ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง
เขียนโดย มังกุมภ์
วันที่ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 เวลา 15.05 น.
แก้ไขเมื่อ 10 เมษายน พ.ศ. 2558 16.39 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
6) หยามเพื่อนแยะ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"หยาม" หรือ "สยาม" เป็นเพื่อนของพี่ชายผม ผมได้รู้จักกับพี่หยามครั้งแรกจากการแนะนำของพี่ชายในวงเหล้า พอแนะนำตัวเสร็จพี่หยามก็ยิ้มพร้อมกับยื่นมิตรภาพสีอำพันให้ผม ซึ่งผมก็ยิ้มรับไปซดอย่างยินดี ในวงเหล้านี้ก็คุยกันเฮฮากันเรื่อย สุดท้ายก็มาจบลงที่พี่ผมบอกกับพี่หยามว่า
"เฮ้ยหยามน้องกูมันอยากได้กางเกงยีนส์ซักตัวนึงพรุ่งนี้ว่างๆไปช่วยกันเลือกซื้อหน่อยวะ"
พี่หยามก็ยิ้มรับตกลงพร้อมกับบอกว่ามีเพื่อนขายอยู่เดี๋ยวพาไป ซึ่งถึงเวลาจริงๆ เราไปกันไม่ไหวเนื่องจากแฮ้งค์
วันต่อมา พี่หยามก็พาพวกเราไปดูกางเกงกัน ร้านเพื่อนพี่หยามอยู่แถวหน้าราม พอเลือกซื้อของกันเสร็จ พี่หยามก็พากันเดินเข้าใน ม.ราม บอกจะเข้าไปหาเพื่อน
ระหว่างที่เดินเข้าไป คนที่เดินสวนกับพวกเราก็ทักทายพี่หยามเรื่อยๆ เป็นระยะๆ สร้างความฉงนให้กับผมนิดหน่อยว่าทำไมพี่หยามรู้จักคนเยอะจัง
วันต่อมาเราไปดูเกมที่สะพานเหล็ก อีกวันไปเดินงานเกษตร ทุกที่ๆเราไปไม่ว่าจะที่ไหน จะต้องเจอคนทักพี่หยามตลอด ซึ่งก็สร้างความสงสัยให้กับพวกเรามากว่า แกไปรู้จักใครได้ยังไงเยอะแยะ
จนอีกวันหนึ่งเราไปเดินมาบุญครอง ซึ่งพี่หยามบอกว่านัดเพื่อนที่เรียนอุเทนฯไว้ หลังจากพี่หยามคุยกับเพื่อนเสร็จ เราก็ออกมายืนรอเมล์กันด้วยความเพลีย เพราะโดนเพื่อนพี่หยามทักตลอดตอนเดินในห้าง
ระหว่างที่ยืนรอรถ ถัดจากเราไปไม่ไกล ก็มีฝรั่งเดินแบกเป้ใบโตไว้ผมเดทร๊อคกางแผนที่เดินมา พี่ผมก็พูดติดตลกว่า
"ถ้าไอ้ฝรั่งนี่รู้จักมึงอีกนะไอ้หยาม กูจะกราบมึงงามๆเลย"
พอพูดจบประโยค ฝรั่งคนนั้นก็เงยหน้าจากแผนที่ยิ้มให้กับกลุ่มพวกเราพร้อมกับพูดว่า
"เฮ้ยยย แหยมมมม!!"
--จบ--
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ