เรื่องราวของเจ้าชายบนหอคอย

                    คนเกิดมาหล่อมักอาภัพ. . . . ข้าขอใช้คำนี้กับตัวข้าในขณะนี้ ชีวิตคนเรามันเเสนสั้นเเต่ขอร้องถ้าจะสั้นจิงๆขอยาวสักนิดดีกว่านะ

    เริ่มวันเเรกกับการอยู่บนหอคอย. . . .

      ข้ามองซ้ายเเลขวารอบกายเป็นผนังสีงาช้างที่ทำด้วยอิฐ มีโต๊ะเก้าอี้ไม้เล็กๆที่มุมขวาของห้อง เตียงที่ยัดนุ่นจงเเข็งอยู่ตรงกลางห้อง(ข้าเคยกระโดดขึ้นไปเเล้ว)เเละก็บรรดาต้นไม้ดอกไม้อยู่เต็มห้อง เหอะ เหอะ องค์ชายเเสนอาภัพ จะอาภัพอีกเท่าไหร่กันเชียว

       คงอาภัพทั้งชาติ. . . .

    ข้าถอนหายใจเล็กน้อยก่อนพยายามกึ่งคลานกึ่งเดินไปนั่งบนขอบระเบียงหอคอย  ทอดสายตามองนภาสีครามงดงามน่าจับตา  ดวงตะวันกลมโตราวกับลูกบอลสีทอง หมู่วิหคต่างพากันหยอกเย้ากันไปมา

       ข้าคงเพลิดเพลินอีกนาน ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีอะไรมาสะกิดขาข้าก่อน

   "อะไร" ข้าหันไปเอ็ดเด็กน้อยที่เอาเเต่เกาะเเกะขาข้ามาตั่งเเต่เช้าเเล้ว  เด็กน้อยหัวเราะคิกคักก่อนจมเขี้ยวขาวเล็กลงบนขาข้าเต็มเเรง 

      "โอ๊ยยยยยยย นี่เจ้าทำร้ายร่างกายข้านะเด็กน้อย" ข้ารีบชุดขาตัวเองออกจากปากเล็กๆนั้นก่อนมันจะตกเป็นอาหารของเจ้าตัวเล็ก

       "เเหวะ ไม่อร่อยเลย"เด็กน้อยหน้ามุ่ยเเกล้งทำคลื่นไส้ เเล้วเเลบลิ้นปลิ้นตา ดวงตากลมเเบ๋วสดใสนั้นดูเเวววาวน่ามอง เด็กบ้าอะไรน่าเตะให้กระเด็น!!! เด็กน้อยไม่รู้สึกผิดสักนิดมันเดินเตาะเเดะไปทางต้นไม้ต้นนึง เคาะ ป๊อกๆๆๆ สามครั้ง ก็เผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มผมเงินที่กำลังเปิดหนังสือสีเขียวปกหนา เขาหละสายตาจากสิ่งที่อ่านสักครู่ก่อนเอ่ยถามด้วยเสียงติดจะรำคาญว่า

   "มีอะไร ถ้าว่างมากก็ไปเฝ้าหอคอยไปไอ้มังกรเหม็นเขียว" เจ็บเเทนขอรับ ข้าอึ้งไปเล็กน้อยที่จิงเจ้ามังกรเล็กนั้นก็ดูอายุไม่ห่างจากข้าเท่าไหร่(ข้าพึ่ง 12 ขอบอก) ถ้าเป็นข้าโดนด่าอย่างงั้นร้องไห้จ๋าเเน่

    เเต่ไอ้มังกรนี้ไม่ธรรมดามันยิ้มให้เห็นฟันขาวๆของมันพลางพยายามจะนั่งบนเก้าอี้เดียวกันกับชายผมเงินให้ได้

   เเล้วมันก็หัวเราะคิกคักสองสามครั้งก่อนเอ่ยติดตลกว่า

  "ข้าไม่ได้เป็นมังกรเขียว ข้าก็เลยไม่เหม็นเขียวเหมือนต้นไม้เขียวๆอย่างท่านหรอก" เจ้ามังกรน้อยส่ายหางดุกดิกอย่างชอบใจ 

   ชายผมเงินนิ่งไปเล็กน้อยก่อนค่อยๆปิดหนังสือลง สายตาสีเขียวนั้นดูเย็นชาไร้ก้นบึ้ง ถ้าเป็นข้าที่อยู่ตรงนั้นคงพยายามหนีสุดชีวิตเป็นเเน่เเท้ เเต่หนูมังกรไม่ใช่อย่างนั้น มันยิ้มกว้างกว่าเดิมเเล้วหยิบหนังสือในมือชายผมเงินอย่างถือวิสาะ ก่อนจะเอ่ยขอเสียงหวาน

    "ท่านไม่อ่านเเล้วข้าขอนะ"เด็กน้อยหัวเราะคิกคักเเล้วเดินมาหาข้า ที่ง่วนกับการทำเเผลที่ได้จากรอยเขี้ยวน้อยๆนั้น

   " อ่านให้หน่อย ข้าอ่านไม่ออก" เด็กน้อยขอร้องข้าตากลมเเบ๋วนั่นช่างดูใสซื่อนัก ถ้าไม่เคยเห็นเจ้าเด็กนี้มันทำอะไรกับข้ามาก่อนข้าคงโผเข้ากอดมันเเล้ว!!! 

    " นะ นะ นะ นะ ข้าอยากฟัง นะ นะ นะ" เจ้าหนูดิ้นอ้อนราวกับลูกหมา จนข้าใจอ่อนจำยอมพยักหน้าให้เจ้าหนูนั่งตักฟังนิทาน

    "กาลครั้งหนึ่งนานมาเเล้ว ยังมีมังกรหนุ่มนามเซซิน เขามีร่างกายที่งดงามเเละน่าถนอมวันนึงเขาถูกคนใจร้ายจับตัวไปใส่ในหีบเพื่ิอนำไปขาย เเต่เขาได้ถูกช่วยเหลือไว้ด้วยชายหนุ่มนาม ยูชัว ไม่นานทั้งคู่ก็กลายเป็นเพื่อนรักกัน เเล้วเขาก็ออกผจญภัยเพื่อตามหาดินเเดนเเห่งมิตรภาพ เเละในที่สุดทั้งคู่ก็เเต่งงานกันเเละมีทายาทสืบไป"

                                           นิทาน the dragon คู่หูอัศวินมังกร จาก galaxy

     ข้างงงวยเล็กน้อยกับตอนจบของนิทานเรื่องนี้ ชายเเต่งงานกับชายได้ด้วยเหรอ ในขณะที่ข้าคิดกับตัวเองอยู่นั้นมือเล็กๆก็เเตะที่เเก้มข้า

    "สนุกใช่ไหมล่าาาาาา ในห้องเเม่กามีอีกเยอะเลยนะ เดี๋ยวข้าพาไปดู"เจ้ามังกรน้อยเต้นไปรอบตัวข้า เเม่กาที่ว่าหรือจะคนที่เเต่งเรื่องนี้นะ?

     "เเม่กามีสหายคือ ท่านน้าบลู ท่านเอ็ม ท่านเเมวดำ ท่านซิสเตอณ์โรส ท่านเเอลล์เเละก็ท่านเเบล็ค นานๆครั้งพวกเขาจะมาเยี่ยมบ้านเราทีนึง" พอพูดถึงตรงนี้เจ้ามังกรน้อยก็กระโดดขึ้นนั่งตักข้าเเละใช้มือเล็กๆนั้นเล่นผมท่ียาวออกมาของข้าอย่างสนุกสนาน ตากลมเเบ๋วนั่นดูมีประกายสดใสตลอดเวลา จนข้าอดนึกเอ็นดูไม่ได้

     "ซึ่งพอมาทีไหร่ ข้าก็มักไม่ได้ของกินเลย" เสียงนั่นไม่ใช่เสียงของมังกรน้อยเเต่เป็นของเด็กหญิงใในชุดเกราะผมสีนำ้ตาลเข้มออกเเดงเสริมให้ดูเเข็งเเกร่งเกินวัย

     "ก็ข้าหิวนี่น่าาาาา ขอโทษนะโอรินน่า " เจ้ามังกรน้อยออดอ้อน ปกติเเล้วเจ้านี้จะไม่กลัวใครถ้าไม่ใช่เเม่กากับอัศวินน้อยนั้น

      "ก็ให้น้อยๆหน่อย ข้าก็หิวเป็นนะ" อัศวินน้อยกล่าวมาเสียงเเข็งก่อนเชิดหน้าเดินมานั่งตักข้าอีกคน

   "เเม่กาบอกว่าวันนี้จะไม่กลับบ้าน คงไปนอนค้างบ้านเพื่อนอีกล่ะสิ" เด็กหญิงทำหน้ามุ่ยก่อนที่จะมาเล่นผมข้าอีกราย เจ้ามังกรก็เช่นกัน ไม่นานผมข้าก็โดนถักเปียหวีสางเรียบร้อยเเล้ว

    เจ้าเด็กตัวน้อยทั้งสองหัวเราะคิกคักกับผลงานตัวเอง

   "พวกเจ้านี่จิงๆนะ คราวนี้ข้าจะทำผมให้เจ้ามั้ง" ไม่นานการเล่นไล่จับย่อมๆก็เกิดขึ้น

     บางทีหอคอยก็ไม่ได้น่าเบื่อเสมอไปใช่ไหมล่ะ

                                                                                 มั้ง

ลงชื่อ เจ้าชายบนหอคอย