เรื่องราวของเจ้าชายบนหอคอย

   เมื่อถึงเวลาอาหาร. . . 
   ในเช้าที่เเจ่มใส ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า เเละทุ่งหญ้าเป็นสีเขียว ข้าเจ้าชายน้อยผู้อยู่บนหอคอยกำลังจัดเตรียมอาหารเช้าอย่างสบายอารมณ์สาเหตุก็เพราะ. . . . 
   "เเม่กาๆๆๆ ข้าอยากขี่หลังเเม่กา"ตัวป่วนไม่อยู่ก่อกวนนั่นเอง. . .
   "ไม่ได้ๆ เเม่ต้องนำผ้าไปซัก ไปอยู่กับเจ้าชายไป"เเม่กาเปล่งเสียงดุขู่เด็กน้อย เจ้ามังกรทำหน่ายุ่ยเดินมาหาข้าเอาขาเล็กๆนั่นพาดโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์เเล้วตวาดเสียงดังว่า
  "ถ้าเเม่กาไม่ยอมให้ข้าขี่หลัง ข้าจะกินเจ้าชาย!!!!"
    ไม่ๆๆๆข้าไม่ยอมถูกกิน ข้าเร่งรีบจัดอาหารอย่างด่วน ไมใช่เพราะอะไรหรอกข้าไม่อยากตกเป็นเครื่องมือการเอาเเต่ใจของสองเเม่ลูก อีกอยางข้าก็คงปลอดภัยเพราะอีกไม่นานเเม่กาก็ต้องยอม
  "กินเลย!!! เเม่ไม่ว่า" ซะเมื่อไหร่. . . 
  ไม่นานสตรีผู้สูงศักดิ์ก็เดินลงชั้นบันไดไปสู่ห้องใต้ดิน ทิ้งให้ข้าต้องอยู่กับไอ้มังกรสองต่อสอง
   บรรยากาศไม่น่าไว้ใจรีบทำงานให้เสร็จดีกว่า เเล้วตามเเม่กาลงไปข้าคิด ก่อนจะเร่งจัดขนมปังทาเเยมทุกเเผ่นเเล้วเตรียมเครื่องดื่มให้เด็กๆด้วย
   "เเง เเง เเง เเม่กาใจร้าย เจ้าชายของข้าข้าคิดว่าท่านคงไม่ใจร้ายนะ"ไม่นานมือเล็กๆนั่นก็โอบกอดข้าจากด้านหลัง ลมหายใจร้อนๆลดสะโพกข้าเป็นระยะ บรรยากาศอันตรายต้องรีบหนี ต้องรีบหนี
  งับ!!!
   "โอ๊ยยยยย "ให้ตายสิ ไอ้เด็กบ้ามันงับสะโพกข้า!!! ข้าเด้งตัวออกห่างมันหลายหลา ตั้งหลักๆ ถ้ามันเข้ามาเอาโถกาเเฟฟาดหน้ามันเลย!!!
 "คิคิคิ เจ้าชายยยตลกดีนะ เเต่จะว่าไปส่วนสะโพกอร่อยกว่าส่วนขาตั้งเยอะ"ไอ้มังกรยิ้มตายี โชว์ฟันขาววิ้ง เเล้วค่อยกล่าวอีกช้าๆ
  "เเต่บริเวณอกน่าอร่อยอยู่ไม่น้อย มามะข้าจะกินให้เกลี้ยงเลย!!!"ไม่พูดพล่ำทำเพลง ไอ้มังกรกระโจนมาหาข้าอย่างเร็วราวกับจรวดติดเทอร์โบ ข้าก็วิ่งสิจะอยู่ให้กินทำไม
  "ช่วยด้วยๆ หยุดนะเจ้าหนู!! ข้าไม่ใช่อาหารเจ้านะ"
  "ท่านไม่ใช่เเต่เเม่กาสั่งให้กิน ข้าก็ต้องกิน คิคิคิ" มังกรบ้าหัวเราะเจ้าเล่ห์ก่อนอาศัยปีกของเผ่าพันธุ์บินตรงมาที่ข้าเพิ่มคามเร็วกว่าเดิม
   ข้าคงจะตกเป็นอาหารหมอนี่เน่ๆ ถ้าไม่ใช่ วีรสตรีกู้ชาติเข้ามาช่วย
  "เเง้งงงงง" เตะอีมังกร. . . .
 "โอริน เจ้าเตะข้า ดูสิเลือดกำเดาไหลเลย"มังกรน้อยกล่าวใช้มือเล็กๆเช็ดเลือดของมันรวกๆ
  "สมน้ำหน้า" หนูน้อยสบัดหน้าเชิดใส่ โอโฮ้ ข้าคิดเเล้วว่าเจ้าต้องเป็นอัศวนขี่ม้าขาวมาช่วยข้าเเน่ๆ
   "ฮือๆๆๆ ข้าจะฟ้องเเม่กา"อีมังกรดัจริตร้องไห้ ก่อนจะวอ่งสามขุมไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวจับช้อนส้อมเตรียมเเดก เฮ้ย!!! เตรียมรับประทาน
  ไม่นาน โอรินน่า ก็เข้าไปนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับมังกร ส่วนข้นั่งตรงข้ามกับคุณต้นไม้ เเม่กานั่งหัวโต๊ะ เเละอีกนึงเเเขกที่ไม่ได้รับเชิญ
  "น้าบลูคิดถึงจังเลยฮะ" อีมังกรทักทายอย่างยิ้มเเย้ม
  "น้าก็คิดถึง" น้าบลูกล่าววันนี้หญิงสาวก็ยังใส่ชุดเดิมหนวดอันเดิมเเละเป็นผีตัวเดิม
  "สำรับอาหารจุดธูปของลูอยู่ทางโน้นนะ"เเม่กากล่าวอย่างยิ้มเเย้มอีกครั้ง 
  "จ้าาาา "หญิงสาวรับคำก่อนนั่งลงหน้าโต๊ะอาหารที่จุดธูปหลายก้านเอาไว้
  "เเม่ ชวนน้าบลูมาทำไมคะ"โอรินถาม สีหน้าดูสงสัยมากเช่นเดียวกับข้า
  "บลูชาอร่อยไหม"ดูเหมือนเเม่กาจะไม่ไ้สนใจเราเลยสักนิด ห่วงเพื่อนอยู่ไ้
  "อร่อยจ้าาาา กาดูลูกเหอะ"เออ หันมาสนใจลูกหน่อย
   "ว่าไงนะ ท่ี่บอกว่าชวนน้าบลูมาทำไมหรอ อ้อ เเม่ข้าชวนมาถามเรื่องงานนะ คิดอะไรอยู่เนี่ย"หญิงสวหยิบไวท์องุ่นรินใส่เเก้วเเล้วยกชด
  "งานที่ว่าเนี่ย คงไม่ใช่จับผู้ชายใช่ไหม"คุณต้นไม้กล่าวดดยที่มือยังวุ่นอยู่กับการทาเนยขนมปัง
 "ไม่ใช่ย่ะ คิดว่าฉันเป็นคนเเรดขนาดนั้นเหรอไง"
"ใช่!!" ทุกเสียงเอ่ยพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ทำให้เเม่กาได้เเต่ยิ้มเเห้งๆกลบเกลื่อน
 "5 5 5ก่อนหน้านั่นกายังเคยคิดจะจีบหมาเลย ข้าจำได้นะ"น้าบลูกล่าว สายตาหาเรื่องสุดขีด
  "ก็ตอนนั่นมันเมานิ สาธุขอให้เธอเมาบ้างเหอะ เเล้วจะหัวเราะให้ฟันหักเลย"การหยอกล้อเพื่อนเกิดขึ้นย่อมๆโดยทีข้าเอาเเต่กินขนมปังทาเเยมเงียบๆ อยู่ๆข้าก็ปวดจี๊ดขึ้นมาที่เอวที่เจ้ามังกรกัด ปวดมากจนหน้าข้าเริ่มดูไม่ดี
  "เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า ดูหน้าไม่ค่อยดี"คุณต้นไม้ ถามเรียกความสนใจของตนท้งห้อง
  "ไม่เป็นไหร่ เดี๋ยวข้าไปกินยาเเล้วก็หาย"ข้าพยายามพยุงตัวเองสดความสามารถเเต่สุดท้ายก็ต้องพึ่งคุณต้นไม้หอบไปชั้นบนอยู่่ดี โดยมีเด็กๆวิ่งตามตาละห้อย
 หลังจากที่ข้ากินยา เเล้วนอนเล่นบนเตียงสักพัก ก่อนที่คุณต้นไม้จะลงไป
  เจ้ามังกรน้อยดูทำหน้าเศร้าๆ เเววตาเจ้าหนูดูเศร้าจิงๆ
  "ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ "เจ้าหนูเอาเเ่พูดคำนี้มาเป็นระยะๆ ข้าก็เอาเเต่เอามือลูบหัวลอบไปพลาง
  จนข้าทนความเหนื่อยไม่ไหวหลับไปโดยที่มีน้ำตาของเจ้าหนูไหลอาบเเก้ม. .  
  เเละเสียงทะเลาะเรื่องเดอะชิมม์กับมายคราฟดังมาเป็นระยะ...
     บนหอคอยก็สนุกเหมือนกันนะ