ผมกับผี(แม่ชีซะด้วย)

เช้านี้ผมกินข้าวห่อไข่พลางมองเชล
หญิงสาวซึ่งน่าจะเป็นผีแม่ชี
นั่งยิ้มอ่อนโยนให้ผม รอยยิ้มช่างสว่างสดใสเสียเหลือเกิน
แต่น่าเสียดาย เธอไม่มีชีวิตแล้ว
ผมกินเสร็จก็เอาจานไปล้าง
เชลก็มองผมต่อโดยไม่คิดจะพูดอะไร
ผมรู้สึกอึดอัดเวลามีคนมองผม
ผมเลยถอนหายใพร้อมพูดกับเธอว่า
"เธอจำอะไรไม่ได้จริงๆหรือ"
"ค่ะ"
"เธอเป็นแม่ชีนะ แถมเธอติดอยู่ที่โบสถ์แสดงว่าเธอต้องตายที่โบสถ์
แต่ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย พวกผีนี่สมองเสื่อมกันหมดเลยหรอ"
ผมยิงคำถามใส่เธอเพราะผมไม่คิดว่าเธอจะจำอะไรเกี่ยวกับ
ตนเองไม่ได้ เพราะเธอก็ติดอยู่ที่สถาณที่เธอตายแท้ๆ
"วิญญาณบริสุทธิ์เมื่อหลุดออกจากร่างก็จำอะไรไม่
ได้หรอกค่ะ ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะคะ"เชลยิ้มอ่อนโยนให้ผม
"เอาเถอะๆ อยู่กับชั้นที่นี่จนกว่าจะนึกอะไรออกก็แล้วกัน"
ไม่รู้เพราะรอยยิ้มหรือเพราะความงดงามของเธอ
ผมถึงไม่กลัวเธอเลยทั้งๆที่เธอเป็นผี แถมยังให้เธออาศัยอยู่ด้ย
"ขอบคุณค่ะ คุณเป็นคนดีจริงๆ"รอยยิ้มของเชลช่างสดใสเหมือนโลกสว่าง
ทั้งโลกเลยล่ะ ทำไมคนสวยๆใจดีอย่างเธอถึงตายกันนะ
"ฉันชื่อเอส เรียกเอสก็พอ ฉันไม่ชอบให้เรียกพิธีรีตอง"
"ค่ะ คุณเอส"
"เอสเฉยๆ"
"ค่ะ เอส"ดูเชลจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุดเลย
"ฉันไปเรียนล่ะ"ผมหน้าแดงใจเต้นรัวๆเลย ผมรีบออกจากบ้านตรงไปที่
มอเตอร์ไซน์ แล้วสต๊าดเครื่องบึ่งมอไซร์ไปโรงเรียน