ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง

         อันว่ามนุษย์เรานี่ เกิดโตที่ไหน ก็มักจะซึมซับสิ่งต่างๆจากถิ่นที่เราอยู่มาสิงในร่างกาย ภาษาและสำเนียงท้องถิ่นก็เช่นกัน เราซึมซับมันเข้ามาแบบไม่รู้ตัว ซึ่งแต่ละถิ่นที่อยู่ สำเนียงภาษาก็แตกต่างกันไป บางท้องที่สำเนียงเด่นจนคนฟังรู้ได้เลยว่ามาจากไหน
        

          ไอ้การพูดด้วยภาษาและสำเนียงท้องถิ่นนี่ถ้าเราพูดอยู่กับคนบ้านเดียวกัน มันก็ไม่มีปัญหาไรหรอกครับ สบายๆเป็นเรื่องปกติ แต่พอมาคุยกับคนต่างถิ่น มันก็มักจะเกิดปัญหาขึ้น ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่ทำให้มีเรื่องขำๆมาเล่าให้อ่านกันนี่แหละฮ่ะ
    

          มหาลัย เป็นสถานที่ที่รวมเอาผู้ไฝ่รู้จากหลายท้องถิ่นมารวมเป็นกระจุกกลุ่มก้อน ผมได้พบกับเพื่อนๆทั้งเก่าและใหม่จากที่นี่ ในวิชาบัญชี ขณะที่ผมกำลังนั่งมึนงงกับเดบิตเครดิต เพื่อนแถวหน้าก็ยื่นใบเช็คชื่อมาให้เซ็น เซ็นเสร็จก็หันไปส่งให้กับคนที่อยู่ด้านหลัง
          แต่แล้วก็ต้องชะงักจ้องหน้าคนที่นั่งข้างหลังผม เพราะคุ้นๆหน้าตาอยู่ แต่ยังนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน เมื่อนึกไม่ออก ก็ต้องหันไปมองหน้าอีกรอบเพื่อจะช่วยกระตุ้นความจำ อีกฝ่ายเห็นผมหันมามองรอบสอง สาม สี่ ก็คงเริ่มจะหงุดหงิด เหมือนกำลังจะถามแต่ผมดันชิงถามไปก่อนว่า
          "เคยเรียนที่....หรือป่าว?"  มนุษย์แถวหลังพยักหน้า ผมก็เลยบอกไปว่า เดี๋ยวเลิกเรียนคุยกัน
         พอหมดชั่วโมงบัญชี ผมกับเพื่อนเก่าที่มีอดีตเลือนลางก็ไปนั่งนึกความหลังกันในโรงอาหาร หลังจากที่จำกันได้แล้ว เราก็คุยกันสนิทอย่างรวดเร็วเพราะความเป็นเพื่อนมันกลับมาอย่างไว ผมเลยเริ่มคำถามที่สงสัยก่อนว่า
         "ตอนที่กูหันไปถาม มึงกำลังจะถามอะไรกูวะ?"
         "กูกำลังจะถามว่า มองค..ยอะไร 555" แล้วมันก็บอกต่อว่า
         "ดีแล้ว วันนี้วันศุกร์พอดี เดี๋ยวเย็นนี้กูพาไปหาเพื่อนคนอื่นๆ มีไอ้ !@#$%$%^ สนุกแน่มึง" มันร่ายชื่อมา เป็นเพื่อนผมที่อยู่ระยองทั้งนั้น
ตกเย็นผมก็ได้ไปนั่งอยู่ทาวเฮ้าส์หลังหนึ่ง ซึ่งรวมๆเพื่อนเก่าที่ระยอง แล้วก็ยังมีเพื่อนใหม่ที่เช่าอยู่ด้วยกัน มีทั้ง กทม. สุพรรณ เชียงใหม่ แล้วก็สมุย
หลังจากทักทายเพื่อนเก่า ซึ่งผมก็โดนรุมด่าว่าไปมุดหัวอยู่ไหนมา เค้าติดต่อกันอยู่ตลอด มีผมนี่แหละที่หายจ้อย หลังจากโดนรุมจวกและทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่แล้ว เราก็ล้อมวงเฮกันสนั่นบ้านตามประสา
         ขณะที่กำลังดื่มๆคุยโม้กับเพื่อนอยู่ เพื่อนใหม่ที่นั่นฝั่งตรงข้ามผม ก็บอกมาว่า
         "เอ๊สๆ ช่วยกดพัดลมให้มันโบกหน่อย" ผมชะงักหันไปมองเพื่อนใหม่ เพื่อนอีกคนตะโกนมาว่า
         "โบกเหี้ยไร เค้าเรียกส่ายโว๊ย" เสียงด่ามาพร้อมกับเสียงหัวเราะ
         "ส่ายห่าไร เค้าเรียกโบก" อีกฝ่ายเถียงกลับมา เถียงกันอยู่พักนึง ทั่งคู่ก็หันมาถามผมว่า
         "มึงเรียกว่าไรเอส ส่ายหรือโบก"  ผมหัวเราะแล้วบอกว่า
         "เอาเป็นว่ากูเข้าใจละกันว่ามึงต้องการอะไร" พูดจบผมก็กดปุ่มล้อคหลังพัดลม สงครามส่ายโบกจึงยุติลง
         "เฮ้ยเอส มึงได้ข่าวไอ้เป้หรือป่าว ?" เพื่อนอีกคนหนึ่งถามผม ผมตอบว่าไม่แล้วถามกลับมามีอะไร เพื่อนก็เล่ามาว่า
         "มันขี่มอไซด์ไปหาแฟน แต่มันมืด มองทางไม่ค่อยเห็น รถตกกระหลุก กลิ้งหลุนๆ นอนโรงบาลอยู่ตั้งหลายวัน"  แต่ก่อนที่ผมจะถามต่อก็มีเสียงถามแทรกมาว่า
         "กระหลุก คืออะไรวะ?"  
         "หลุมไงไอ้ฟาย ไม่รู้จักเรอะ?" เจ้าของภาษาตอบมา
         "ใครจะไปรู้กะมึง กะหลุกๆ หลุมมึงก็บอกหลุมดิ" อีกฝ่ายเถียงกลับมา
    ก่อนที่จะเกิดศึกภาษาท้องถิ่น ผมก็ตัดบทชิงถามอาการเพื่อนที่สบเหตุเสียก่อน กำลังนั่งคุยๆกันเพื่อนอีกคนก็เล่ามาว่า
         "เออ พูดถึงภาษาท้องถิ่น พวกมึงมีใครรู้มั๊ยว่าคำว่า "เอาได้" ที่จังหวัดไหนบ้านไหน มันหมายถึง "มาชกกัน"" พวกเรามองหน้ากันไปมา แล้วก็ส่ายหน้า พร้อมกับถามว่ามีอะไรวะ เพื่อนเลยเริ่มเล่าว่า
         "มีวันนึงที่ระยอง กูนั่งกินข้าวอยู่ มีรถมาจอดข้างถนน คนขับชะโงกหน้ามาถาม คือรู้เลยว่าคนต่างจังหวัด มาถามกูว่า
         "น้องๆ ระยองมีผับไหนน่าเที่ยวมั่ง?"  "กูเลยบอกชื่อไปสองสามที่ ทางนั้นถามกลับมาว่า ดีไหม กูเลยบอกไปว่า
         "ก็เอาได้พี่"  เท่านั้นแหละ แม่งลงรถมาทำท่าจะต่อยกู ถามกูว่า "จะเอารึ?" กูเลยต้องบอกไปว่า "เฮ้ยพี่ เอาได้ หมายถึง พอใช้ได้ พอเที่ยวได้"
อีกฝ่ายเลยบอกขอโทษกูเพราะคิดว่าจะท้าต่อย กูไม่ทันได้ดูทะเบียนรถว่ามาไหนว่ะ สงสัยอยู่ถึงวันนี้"
         พวกเรานั่งฟังกันแล้วก็หัวเราะ แซวกันว่าเพราะเพื่อนเราเองหน้าตากวนทีนหรือป่าว ไม่ได้เกี่ยวกับภาษาท้องถิ่นหรอก  จากนั้นพวกเราก็เฮโลโซ้ยกับแกล้มกันต่อไป ระหว่างที่กินกันอยู่ ผมก็บอกเพื่อนว่า แหนมน่ะ วางไว้ทำไม เอามาหั่นกินหน่อยดิ๊ เพื่อนระยองก็ยื่นแหนมให้พร้อมบอกมาว่า
         "มึงกัดเอาเลย มีดดื้น หั่นไม่ได้"
         คราวนี้เพื่อน กทม.แลนด์ ก็ถามมามั่งว่า "มีดดื้น คือไรวะ?"
         "มีดดื้นก็มีดทื่อ ไม่คมไง ไอฟายย มึงไม่รู้เรอะ" อีกคนด่ามา
         "ไอ้เชี้ยย กูจะรู้ไหม บ้านกูเรียกมีดทื่อ อะไรของมึง ดื้นๆ บ้าเปล่า" เสียงฮาลั่นดังมาอีกรอบ
         คืนนั้นกว่าจะแยกย้ายกันไปสลบ พวกเราได้เรียนรู้ศัพท์และภาษาท้องถิ่นของเพื่อนต่างภาคกันไปอีกเยอะทีเดียวเชียว.

                             -----จบ-----