ผมจะรอวันที่ผมกล้าพอ

                       "คราส ผู้ความจำสั้นแต่ไม่ลืมเธอ"
        "เฮ้อออ! เหนื่อยจัง ชีวิตนักศึกษาในมหาลัยไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย โดยเฉพาะคณะนี้ "นิเทศศาสตร์" คิดถึงชีวิตมัธยมเนอะ คิดถึงหลานรหัสเราด้วย เออ....ผมลืมบอก ผมรู้จักชื่อเค้าแล้วนะ น้องเค้าชื่อ เอลิน ชื่อน่ารักเนาะ! >< เฮ้ยๆๆหยุด! หยุดความคิด หยุดคิดถึงเค้าได้แล้ว ไหนว่าจะลืมเค้าไงคราส!! โด่ววเอ้ยย(คราสตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเตือนสติ)เปิดFacebookขึ้นมา มีแจ้งเตือนคำขอร้องเป็นเพื่อนมา15คำขอ ผมนี่แทบเป็นลม.....1ในคำขอนั้นมีเอลินมาขอเป็นเพื่อนด้วย ผมนี่รีบกดรับเธอเป็นเพื่อนเลย ผมตัดสินใจทักแชทเอลินไปว่า"รับแอดละนะหลานรหัสลุง555+" เอลินตอบมาแค่ว่า "ขอบคุณนะคะ"เราก็ไม่รู้จะชวนคุยอะไรแล้ว เลยส่งสติ๊กเกอร์ไปเป็นอันว่าจบการสนทนา ผมเลยถือโอกาสนี้ ส่องเฟสเธอนะ เห็นเธอโพสบ่นว่า คิดถึงใครบางคน ผมก็ได้แค่หวังว่าคนที่เธอคิดถึง คงจะเป็นผมนะ อิอิ เปิดส่องรูปของเอลิน รูปเธอช่างน่ารักเหลือเกินการที่ผมได้เห็นรูปเธอ มันทำให้ผมมีความสุขและมีกำลังใจขึ้นมาทันที ผมจึงถือโอกาสเก็บรูปเธอไว้ในโทรศัพท์ และผมก็ได้ตั้งรูปเธอเป็นวอล์เปเปอร์ วันนี้เป็นวันหยุดที่ผมรอคอยมานานก็ถึงแล้วเพราะว่ามันไม่ตรงกับโรงเรียนมัธยมหยุด ผมเลยถือโอกาสกลับไปบ้านและไปเยี่ยม โรงเรียนเก่าและหวังในใจลึกๆว่าคงจะได้เจอเอลินสุดที่รักของเค้านะ จนผมจะกลับบ้านแล้ว ผมยังไม่เจอเอลินเลยโรงเรียนก็เริ่มเงียบไม่มีคน ผมก็ยังไม่เห็นเธอเลย   เฮ้ย!!!!!! จับดูที่กระเป๋ากางเกงโทรศัพท์ของผมหายไปไหน?? เดินหาแล้วก็ไม่เจอ ผมจึงรีบกลับบ้านเพราะในวันพรุ่งนี้ผมก็ต้องกลับไปมหาลัยเพื่อไปเรียนเหมือนเดิม ต่อจากนี้ผมขอส่องเฟสเธอทุกวันให้หายคิดถึงหน่อยนะ คิดถึงนะ เอลินของเค้า จุ๊บๆ
 
 
 
 
 
ติดตามตอนต่อไป........