สีสันของการโดดเรียน

ทุกคนคงจะเคยมีประสบการณ์ชีวิต ที่ทั้งตลกโปกฮา เเละเฉียดตายมาในคราวเดียว ฉันเป็นคนหนึ่งในนั้น ฉันเหรอ ฉันชื่อเค เป็นเด็กเนิร์ดเเต่ไม่เนิร์ด เพราะบางคนมักจะคิดว่าคนที่เรียนอย่างเราๆหรือหลายคนจะใช้ชีวิตอยู่เเต่ในกรอบ คนเรามีฮาบ้าง ตลกบ้าง เเละเครียดบ้าง ซึ่งเป็นอารมณ์ที่เรามักจะมีมันอยู่ทุกวัน  
 
ฉันตั้งหน้าตั้งเรียนเพื่อหวังที่จะจบเร็วๆเพื่อจะได้มีงานทำเหมือนเด็กต่างจังหวัดทั่วไป ปกติฉันเป็นคนที่ไม่เคยเเม้เเต่จะอ่านนิยายเลย เเต่เหตุการณ์ที่ทำให้ฉันกลายเเป็นเด็กติดหนังสือนั้นก็คือ ครอบครัวของฉันชอบด่าทอกันเป็นประจำเเละเเบ่งฝักเเบ่งฝ่ายราวกับคนที่ไม่เคยรู้จักกัน
 
เเละฉันก็จะปลีกตัวเองออกมาทุกครั้ง ด้วยความที่ไม่มีอะไรจะทำเเล้วฉันจึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาฟังเพลง ดูโน่นนั่นนี่บ้าง เพื่อที่จะยัดเหยียดความเป็นโลกส่วนตัวให้กับตนเอง
 
สร้างกำเเพงขึ้นมาเพื่อปกปิดความรู้สึกอันเปลี่ยวเงาในใจฉัน ที่ขาดคนให้ความรัก ไม่มีเเม้เเต่จะใส่ใจกันเลยสักนิดสำหรับคนในครอบครัว สาเหตุที่ทำให้ฉันเกือบถูกประณามว่าโดดเรียนนั่นก็คือ แฮร์รี่ พอตเตอร์!! ใช่ นั่นเเหละเเฮร์รี่ พ่อมดตัวน้อยตัวจ้อยที่ทุกคนคงจะรู้จักกันในทั่วโลก
 
เขาผู้นี้เเหละ ที่มักทำให้ฉันอยากจะเปิดโลกจินตนาการของตัวเองเพื่อจะได้ไม่เป็นเด็กมีปัญหาด้านความรักจากบุพการี ฉันรู้น่า ว่าบางที คุณอ่านเเล้วจะรู้สึกเเปลกๆกับสิ่งที่ฉันเล่ามา เเต่เพราะเเฮร์รี่ นี่เเหละ ที่เป็นตัวสร้างความรักของฉันเลยล่ะ
 
ฉันติดตามอ่านทุกภาค รวมถึงภาพยนตร์ที่ได้จบลงไปแล้ว เขาเป็นตัวทำร้ายสมาธิฉันทุกครั้ง เเละเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันเเทบจะลงมาที่ห้องสมุดเป็นประจำในทุกๆวัน บางวันฉันเเทบไม่เป็นอันจะกินอะไรเลย จนเกือบได้หยอดน้ำเกลือเเน่ะ
 
ห้องสมุดเป็นที่พักผ่อนสำหรับคนที่ต้องการเเสวงหามันจริงๆเเต่เมื่อฉันได้ลองอ่านวรรณกรรมหลายๆเล่ม มากๆเข้า  ก็เกิดนึกอยากจะเขียนเองขึ้นมาซะงั้น จุดเริ่มต้นของฉันก็คือนิยายรัก เเนววัยรุ่นต่างๆนานา เเละฉันได้ค้นพบว่าการเขียนนิยายไม่ได้ง่ายอย่างที่เราคิด เพราะคนเขียนนิยายนั่นต้องมีความคิดที่เเปลกเเตกต่างเสมอ เเละต้องหาความรู้ต่างๆไปในตัว รวมถึงประสบการณ์ด้วย ตอนนี้
 
ฉันเป็นนักหัดเขียนนิยายธรรมดาๆคนหนึ่ง ฉันนึกอยากจะขอบคุณเเฮร์รี่ พอตเตอร์จริงๆที่สามารถดึงฉันขึ้นมาจากความโชคร้ายที่มักจะเข้ามาในชีวิตของคนเรา เมื่อฉันทุกข์หรือเศร้า หรือในอีกหลายๆอารมณ์
 
ฉันก็มักจะเเวะมาที่ห้องสมุดอยู่เสมอ เพื่ออ่านนิยาย เเละเขียนนิยายไปในทำนองเดียวกัน ดังนั้นฉันไม่เคยเสียใจเลยที่ฉันได้ค้นพบความเป็นตัวเอง ความเป็นเรา สู่การจรดปากกาลงสมุดบันทึกน้อยของฉันทุกวัน เมื่อยามที่คุณยอมรับกับสถานการณ์ความจริงไม่ได้ คุยสามารถช่วยเหลือตัวเองด้วยการ เปิดโลกจินตนาการ เเล้วคุณจะรู้ว่านั่นเเหละ ตัวคุณ