บันทึกที่สาปสูญแห่งผู้พเนจรไร้นาม

ตอน เด็กสาวกับคบไฟ เจ้าจะเป็นอย่างไรแล้วหนอ... สาวน้อยผู้ไขว่คว้า คลำหาหนทางในที่เลือนรางมืดสลัว มีเพียงคบไฟช่วยส่อง กวัดแกว่งด้วยมือน้อย ปัดไล่ความมืดแลภัยร้ายนานา ที่คืบคลานรอบข้าง วนเวียนอยู่ไม่ห่าง เจ้าจะอ่อนล้าหรือเปล่า ค่ำคืนนี้เจ้าร่อนเร่ถึงหนไหน เจ้าคงบาดเจ็บและมอมแมม ใครเล่าจะโอบกอดปลอบโยน ใครเล่าจะวางหัตถ์บนเนื้อเจ้า ปัดเป่าแผลให้เจ็บคลาย จากห้วงอันลึกล้ำ จากที่อันแสนไกล ข้ายังได้แต่เฝ้ามอง... สาวน้อย...แม้จะสู้ฟันฝ่าไป แต่เจ้าจะล้มอีกกี่หน เจ้าจะทนได้หรือไม่ คบไฟในมือเจ้าอาจเปียกปอนเมื่อฝนโปรยใส่ ไฟของเจ้ายังเหลือเชื้ออีกเท่าใด อีกกี่มากน้อยจะโรยรา รู้ไว้เถิดว่า... ยามเมื่อเห็นเจ้าเจ็บช้ำ ดวงใจข้าก็ร่ำไห้ หยาดน้ำจากดวงตาเจ้าพร่าพราย แสงไฟวิบวับสะท้อนอยู่ภายในก็พร่าเลือน ดุจแสงแห่งข้าสะเทือนตระหนกหาย รอข้าด้วยเถิดสาวน้อย... ข้าพยายามแล้วพยายามเล่า มุ่งไปจะหาเจ้า ก่อนคบไฟนั้นดับมอดมลาย ได้แต่ส่งความคิดถึง ได้แต่รินธารแห่งใจ นำไปหาก่อนตัวข้าเอง ข้าจะไปถึงที่นั่นทันกาลไหม แล้วเจ้า...จะยังต้อนรับข้าเช่นครั้งนั้น หรือผลักไสออกห่างไป แล้วเราจะได้รู้ (1 พฤศจิกายน 2550)