ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง

          ในตอนนี้ผมจะมาโม้ถึงเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่ง ซึ่งสนิทกันมาก ผมสมมติให้น้องคนนี้ชื่อว่า "ออฟ" นะครับ  ผมกับออฟรู้จักกันเพราะ ออฟเป็นเพื่อนของรุ่นน้องผมอีกคนหนึ่งที่สนิทกัน แต่ไปๆมาๆ กลายเป็นว่าผมจะสนิทกับออฟมากกว่าน้องคนที่ว่านี่เสียอีก อาจจะเป็นเพราะชอบอะไรคล้ายๆกัน คุยกันถูกคอ ก็เลยสนิทกันเร็ว

          แต่ช่วงที่ผมรู้จักกับออฟนั้น เป็นช่วงที่สถานะการเงินทางบ้านผมค่อนข้างแย่ คือจากของที่เคยขายดีๆ ลูกค้าประจำที่ยกโขยงมาทุกวัน อยู่ๆกิจการก็เกิดปัญหาแล้วปิดกิจการไป ทำให้ลูกค้าหลักๆของบ้านผมหายไปเกินครึ่งเมื่อสถานะทางบ้านแย่ ผมก็จำเป็นต้องลดสถานะการใช้ตังค์ด้วยเช่นกัน เช่น จากที่เคยซื้อหนังสืออ่านเดือนละ 15-20 เล่ม ผมต้องบีบบังคับตัวเองให้ซื้อได้แค่ 2-3 เล่มต่อเดือนเท่านั้น  จากที่เคยกิน เที่ยว แทบจะทุกวัน ผมต้องงดไปเลย นอกซะจากกรณีพิเศษจริงๆ เช่น เพื่อนมาจากนอก หรือ เพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานเป็นปีๆ ถึงจะออกซักครั้ง
         แต่ระหว่างที่ผมกำลังจำศีลด้านการเงินนั้น ก็มีออฟนี่แหละครับ ที่รู้เห็นสถานะทางการเงินของผมมาโดยตลอด จากที่เคยไปกิน เที่ยวกันบ่อยๆ
ระยะหลังๆผมเริ่มปฏิเสธเพื่อนๆ ด้วยเหตุผลง่ายๆตรงๆเลยคือ "ไม่มีตังค์" เพราะผมไม่เคยกลัวเสียฟอร์มที่จะบอกแบบนี้ คือไม่มีก็ไม่มี ถ้ามีก็ถึงไหนถึงกัน
         ในวันหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังนั่งเหม่ออยู่หน้าบ้าน หลังจากอ่านนิยายจีนที่ชื่นชอบจนตาลายแล้วนั้น ออฟก็ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านผม
พร้อมกับเปิดกระจกรถ
         "ไปหาไรกินกันพี่เอส"  เสียงออฟตะโกนมาจากในรถ
         "ตามสบายเลยออฟ วันนี้พี่บ่จี๊ว่ะ" ผมตอบกลับไปยิ้มๆ
         "ขึ้นรถเลยพี่" ออฟตอบมาพร้อมกับขวักมือ
         ผมเลยหนีบนิยายจีนเดินไปขึ้นรถ เพราะเป็นอันรู้กันว่ามื้อนี้ออฟเป็นคนเลี้ยงผม
         เหตุการณ์แบบนี้ เกิดขึ้นแทบจะทุกวัน คือออฟจะมารับผมไปหาไรกินกัน บางวัน มื้อเช้า มื้อเที่ยง บางวันมื้อเที่ยง มื้อเย็น  บางวัน ออฟเล่น สี่มื้อเลย คือ เช้า เที่ยง เย็น  มิดไนท์ และแทบจะทุกมื้อ ออฟจะเป็นคนเลี้ยงผมตลอด ถึงจะสนิทกัน แต่ลึกๆผมก็เกรงใจออฟเหมือนกันนะ เวลาบอกไปจะได้คำตอบมาว่า
         "ไม่ต้องคิดมากพี่ ผมกินคนเดียวไม่มันส์"  
         โม้มาก็ครึ่งค่อนเรื่องและ หลายท่านอาจจะสงสัยว่า มันเกี่ยวอะไรกับเสียดายตังค์ตามชื่อเรื่อง  เรื่องมันมีอยู่ว่า..
         วันหนึ่ง ออฟมาหาผม พร้อมกับคอมคู่ใจ ก่อนจะบอกว่า คอมมันเจ๊ง ให้ผมช่วยดูให้หน่อย ว่าอะไรพัง ต้องเปลี่ยนอะไรยังไงเท่าไหร่ หลังจากเช็คแล้วผมก็บอกออฟไปว่า การ์ดจอมันเจ๊ง ต้องส่งเคลม เพราะของยังมีประกันอยู่ ออฟบอกซื้อใหม่เลยก็ได้ เพราะส่งเคลมกว่าจะได้ของ คงต้องรอนานพอสมควร ผมเลยชวนออฟไปเคลมการ์ดจอพร้อมกับดูการ์ดจอตัวใหม่พร้อมๆกันเลย  ซึ่งการ์ดจอที่ผมดูและแนะนำให้ออฟซื้อนั้น เป็นการ์ดสเป็คต้นๆ คืออยู่ราวๆ ไม่เกิน3000  พอออฟรู้ราคาการ์ดก็หน้าเบ้ พร้อมกับบอกว่า
         "เอาไว้ก่อนพี่  เสียดายตังค์"
         ผมก็เลยบอกว่า ถ้างั้นก็รอของเคลมก็ได้ คงไม่นานเท่าไหร่หรอก
         "ตามนั้นพี่ แต่ตอนนี้ผมว่าไปหาไรกินกันดีกว่า หิวแล้ว"  
         ออฟตอบมาพร้อมกับยิ้มตาวาวๆ พูดต่อว่า
         "ตอนนี้ร้านXXXกำลังมีเทศกาล โอโทโร่ เราไปแอบดูกันหน่อยดีกว่า"
         ผมชะงักกึก เมื่อได้ยินคำว่า "โอโทโร่" เพราะมันเป็นสิ่งพี่ผมไม่เคยกิน และอยากกินมากกก ออฟพาผมไปร้านที่ว่า พร้อมกับ สั่งโอโทโร่ เซ็ทตามโปรโมชั่นของร้านมาให้ผมได้ลอง พร้อมกับบอกว่า
         "เห็นพี่เคยบ่นๆว่าไม่เคยกิน ก็เลยอยากให้ลองซะหน่อย"  
         เมื่อพนักงานเอาซูชิที่สั่งมาเสริฟตรงหน้า ออฟก็ชี้ โอโทโร่ ชิ้นงาม ที่มองแว่บแรก ผมนึกว่าเนื้อหมูติดมัน
         "จัดเลยพี่ ชิ้นนี้เลย" ออฟชี้ให้ผมจัดการกับเนื้อปลาปลอมตัวเป็นเนื้อหมูติดมันตรงหน้า
         โอโทโร่คำแรกในชีวิตเข้าปากผม ผมหลับตาพริ้มพร้อมกับรับรสและความรู้สึกละลายในปาก    
         "ฟินละดิ๊" เสียงออฟพูดมา พอลืมตาก็เห็นออฟนั่งยิ้มๆมองผมอยู่
         "สุดบรรยายว่ะออฟเอ๊ย" ผมพูดพร้อมกับเคี้ยวความอร่อยที่ยังอยู่ในปาก
         "อร่อยก็จัดต่อเลยพี่ ชิ้นนี้ๆๆ" ออฟพูดพร้อมกับเอาตะเกียบชี้เนื้อหมูติดมัน เอ้ย โอโทโร่ ที่ลายพร้อยสวยงามให้ผม จัดการต่อ
         ผมกับออฟสลับกันคีบเนื้อปลากินอย่างเอร็ดอร่อยจนหมด ซึ่งผมรู้สึกว่า ผมจะกินเยอะกว่าออฟที่นั่งมองผมกินแล้วยิ้มๆ
         "อร่อยมั๊ยพี่" ออฟถามมายิ้มๆ
         "สุดๆว่ะออฟ  อร่อยแบบไม่อยากให้หมด" ผมพูดพร้อมกับหัวเราะ
         "เอาแบบนี้มาอีกเซ็ทนึงแล้วก็...(อาหารอีกสามสี่อย่าง)" เสียงออฟหันไปสั่งพนักงานที่ยืนอยู่ข้างๆโต๊ะเรา
         ผมสะดุ้งเฮือก บอกออฟว่า
         "เฮ้ย พี่พูดเล่นนะ แค่นี้ก็ฟินแล้ว"
         "ไม่ได้พี่ ต้องให้สุดไปเลย กินให้หายอยาก" ออฟตอบมายิ้มๆ
         วันนั้นผมกินโอโทโร่กับอาหารที่ออฟสั่งมาจนพุงกาง พอเรียกเช็คบิล ผมชะโงกดูค่าอาหาร ก็ต้องอึ้งหนักไปอีกเพราะโดนไปเป็นหมื่น และแน่นอนว่าออฟเป็นคนจ่ายอีกเช่นเคย
         เราเดินโต๋เต๋ออกมาจากร้านด้วยความฟินในรสชาติสุดๆ
         "อร่อยเนอะ" ผมพูดกับออฟพร้อมกับถามว่า "ทำไมออฟไม่ค่อยกินเลยวะพี่เห็นเรากินน้อยกว่าพี่อีกนะ"
         "ผมกินหลายรอบแล้วพี่ เห็นพี่ยังไม่เคยลอง เลยพามาลอง" ออฟตอบยิ้มๆ พร้อมกับบอกว่า
         "คราวนี้ของหวานมั่ง ไปหาไอติมหรือเค้กกินกันดีกว่าพี่"  พูดจบออฟก็เดินนำผมไปหาของหวานกินต่อ
         ผมเดินตามออฟไปพร้อมกับคิดว่า
         "หูยย อิออฟ ให้ซื้อการ์ดจอสองพันกว่าบอกเสียดายตังค์ แต่พาตูมาเลี้ยงเป็นหมื่นไม่บ่นซักแอะ"

         "แบบนี้พี่ชอบบบบบบ"

          ------------------- จบ --------------------------