สังคมน้องเนยรักโลก...ขำขำ
เขียนโดย บัทเตอร์
วันที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 เวลา 08.00 น.
แก้ไขเมื่อ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 08.03 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความปัง...งง!!
“นั้นแหละคือเสียงตอนที่พ่อนายตาย” เด็กน้อยถือปืนที่ทำขึ้นมาจากกระบอกไม้ไผ่อันเล็กพูดขึ้น
“แกเป็นคนฆ่าพ่อของฉัน” เด็กน้อยอีกคนตะโกนขึ้นมาด้วยความโมโห
“ฉลาดเหมือนกันนะแกเนี้ย ฮ่าๆๆ ใช่แล้วฉันเป็นคนฆ่าพ่อของแกเอง”
“มิน่าล่ะ พ่อฉันถึงตาย ฮ่าๆๆ” เด็กน้อยต่างพากันหัวเราะก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง นี้คือชีวิตเหล่าเด็กน้อยทั้งหลายในชนบท
ตะวันวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งแล้ว เหล่าเด็กๆ ตัวเล็กๆ ต่างวิ่งมาที่เดิมหลังกินข้าวเช้าเสร็จเป็นที่เรียบร้อย เด็กน้อยทั้งหลายมาที่ๆ เคยเล่นด้วยกันเหมือนนัดหมายกันเอาไว้ เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์ทางโรงเรียนหยุดการเรียนการสอนตามวิสัยที่เคยเป็นมา
“ไปเล่นกับเพื่อนก็ได้นะลูก” ผู้เป็นแม่กล่าวขึ้นกับเด็กตัวเล็กคนหนึ่ง แล้วเด็กน้อยก็วิ่งไปเล่นกับเพื่อนๆ ตามประสาเด็ก
“การบ้านมีไหม”
“มีสิ...แต่ฉันจะทำวันพรุ่งนี้ เพราะวันพรุ่งนี้ก็ไม่ได้ไปโรงเรียน เพราะเป็นวันหยุด...วันอาทิตย์” เหล่าบรรดาเด็กต่างคุยกันเรื่องการบ้านที่ติดค้างจากที่โรงเรียน
“นายทำไหม”
“ไม่อ่ะ ไว้พรุ่งนี้ดีกว่าเนาะ”
“อ่ะ อืม...พรุ่งนี้ค่อยทำ” นั้นคือสิ่งที่เด็กน้อยตัวเล็กๆ เหล่านี้หาลือกันเรียนการบ้าน
มองย้อนเรื่องราวที่แท้จริงอีกสักนิด...ยังมีเด็กชายตัวเล็กนายหนึ่งยังอยู่ในห้องไม่ได้ไปเล่นข้างนอกแม้กับเพื่อนเหมือนเด็กทั่วไป เด็กน้อยนามบัทเตอร์ยังอยู่ในห้องของตัวเอง วาดรูป ขีดเขียนอักษรภาษาไทย กับเขียนขีดการบ้านที่ครูสั่งสอน ณ โรงเรียนให้ไว้ในวันหยุดนี้
เด็กตัวเล็กๆ ตัวนี้ตาบอกสีมาตั้งแต่เกิด... โลกที่เขามองเห็นต่างจากเด็กทั่วไป ขาวกับดำเท่านั้นที่เด็กคนนี้มองเห็น
“แม่ครับ การบ้านทำเสร็จแล้ว...ผมขอออกไปเล่นกับเพียนได้ม่ะฮะ”
“กับเพื่อนสิลูก ไม่ใช่ไปเล่นกันเพียน พูดได้มันชัดๆ หน่อย” ผู้เป็นแม่กล่าวติเตียนเด็กหนุ่มน้อยวันน่าถีบ
“ผมขอไปเล่นได้ไหมฮะแม่” เด็กน้อยนามบัทเตอร์ยังกล่าวความเดิม
“อยากไปเล่นก็ไปสิลูก” แม่พูด
ในที่สุดเด็กน้อยก็ได้ไปเล่นกับเพื่อนของเขาสมใจอยาก วันนี้ไม่ต้องห่วงอะไรมากมายสำหรับเด็กคนนี้ เนื่องจากการบ้านก็ทำเสร็จก่อนใครในสหาย จวนจนสิ้นสุดวันเสาร์หรรษา...เหล่าเด็กๆ ต่างพากันเดินกลับมาบ้านใครบ้านมัน
ก่อนจากกก...!
“นายทำการบ้านยังนายบัทเตอร์เราขอลอกนายหน่อยถ้านายทำเสร็จแล้ว”
“ดะสิสาด” แปลได้ว่า...ได้สิๆ เราจะให้นายลอกการบ้าน และแล้วก็เป็นแบบนี้เรื่อยมาจนเหล่าเด็กพวกนี้โตมายังจะจนชั้นประถมหก
แม้เวลาจะนานมาจวบจนเพื่อนๆของบัทเตอร์จบมอหกกันหมดแล้ว ลืมไปหรือเปล่า สหายต่างพ่อต่างแม่ต่างพากันแยกย้ายเรียนที่อื่นกันไปหมด เหลือไว้แต่เด็กน้อยบัทเตอร์ที่ยังคงเก็บตัวอยู่แต่ในห้องทำการบ้าน วาดรูป...แบบนี้ต่อไปในสมัยมอต้น
แบบนี้...แหละชีวิตคนไร้เพื่อน...?
“เพื่อนฉันที่เคยเรียนมาด้วยกันเขาจะจำบัทเตอร์คนนี้ได้หรือเปล่านะ” นั้นคือสิ่งที่เด็กหนุ่มคิดในตอนนี้
ขีดเขียนโดยนักอยากเขียน...บัทเตอร์
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ