รักนิรันดร์ 永远爱你

 
         รักนิรันดร์ .…永远爱你
- 2 -
 
 
             ‘หงิง...หงิง...’
 
             ข้าเจ็บระบมไปทั้งตัว เจ้าพวกมนุษย์ทำไมถึงโหดร้ายอย่างนี้นะ ข้าเกลียดมนุษย์!! ข้าได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พลางสาปแช่งเจ้าพวกมนุษย์ที่เอาไม้ไล่ตีข้า
 
             ร่างกายเล็กๆของข้าสั่นเทาอย่างที่ไม่อาจควบคุมได้ บนหิมะเช่นนี้ ข้ารู้สึกหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ
 
             “โถ...เจ้าจิ้งจอกน้อย” เสียงนี้... ทำไมมันช่างอบอุ่นเช่นนี้นะ ข้าพยายามปรือตามองเจ้าของสัมผัสอันแสนนุ่มนวล
 
             ‘หงิง...’
             ข้าครางเบาๆ เบิกตามองมนุษย์ตรงหน้าอย่างตกตะลึง นางช่างเป็นหญิงสาวที่งดงามหาใครเทียบ ผมสีดำขลับดุจขนกา ผิวขาวเนียนละเอียด ดวงตาสีดำสนิทดังห้วงสมุทรยามราตรี หากเปล่งประกายแห่งความอาทร
 
             “ข้าจะพาเจ้าไปบ้านของข้านะเจ้าจิ้งจอกน้อย อย่าได้กลัวไปเลย ข้าจะรักษาเจ้าจนหายเอง เจ้าตัวเล็ก”
ข้าฟังเสียงใสก้องกังวานของนางพลางซุกตัวเข้าในอ้อมกอดของนางอย่างวางใจ บางที...มนุษย์อาจไม่ได้ใจร้ายไปเสียทุกคน...
 
 
 
 
             เมื่อข้าลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวข้านอนอยู่บนกองผ้าที่พับซ้อนกันจนหนา ข้อเท้าที่บาดเจ็บก็ถูกพันไว้อย่างประณีต ข้ามองสำรวจรอบตัวพบว่าข้ากำลังนอนอยู่ในห้องขนาดกลางที่ถูกจัดเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ แสงนวลๆนี้มาจากเทียนเล่มหนึ่งซึ่งส่องสว่างอยู่กลางห้อง
แอ๊ด
 
             ข้ามองสำรวจห้องไม่นาน บานประตูก็ถูกเปิดออก นางผู้ช่วยชีวิตข้าก็ก้าวเข้ามา ในมือของนางมีอ่างเล็กใบหนึ่งอยู่ด้วย
 
             “ฟื้นแล้วหรือ ข้าคิดว่าเจ้าคงจะหิว ข้าก็เลยรีดนมแพะมาให้”
นางกล่าวด้วยเสียงอันไพเราะของนางพลางวางอ่างน้ำนมแพะลงตรงหน้าข้า เมื่อเห็นว่าข้าไม่แตะต้องมันเลย นางก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลว่า
 
             “เจ้าไม่กินนมแพะหรือ..ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากินอะไร”
ข้าจ้องมองคิ้วเรียวที่ขมวดเป็นปมนั้น ในหน้าที่แสนงดงามไม่ควรที่จะหม่นหมองเลยแม้สักนิด ข้าจึงจำใจดื่มนมตรงหน้าแม้จะไม่ชอบมันเลยก็ตาม
 
             ‘หงิง...’ ข้างึมงำในลำคอเบาๆ เมื่อมือบางของนางสัมผัสหัวของข้า
ข้าแหงนมองใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มนั้น นางช่างมีเสน่ห์...รอยยิ้มเล็กๆนั่นตราตรึงใจข้ายิ่งนัก พลันหัวใจอันเย็นชืดของข้าก็อุ่นวาบขึ้นมา
 
             “ข้าชื่อ จ้าวอิง อืม...ข้าไม่รู้ว่าเจ้าชื่ออะไร หรือบางทีเจ้าอาจจะยังไม่มีชื่อ.. งั้นข้าจะตั้งชื่อให้เจ้านะ ขนของเจ้าขาวราวกับหิมะ ถ้าอย่างนั้นข้าจะเรียกเจ้าว่า ‘ลู่เสวี่ย’ แล้วกัน”
 
             ‘ลู่เสวี่ย...’
 
             “เจ้าชอบชื่อนี้มั้ย”
 
             ‘โฮ่ง!!’
             ข้าชอบ...ข้าชอบชื่อนี้ และดูเหมือนว่าข้าจะเริ่มชอบเจ้าเสียแล้ว...จ้าวอิง