สังคมน้องเนยรักโลก...ขำขำ

ปัง...งง!!
            “นั้นแหละคือเสียงตอนที่พ่อนายตาย”  เด็กน้อยถือปืนที่ทำขึ้นมาจากกระบอกไม้ไผ่อันเล็กพูดขึ้น
            “แกเป็นคนฆ่าพ่อของฉัน”  เด็กน้อยอีกคนตะโกนขึ้นมาด้วยความโมโห
            “ฉลาดเหมือนกันนะแกเนี้ย ฮ่าๆๆ ใช่แล้วฉันเป็นคนฆ่าพ่อของแกเอง”
            “มิน่าล่ะ พ่อฉันถึงตาย ฮ่าๆๆ”  เด็กน้อยต่างพากันหัวเราะก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง นี้คือชีวิตเหล่าเด็กน้อยทั้งหลายในชนบท
            ตะวันวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งแล้ว เหล่าเด็กๆ ตัวเล็กๆ ต่างวิ่งมาที่เดิมหลังกินข้าวเช้าเสร็จเป็นที่เรียบร้อย เด็กน้อยทั้งหลายมาที่ๆ เคยเล่นด้วยกันเหมือนนัดหมายกันเอาไว้ เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์ทางโรงเรียนหยุดการเรียนการสอนตามวิสัยที่เคยเป็นมา
            “ไปเล่นกับเพื่อนก็ได้นะลูก”  ผู้เป็นแม่กล่าวขึ้นกับเด็กตัวเล็กคนหนึ่ง แล้วเด็กน้อยก็วิ่งไปเล่นกับเพื่อนๆ ตามประสาเด็ก
            “การบ้านมีไหม” 
            “มีสิ...แต่ฉันจะทำวันพรุ่งนี้ เพราะวันพรุ่งนี้ก็ไม่ได้ไปโรงเรียน เพราะเป็นวันหยุด...วันอาทิตย์”  เหล่าบรรดาเด็กต่างคุยกันเรื่องการบ้านที่ติดค้างจากที่โรงเรียน
            “นายทำไหม”
            “ไม่อ่ะ ไว้พรุ่งนี้ดีกว่าเนาะ”
            “อ่ะ อืม...พรุ่งนี้ค่อยทำ”  นั้นคือสิ่งที่เด็กน้อยตัวเล็กๆ เหล่านี้หาลือกันเรียนการบ้าน
            มองย้อนเรื่องราวที่แท้จริงอีกสักนิด...ยังมีเด็กชายตัวเล็กนายหนึ่งยังอยู่ในห้องไม่ได้ไปเล่นข้างนอกแม้กับเพื่อนเหมือนเด็กทั่วไป เด็กน้อยนามบัทเตอร์ยังอยู่ในห้องของตัวเอง วาดรูป ขีดเขียนอักษรภาษาไทย กับเขียนขีดการบ้านที่ครูสั่งสอน ณ โรงเรียนให้ไว้ในวันหยุดนี้
            เด็กตัวเล็กๆ ตัวนี้ตาบอกสีมาตั้งแต่เกิด... โลกที่เขามองเห็นต่างจากเด็กทั่วไป ขาวกับดำเท่านั้นที่เด็กคนนี้มองเห็น
            “แม่ครับ การบ้านทำเสร็จแล้ว...ผมขอออกไปเล่นกับเพียนได้ม่ะฮะ”
            “กับเพื่อนสิลูก ไม่ใช่ไปเล่นกันเพียน พูดได้มันชัดๆ หน่อย”  ผู้เป็นแม่กล่าวติเตียนเด็กหนุ่มน้อยวันน่าถีบ
            “ผมขอไปเล่นได้ไหมฮะแม่”  เด็กน้อยนามบัทเตอร์ยังกล่าวความเดิม
            “อยากไปเล่นก็ไปสิลูก”  แม่พูด
            ในที่สุดเด็กน้อยก็ได้ไปเล่นกับเพื่อนของเขาสมใจอยาก วันนี้ไม่ต้องห่วงอะไรมากมายสำหรับเด็กคนนี้ เนื่องจากการบ้านก็ทำเสร็จก่อนใครในสหาย จวนจนสิ้นสุดวันเสาร์หรรษา...เหล่าเด็กๆ ต่างพากันเดินกลับมาบ้านใครบ้านมัน
            ก่อนจากกก...!
            “นายทำการบ้านยังนายบัทเตอร์เราขอลอกนายหน่อยถ้านายทำเสร็จแล้ว”
            “ดะสิสาด”  แปลได้ว่า...ได้สิๆ เราจะให้นายลอกการบ้าน  และแล้วก็เป็นแบบนี้เรื่อยมาจนเหล่าเด็กพวกนี้โตมายังจะจนชั้นประถมหก
            แม้เวลาจะนานมาจวบจนเพื่อนๆของบัทเตอร์จบมอหกกันหมดแล้ว ลืมไปหรือเปล่า สหายต่างพ่อต่างแม่ต่างพากันแยกย้ายเรียนที่อื่นกันไปหมด เหลือไว้แต่เด็กน้อยบัทเตอร์ที่ยังคงเก็บตัวอยู่แต่ในห้องทำการบ้าน วาดรูป...แบบนี้ต่อไปในสมัยมอต้น
แบบนี้...แหละชีวิตคนไร้เพื่อน...?
“เพื่อนฉันที่เคยเรียนมาด้วยกันเขาจะจำบัทเตอร์คนนี้ได้หรือเปล่านะ”  นั้นคือสิ่งที่เด็กหนุ่มคิดในตอนนี้
 
            ขีดเขียนโดยนักอยากเขียน...บัทเตอร์