ผมกับผี(แม่ชีซะด้วย)

เช้านี้ผมกินข้าวห่อไข่พลางมองเชล

หญิงสาวซึ่งน่าจะเป็นผีแม่ชี

นั่งยิ้มอ่อนโยนให้ผม รอยยิ้มช่างสว่างสดใสเสียเหลือเกิน

แต่น่าเสียดาย เธอไม่มีชีวิตแล้ว

ผมกินเสร็จก็เอาจานไปล้าง

เชลก็มองผมต่อโดยไม่คิดจะพูดอะไร

ผมรู้สึกอึดอัดเวลามีคนมองผม

ผมเลยถอนหายใพร้อมพูดกับเธอว่า

"เธอจำอะไรไม่ได้จริงๆหรือ"

"ค่ะ"

"เธอเป็นแม่ชีนะ แถมเธอติดอยู่ที่โบสถ์แสดงว่าเธอต้องตายที่โบสถ์

แต่ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย พวกผีนี่สมองเสื่อมกันหมดเลยหรอ"

ผมยิงคำถามใส่เธอเพราะผมไม่คิดว่าเธอจะจำอะไรเกี่ยวกับ

ตนเองไม่ได้ เพราะเธอก็ติดอยู่ที่สถาณที่เธอตายแท้ๆ

"วิญญาณบริสุทธิ์เมื่อหลุดออกจากร่างก็จำอะไรไม่

ได้หรอกค่ะ ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะคะ"เชลยิ้มอ่อนโยนให้ผม

"เอาเถอะๆ อยู่กับชั้นที่นี่จนกว่าจะนึกอะไรออกก็แล้วกัน"

ไม่รู้เพราะรอยยิ้มหรือเพราะความงดงามของเธอ

ผมถึงไม่กลัวเธอเลยทั้งๆที่เธอเป็นผี แถมยังให้เธออาศัยอยู่ด้ย

"ขอบคุณค่ะ คุณเป็นคนดีจริงๆ"รอยยิ้มของเชลช่างสดใสเหมือนโลกสว่าง

ทั้งโลกเลยล่ะ ทำไมคนสวยๆใจดีอย่างเธอถึงตายกันนะ

"ฉันชื่อเอส เรียกเอสก็พอ ฉันไม่ชอบให้เรียกพิธีรีตอง"

"ค่ะ คุณเอส"

"เอสเฉยๆ"

"ค่ะ เอส"ดูเชลจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุดเลย

"ฉันไปเรียนล่ะ"ผมหน้าแดงใจเต้นรัวๆเลย ผมรีบออกจากบ้านตรงไปที่

มอเตอร์ไซน์ แล้วสต๊าดเครื่องบึ่งมอไซร์ไปโรงเรียน