผล่มาดื้อๆ แบบนี้ มันเหมือนกับการแกล้งกันเล่นๆของพวกที่จับพวกเขายัดเข้่ามาในที่ๆ เกือบจะไม่มีหวังให้ออกไป ทั้งยังลบความทรงจำทั้งหมดของพวกเขา แล้วเอาตัวบ้าบออะไรก็ไม่รู้เฝ้าที่จะกัดกินพวกเขาในยามคํ่าข้างนอกนั่น. .
  "ปลวกเอ๋ย! ไหนว่ายัยก่อนหน้านี้เป็นคนสุดท้ายตลอดกาลไง?! พวกนั้นกะจะเล่นอะไรกับเราเนี่ย!?" เด็กชายคนนึงเอ่ยขึ้นท่ามกลางฝูงคน ทำให้เริ่มมีการซุบซิบขึ้น บางคนโห่ร้อง บางคนพยายามเบียดไปดู
 พวกเขาโมโห
 สับสน
  "โฮ่ย! หลบออกไปโว้ย ไอ้พวกหน้าปลวกอย่างพวกแกไม่มีอะไรทำรึงะ---" เสียงร้องจากเด็กชายผมบลอด์ทำให้เด็กชายที่เหลือราวๆสิบหกเงียบลง แต่พูดได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องหยุดสะหงักต่อหน้า "กล่อง" ที่ในนั้นมีเด็กชายคนนึงกำลังพยุงเด็กสาวร่างบางขึ้น ดวงตาสีนํ้าตาลเข้ม จ้องมองลงไปอย่างตกตะลึง กว่าคนอื่นๆ.
หัวใจเขาตกวูบ เมื่อมองเพียงแป๊ปเดียวก็รู้ว่า เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ความรู้สึกถ่าโถมเข้ามาในร่างของเขา เหมือนอยากจะร้องไห้
  "ทำไงดี นิวท์?"
เด็กชายมองไปยังหัวหน้าของตนที่เพิ่งกระโดดตามลงมา เขาไม่ตอบมีเพียงแค่สายตาเป็นเชิงบอกให้หุบปาก.
  เขามองร่างปวกเปียกอยู่ในอ้อมแขนของเด็กชายอีกคน อย่างสับสน ก่อนจะเริ่มช่วยพยุงร่างไร้สติออกจากกล่อง ในขณะนั้นเขาเหลือบมองเห็นข้าวของเครื่องใช่ต่างๆ สำหรับพวกเขา แต่ที่สดุดใจนิวท์ก็คือ
ตัวอักษรที่เขียนอย่างหวัดๆด้วยใบมีดหรืออะไรที่คมๆประทับไว้ พออ่านดูก็ทำให้ใจเขาหยุดเต้นอีกครา.
Wicked is good วิคเค็ด นั้นดี ...
  มันไม่ได้มีแค่นั้น แต่ยังมีอีกเยอะเขียนอยู่บนนั้นไปทั่ว แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครเห็น.
  "โฮ่ย! ซารท์ นายดูแลยัยนี่ด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะตามไป"
  "... อืม" ชายที่ชื่อซารท์ ได้รับคำสั่ง ก็รีบอุ้มเด็กสาวขึ้น ในขณะที่นิวท์ สั่งให้คนอื่นๆมาเอาข้าวของที่มาพร้อมกับเด็กสาวคนนั้น. เขามองดูรอบๆ พบว่าแต่ละคำมันดูเหมือนจะไร้ความหมาย อย่างเช่น
Wicked (ชั่วร้าย)
Float (ลอยตัว)
Catch (ไล่ล่า)
Bleed (เลือด)
Death (ความตาย)
Stiff (แข็งทื้อ)
Push (กด, ผลัก)
  เรียงกันเป็นลำดับ พร้อมกับแผนผังอะไรสักอย่าง ที่เขาไม่เข้าใจ แต่ก็พยายามจดจำรูบแบบ กับคำแต่ละคำไว้. เขามองดูรอบๆอีกครั้งก่อนที่จะปีนออกจากกล่อง แล้วตรงไปยังบ้านพัก.
  นิวท์รู้สึกสับสน มึนงงไปหมด ตอนแรกก็เป็นโทมัส วันต่อมาก็เป็นเด็กสาวปริศนา ที่บอกว่าเป็นคนสุดท้าย ทั้งยังลุกพรวดขึ้นมา บอกว่าทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนแปลง แล้วกลับไปสู่ห้วงแห่งการหลับไหลต่อ. และวันนี้ วันที่สาม มีเด็กสาวโผล่มาอีกคน คนคนนั้น... ลมหายใจเขาเริ่มติดขัดอีกครั้ง ความสับสนเริ่มถ่าโถมเข้ามาอีกครั้ง ต่อมาเขาก็รู้สึกว่าหัวใจตัวเองเริ่มบีบคั้นจนเจ็บปวด.
ทำไมล่ะ... ก็ตอนนั้น.. ยัยนั่น...
  นิวท์พุ่งไปยังบ้านพัก เปิดประตูก่อนจะเร่งฝีเท้าไปยังบันได ขึ้นไปที่ห้องที่เด็กสาวพักอยู่ แต่พอจะก้าวขึ้นไปเสียงเรียกชื่อของเขาดังขึ้นทำให้ต้องสะงักฝีเท้าก่อน. นิวท์ถอนหายใจ ก่อนจะหันไปหาเจ้าของเสียง
  "มีอะไรวินสตั้น?"
  "นายรู้ใช่มั้ยว่ายัยนั่น..."
  "เออ ฉันรู้แล้ว "
  เพราะอะไรไม่รู้ คำพูดของเขาที่พูดออกมาเหมือนกับเจ็บปวด ทั้งหงุดหงิด จนเขาไม่รู้จะหาคำอะไรมาเปรียบเทียบ.
นิวท์ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ เขารีบเดินบนบันไดอย่างเร่งรีบโดยไม่สนใจเสียงอูดอีดของไม้ แต่ละฝีก้าวที่เดินส่งเสียงน่าขนลุกเหมือนกับว่าจะพังลงมาได้ทุกวินาที. รู้ตัวอีกที เขาก็มายืนอยู่หน้าห้องที่เด็กสาวอยู่ พอคิดดูอีกทีก็ทำให้เขาอยากเอาหัวทุบผนังที่ทำด้วยไม้ของ กัลลี่จนพัง.
  'ถ้าหากเธอจำฉันไม่ได้ล่ะ?' เรื่องนั้นอาจจะเป็นไปได้ว่าผู้สร้างต้องการให้เธอเริ่มต้นใหม่. 'ถ้าหากยัยนั่นฟื้นแล้วเราต้องทำตัวยังไงวะ?'
  นี่เขาต้องทำหน้าสดชื่น ยิ้มแฉ่ง แล้วเดินออกไปทักเธอ ว่า เฮ่ สาวน้อย ฉันนิวท์ไงจำได้ป่ะ? แล้วก็ชวนคุยเรื่องบ้าๆบอๆรึเปล่า? แค่คิดก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บแล้วเพราะนี่มันไม่ปกติ บางทีเด็กสาวที่ถูกส่งมา อาจจะมาเพื่อทำลายพวกเขาก็ได้... นั้นยิ่งทำให้นิวท์อดโกรธไม่ได้.
  ไม่นานประตูห้องของเด็กสาวก็เปิดออกทำให้นิวท์หลุดจากภวัง เด็กผู้ชายคนนึงเดินออกมาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
   "นิวท์กำลังจะเรียกหาอยู่พอดีเลย"
   "อะไร? ซารท์"
   "นายต้องมาดูนี่" เด็กชายที่เต้ยกว่าที่ชื่อซารท์ เปิดประตูออกให่เขาได้เข้าไป. นิวท์เห็นร่างบางกำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างสงบ เขารู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นความทรงจำเมื่อหนึ่งปีก่อนก็ฉายเข้ามาในหัว.


[Flash back
1 year ago]
   "โอะ! มีผู้หญิงด้วยเรอะ?"
   "เห??!! โฮ่ยไอ้นิวท์ลงไปดูสิ" อัลบี สั่งให้นิวท์ลงไปดูเด็กใหม่ ทั้งยังคงจ้องลงไปอย่างุนงง. นิวท์ที่ไม่ว่าอะไร ก็โดดลงไปในกล่อง ก้มลงมองร่างบางจ้องกลับมายังเขาด้วยดวงตาสงสัย สับสน แต่กลับไม่แตกตื่น ไม่สั่นเทา เธอดูสงบจนทำให้เขากลับแปลกใจอย่างมาก.
 ดวงตาสีฟ้าเขียวเหมือนท้องทะเล จ้องมองนิวท์ที่จ้องกลับ. ทั้งสองยังมองกันเหมือนรอให้อีกฝ่ายพูดก่อน แต่กลับเป็นว่ายังไม่มีใครปริปากเอ่ยอะไรสักคำ. นิวท์ถอนหายใจก่อนจะยื่นมือไปยังเด็กสาว ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัว.
  "อา... ฉันชื่อนิวท์ ยินดีที่ได้รู้จะนะ เอ่อ.. เพียก"
  "..."
  เด็กสาวหน้ามุ่ยชื่อเล่นที่เขาใช้เรียก ทั้งยังไม่ยอมส่งมือให้เขา. นิวท์ทำตัวไม่ถูก ปกติเขาจะเรียกเด็กใหม่ว่าไอ้อ่อน ไม่ก็เพียกได้ลื่นปาก แต่พอเจอกับเด็กผู้หญิงเขากลับทำอะไรไม่ถูก. เพราะสถานะการชวนอึดอัด เขาคว้ามือเด็กสาวก่อนที่จะดึงมาชิดตัว พร้อมออกคำสั่งให้โยนเชือกลงมา.

   นิวท์พาเด็กสาวขึ้นมาบนทุ่ง เธอมองไปรอบๆ ไม่เอ่ยคำพูดใดๆ นิวท์มองเด็กสาวพร้อมเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก
"ขอต้อนรับสู่ทุ่ง เพียก"
   เสียงโห่ร้องของเด็กชายคนอื่นๆเริ่มดังขึ้น ไม่ใช่เพราะตลก แต่ร้องโห่แสดงความยินดีต้อนรับเด็กใหม่. บ้างก็มีหางเสียงดังขึ้นท่ามกลางกลุ่มว่า "โอะ! ผู้สร้างนี่คิดได้แฮะ เลือกสาวน้อยมาอยู่กับเราด้วย!" บ้างก็ "เฮ้ย อึ๋มป่าววะ?" ตามด้วย "นี่คงไม่ใช่ไอ้เด็กผู้ชายที่หน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิงแต่เป็นผู่ชายนะ" กับ "บ๊่ะ! มีสาวน้อยหน้ารักอยู่ในทุ่งปลวกๆนี่ด้วยเว้ย!" จากนั้นทุกคนก็โห่ร้องอย่างชอบใจจนมีเสียงของใครอีกคนดังขึ้น "โฮ่! นิวท์ถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยเหรอ!?" อันสุดท้ายทำให้เด็กชายถึงกับหน้าแดงช่าขึ้นมาทันทีพร้อมกับเสียงหัวเราะชอบใจของชาวทุ่ง.
  "ห-หุบปากโว้ย!"
แทนที่จะเงียบลงแต่กลับกลายเป็นโห่ร้องดังขึ้นกว่าเดิม ทุกคนต่างหยอกล้อเขาอย่างชอบใจ แต่เด็กสาวก็ยังมองเขาไม่ละสายตา.
  "นาย..."
  "อ่ะ..?"
  เสียงแรกที่ออกมาจากปากทำให้เขาถึงกับสดุ้ง เสียงโห่ร้องก็ค่อยๆเงียบลงแล้วจ้องไปมองเด็กสาว เหมือนรอให้เธอพูดอะไร.
  "นาย... น่ารักจัง..."
  "...."
  "...."
.
.
.

   เขาส่ายหน้าไปมา เพื่อปัดป่ายความทรงจำทั้งหมดออกไป ก่อนจะก้มลงไปมองเด็กสาว. จากนั้นเขาก็สดุดผ้าพันแผลอยู่บนข้อมือทั้งสอง ทั้งบนอกของเธอ นิวท์หันไปมองซารท์เป็นเชิงถาม. เด็กชายส่ายหน้าก่อนจะเอ่ยด้วยนํ้าเสียงเจ็บปวดเล็กน้อย.
  "ฉันไม่รู้ว่ายัยนี่ไปโดนอะไรมา แต่ข้อมือยัยนี่หน่ะ ชํ้าไปหมดเหมือนกับมีอะไรที่คล้ายๆโลหะรัดไว้ แต่ไอ้ผ้าพันแผลบนอกน่ะ ฉันไม่กล้าดูหรอกนะ มันอยู่อย่างนั้นมาก่อนแล้ว"
  "นายพอจะบอกได้มั้ยว่ายัยนี่ไม่เป็นไร"
  เสียงเขาสั่นเครืออีกครั้ง ทั้งยังไม่ลดสายตาไปจากร่างบาง
  "ฉันไม่แน่ใจ แต่ยัยนี่คงไม่สลบไปนานนักหรอก"
  "อือ..." นั่นคือเสียงเดียวที่หลุดออกจากปากเขา. นิวท์ค่อยๆนั่งลงบนขอบเตียงที่เด็กสาวนอนอยู่ ก่อนจะเอ่ย "เรียกโทมัสที..."


[ Flash back]
   "ให้ตายสิ่ พูดบ้าอะไรของยัยนั่นหน่ะ!? ปลวกเอ้ย!" นิวท์บ่นอุบอิบคนเดียวในขนะที่หลบสายตาของชาวทุ่งคนอื่นๆมองมายังเขา. บ้างก็มีคนทักว่า "เฮ่พวก ได้สาวน้อยมาครองคนเดียวเลยนะ" ยิ่งทำให้นิวท์ต้องหน้าแดงขึ้นไปอีก.
'นายน่ารักจัง'
   คำๆนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวเขา นิวท์รู้สึกเหมือนอยากจะเอาวิ่งออกไปให่้โศกาต่อยจริงๆ แต่เขารู้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ควรทำแน่ๆ คนบ้าประเภตใหนกันที่ถูกชมแล้วอยากวิ่งไปหาเขาวงกตแล้วให้โศกาต่อยกัน
   โอ เขาไงล่ะ
   นิวท์หันไปมอง มินโฮ หัวหน้านักวิ่ง แบกเด็กสาวบนบ่าวิ่งไปมาทั่วทุ่ง พร้อมกับตะโกนคำว่าน่ารักๆวนไปวนมาหลายรอบ ดูเหมือนว่าชาวทุ่งคนอื่นก็เป็นไปกับเขาด้วย แถมกับใบหน้ารื่นเริงของเด็กสาวคนนั้นอีก ทำให้เขาถึงกับถอนหายใจเฮือก เหนื่อยหน่ายกับพวกนิสัยไม่รู้จักโตจริงๆ.
  "โฮ่ย! นิวท์ไม่ไปห้ามมินโฮ ให้หยุดเล่นกันแฟนนายหน่อยเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่าๆ!!" ซายคนนึงล้อเขาพร้อมกับหัวเราะออกมา พร้อมกับเพื่อนอีกสองคน.
   "หุบปากน่าฟรายแพน! ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับยัยนั่นสักหน่อย! " นิวท์พูดออกไปพร้อมกับใบหน้าแดงช่า เขาไม่อยากตะโกนหรอก แต่การโดนล้อนี่มันน่าหงุดหงิดจริงๆนั่นแหละ. ตั้งแต่เด็กสาวพูดคำนั้นออกมาแล้ว ใบหน้าเขาถึงกับแดงช่าทันที.
   "เอ๋? มีอะไรกับเราเหรอ?"
   เด็กสาวเอ่ยขึ้นข้างหลังนิวท์ ทำให้เขาสดุ้งเฮือกจนเกือบล้มลงหน้าทิ่มพื้น. เสียงที่ฟังดูห้าวๆ แต่ใสๆ ดังก้องในหูเขา จนทำให้คำพูดแรกที่เธอเอ่ย ดังขึ้นในสมองเขาอีกครา. นิวท์ถอยกรูดออกห่างจากเด็กสาว เอามือกุมอกข้างซ้ายเหมือนคนใจจะวาย. เด็กสาวมองเขาอย่างุนงง ดวงตาสีท้องทะเล จ้องไปยังเขา ก่อนจะฉีกยิ้มออกมา.
  ให้ตายสิ่ รอยยิ้มนั่นมันหายากจริง ถ้าเทียบกับทุ่งที่เต็มไปด้วยผู้ชายแบบนี้แล้ว...
  "นี่เธอ ตั้งแต่มาแล้วนะ ทำไมเธอไม่เห็นเดือดร้อนอะไรเลยล่ะ?"
  "เอ๋?..... ทำไมล่ะ? ก็พอออกจากที่กล่องบ้าบอะไรนั่นแล้วรู้ว่าที่นี่เต็มไปด้วยผู้ชาย ฉันก็จับจิ้นได้สบายแล้ว". เด็กสาวพูดจาอย่างไม่แยแส ไม่แสดงอาการตื่นตระหนกอะไรเลย ไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่รู้ว่าตัวเองจำอะไรไม่ได้ แล้วต้องถูกยัดเข้ามาในทุ่งที่ล้อมด้วยเขาวงกต ที่ยังหาทางออกไม่ได้ แบบนี่ใครๆก็ต้องสติแตกกันทั้งนั้น. ทุกคนต่างมองเธอเหมือนเป็นตัวประหลาด เว้นแต่มินโฮที่ตามมาร่วมวง มองเด็กสาวด้วยรอยยิ้ม.
  ให้ตายสิ่ สองคนนี้เหมือนกันจริง
  "ว่าแต่ ไอ้จิ้นนี่มันแปลว่าอะไร?" ฟรายแพนถามออกไป ไม่ตรงประเด็นตามที่นิวท์คิดไว้ ทำให้เขาถึงกับเหงื่อตกกับคนประหลาดรอบๆตัวเขาจริงๆ.
  "อ้อ~....." ตาของเด็กสาวเป็นประกาย ก่อนจะตอบออกไปอย่างพอใจ "แบบคิดว่าพวกนายเป็นผู้ชายกันหมดใช่ป่าว? ฉันก็จับคู่ชายกับชาย มาอยู่ด้วยกัน โดยการจินตนาการไง" เธอยิ้มออกมา พึงพอใจกับคำพูดของตัวเองเป็นที่สุด แต่เธอไม่ยอมหยุดแค่นี้ยังแถมให้ด้วย การยกตัวอย่าง "อย่างเช่น ฉันเห็นนิวท์กับมินโฮอยู่ด้วยกัน ฉันก็จะตั้งคู่ให้พวกนาย แล้วจัดเป็นคู่รักในความคิดตัวเองอ่ะนะ เช่น เวลานิวท์ล้มลงแล้วมิโฮไปรับเอาไว้ แล้วสบตากันวิ้งๆไรแบบน--"
  "พอ พอ... ไม่ต้องต่อเลยนะยัยตัวแสบ"
นิวท์ห้าม เด็กสาวที่ดูเหมือนจะหน้าแดงกับความฟินที่ตนเองคิดขึ้น แล้วมองเพื่อนของเขา อัลบีที่มาตอนไหนไม่รู้ดูเหมือนอยากจะหัวเราะ ส่วนมินโฮ... เอ่อ.... มินโฮเอามือกุมอกข้างซ้าย ทำท่่าเหมือนปวดใจ ที่เด็กสาวมองข้ามเขาไปอย่างไรอย่างนั้น.
  "อา... ก็ได้ บู่ววว"
  "เธอชื่ออะไร? ไออ่อน" นิวท์พยายามเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เด็กสาวจะทำอะไรที่บ้าบอไปมากกว่าการคิดอะไรนํ้าเน่าเกี่ยวกับเขากับมินโฮอีก. แต่ความจริงแล้ว เขาควรถามชื่อเธอตั้งนานแล้ว แต่เพราะไอ้เหตุการบ้าบอนั่นนะสิ ทำเอาลืมเสยสนิท.
   "นิก"

การแก้บทความใหม่เนี่ย ทำให้ผมอดเครียดไม่ได้จริงๆ ต้องขออถัยถ้ามีอะไรที่ยังไม่ไดแก้นะฮับ

เนื้อเรื่องอาจเข้าใจยากหน่อย และเพื่อไม่ให้เรื่องนี้ทำให้ทุกคนงุนงงมากกว่าเดิม ตอนที่สองจะลงช้าเพราะจะตวรจดูอีกครั้ง ทั้งยังใช่เวลานานหน่อย (เพราะติดงานบ้าง กับอ่าน The Scorch Trails อยู่ เพราะต้องเตรียมเนื้อเรื่องให้เข้ากันนะครัช ขออภัยจร้า

〰〽