ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง

          "หยาม" หรือ "สยาม" เป็นเพื่อนของพี่ชายผม ผมได้รู้จักกับพี่หยามครั้งแรกจากการแนะนำของพี่ชายในวงเหล้า พอแนะนำตัวเสร็จพี่หยามก็ยิ้มพร้อมกับยื่นมิตรภาพสีอำพันให้ผม ซึ่งผมก็ยิ้มรับไปซดอย่างยินดี ในวงเหล้านี้ก็คุยกันเฮฮากันเรื่อย  สุดท้ายก็มาจบลงที่พี่ผมบอกกับพี่หยามว่า

          "เฮ้ยหยามน้องกูมันอยากได้กางเกงยีนส์ซักตัวนึงพรุ่งนี้ว่างๆไปช่วยกันเลือกซื้อหน่อยวะ"

          พี่หยามก็ยิ้มรับตกลงพร้อมกับบอกว่ามีเพื่อนขายอยู่เดี๋ยวพาไป ซึ่งถึงเวลาจริงๆ เราไปกันไม่ไหวเนื่องจากแฮ้งค์
          วันต่อมา พี่หยามก็พาพวกเราไปดูกางเกงกัน ร้านเพื่อนพี่หยามอยู่แถวหน้าราม พอเลือกซื้อของกันเสร็จ พี่หยามก็พากันเดินเข้าใน ม.ราม บอกจะเข้าไปหาเพื่อน

          ระหว่างที่เดินเข้าไป คนที่เดินสวนกับพวกเราก็ทักทายพี่หยามเรื่อยๆ เป็นระยะๆ สร้างความฉงนให้กับผมนิดหน่อยว่าทำไมพี่หยามรู้จักคนเยอะจัง           

          วันต่อมาเราไปดูเกมที่สะพานเหล็ก อีกวันไปเดินงานเกษตร ทุกที่ๆเราไปไม่ว่าจะที่ไหน จะต้องเจอคนทักพี่หยามตลอด ซึ่งก็สร้างความสงสัยให้กับพวกเรามากว่า แกไปรู้จักใครได้ยังไงเยอะแยะ

          จนอีกวันหนึ่งเราไปเดินมาบุญครอง ซึ่งพี่หยามบอกว่านัดเพื่อนที่เรียนอุเทนฯไว้ หลังจากพี่หยามคุยกับเพื่อนเสร็จ เราก็ออกมายืนรอเมล์กันด้วยความเพลีย เพราะโดนเพื่อนพี่หยามทักตลอดตอนเดินในห้าง 

           ระหว่างที่ยืนรอรถ ถัดจากเราไปไม่ไกล ก็มีฝรั่งเดินแบกเป้ใบโตไว้ผมเดทร๊อคกางแผนที่เดินมา พี่ผมก็พูดติดตลกว่า
     "ถ้าไอ้ฝรั่งนี่รู้จักมึงอีกนะไอ้หยาม กูจะกราบมึงงามๆเลย"

          พอพูดจบประโยค ฝรั่งคนนั้นก็เงยหน้าจากแผนที่ยิ้มให้กับกลุ่มพวกเราพร้อมกับพูดว่า

          "เฮ้ยยย แหยมมมม!!"

                                  --จบ--