All is happiness ฉันเรียกมันว่า..."ความสุข”
เขียนโดย 
อันโก๊ะ
วันที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 เวลา 19.17 น.
แก้ไขเมื่อ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 19.23 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
2) เจอกันสักที เจ้าชายในความทรงจำ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ผมวิ่งตรงไปยังโรงลีลาสทันทีเมื่อมาถึงโรงเรียนหลังจากฟื้นคืนตัวตอนสลบไปเมื่อเช้าเป็นนายจริงๆด้วยนิว เราเจอกันครั้งสุดท้ายตอน ป.6 ซึ่งตอนนี้ผมก็อยู่ ม.5 แล้ว
“อ้าว นี่ นายศุภกิจ มาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะ ไปวันนี้เอาท่าเบื้องต้นที่เคยสอนไปแรกๆ ไปเลยคู่เธอรออยู่แล้ว”
อาจารย์จินดาด่าผมชุดใหญ่ก่อนจะไล่ไปเต้นลีลาศ ผมเดินไปยังลานเห็นเพื่อนๆกำลังเต้นกันอยู่
โหเยอะเหมือนกันนะ มีคนมาเข้าใหม่ด้วย แต่............คู่ของผมเป็นผู้ชายหรอกเหรอ ผมมอง
เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนหันหลังรอผมอยู่ ผมจึงเดินเข้าไปซึ่งเป็นเวลาที่เขาหันมา ผมแทบจะล้มทั้ง
ยืนเมื่อคนตรงหน้าคือ.................พิชญ์ พิชญ์คือผู้ชายที่ตามตื้อผมมาตลอด ทั้งๆที่ผมก็บอกว่า
ไม่ชอบ
“อ้าวตูน มาแล้วเหรอป่ะไปเต้นกัน”ทันทีที่เขาเห็นผมเขารีบดึงผมไปสู่ลานเต้นทันที ผมเริ่มเต้น
กับพิชญ์อย่างอึดอัด
“เราอยู่ห้องด้วยกันเลยเนาะ”เขาพูดขณะที่เต้นไปด้วย
“อื้ม”ผมได้แต่ตอบเบาๆ
“งั้นเราก็เจอกันทุกวันเลยล่ะสิ”เขาพูดต่อ
“อื้ม” ผมก็ตอบเหมือนเดิม
“คือตูนเรามีเรื่องจะบอกอ่ะ”ยังไม่หยุดอีกแหะ
“อื้ม”ยังคงเหมือนเดิม
“เราชอบนาย”จะพูดมากทำไมนะ
“อื้ม” ฉันรู้มานานแล้วล่ะ
“นายเป็นเกย์ใช่ไหม เรารู้” ไอ้นี่ทำไมพูดมากจังวะ ตอบยังไงดีเนิ๊ย แถมยังจ้องไม่กระพริบตาอีก
“สลับคู่!!!!” เสียงอาจารย์จินดาช่วยผมไว้ทัน ผมว่าผมเริ่มชอบอาจารย์ขึ้นมาแล้วล่ะ สิ้นเสียงทุก
คู่เริ่มหมุนตัวสลับคู่กับคู่ที่อยู่ข้างๆผมก็รีบหมุนอย่างรวดเร็วไปหาคู่ใหม่ ซึ่งคู่ของผมอีกฝ่ายก็
หมุนมา เราหมุนมาเจอกันพอดี
“.....0-0”
“O[]O.......”
ในวินาทีแรกที่ผมสบตากับคนตรงหน้าที่หมุนมาหาผม ผมแทบไม่อยากละสายตาไปไหน
ผมยังจำสายตาที่คุ้นเคย สายตาที่ผมไม่มีวันลืม สายตาที่ผมเฝ้ารอมานานหลายปี
“นิว” ผมเรียกชื่อเขาออกไป
“หืม?? หน้านายนี่คุ้นๆนะ”ชายตรงหน้าเอ่ยออกมา ผมไม่เสียใจที่เขาจำผมไม่ได้ เพราะความ
ดีใจที่เขากลับมามันล้นทั้งหัวใจ
“เราตูนไง นายจำไม่ได้เหรอ??”ผมพูดออกไป
“ตูน อ๋อ ตูน เฮ้ย นายจริงๆด้วยไม่ได้เจอกันตั้งนานแหน่ะ”เขาเอ่ยออกมา ตอนนี้ผมยิ้มแทบไม่
หุบเลยดีเดียว
“นายมันใจร้าย”ผมว่าให้นิว
“ขอโทษนะ”นิวเอ่ยออกมาเบาๆ
“ขอโทษ? ขอโทษ อะไร”ผมสงสัย นั่นสิเขาจะขอโทษอะไรผม
“ขอโทษที่ไปโดยไม่บอก และ ที่ตอนนี้เรา........”เขาพูดได้แค่นั้น
“พักได้” อาจารย์จินดาประกาศอีกครั้ง เริ่มไม่ชอบเหมือนเดิมแล้วสิ
“นิว มาพักก่อนถึงเวลาพักแล้ว”ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนมาบอกนิวซึ่งยืนคุยกับผม
“โอเค ปุ๊กปิ๊ก ตูน นั่นแฟนเรา ชื่อปุ๊กปิ๊ก”วินาทีนั้น มันเหมือนกับพายุยักษ์พัดมาถล่มผม ลม
หายใจของผมแทบหยุดอยู่ตรงนั้น
“อื้ม”ผมได้แต่ตอบเบาๆ
“เราไปก่อนนะ” นิวพูดก่อนจะเดินไป มือของผมมันไม่รอคำสั่งเอื้อมไปจับแขนของนิวโดย
อัตโนมัติ
“มีอะไรเหรอ”นิวหันมาถาม
“ออ ปะ...เปล่า”เมื่อผมได้สติผมรีบปล่อยมือก่อนจะปฏิเสธ
“งั้น......เราไปก่อนนะ” นิวว่าก่อนจะเดินไปหาแฟนสาว ผมรู้สึกว่าถ้าต้องมาเจอกันแล้วเป็นแบบ
นี้ ไม่เจอก็น่าจะดีกว่า ต้องเข้าใจเนาะว่า เข็มมันต้องคู่กับด้าย งั้นผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิง ผมเดิน
ออกไปจากโรงลีลาศเดินไปยังห้องเรียน ก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะของผม
กริ๊งงงงงงงง
กริ่งดังบอกสัญญาณหมดคาบแรก ทุกๆคนต่างทยอยกันเข้ามาที่ห้อง ผมนั่งก้มหน้าอยู่ความรู้สึก
ตอนนี้มันอยากร้องไห้มาก ผมรอเขามา5ปี แต่เขาก็ดันมีแฟนแล้ว
“ตูน”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองต้นเสียง ก็พบว่าเป็นนิวยืนอยู่
“นั่งด้วยได้ไหม”
“แล้วแฟนนายล่ะ” ผมถาม
“อยู่คนละห้องน่ะ” ผมไม่แน่ใจว่าควรให้เขานั่งด้วยหรือเปล่า ถ้าทำอย่างนั้นผมก็ยิ่งเจ็บปวด
“พิชญ์ นายจองที่นั่งข้างฉันแล้วไม่ใช่เหรอ” ผมตะโกนบอกพิชญ์ตอนที่เขากำลังเดินเข้ามาใน
ห้อง
“ออ ใช่” นายนั่นยิ้มอย่างร่าเริง
“ขอโทษนะนิว มีคนจองก่อนแล้ว” ผมบอกเขา
“อื้ม ไม่เป็นไร” นิวว่าก่อนจะเดินไปหาที่นั่ง ผมไม่อยากให้นายมามีอำนาจต่อหัวใจของผมมาก
ไปกว่านี้เด็ดขาด
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เม้นต์เป็นกำลังใจให้ด้วยน้าค้า T^T
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
