ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง

                                        ช่วงเหตุการณ์ ป.2

             "เฮ้ยเอสพี่มีอะไรให้ดู จะดูมั๊ย?"

          เสียงพี่ชายผมถามมาขณะที่ผมกำลั่งนั่งเล่นอยู่ข้างบ้าน

          "อะไรอะพี่เอ?"

          ผมถามกลับด้วยความอยากรู้ตามประสาเด็กวัยถวิลหาของเล่น ก่อนหน้านี้ประมาณชั่วโมงเศษผมกับพี่เพิ่งทะเลาะกันเรื่องแย่งของเล่น สรุปคือแม่ดุพี่ชายแล้วไล่ให้ไปช่วยล้างจานกับแก้วกองโต หลังจากล้างจานกับแก้วเสร็จ พี่เอก็โผล่หน้ามาถามผมด้วยรอยยิ้มจริงใจสุดๆ

          "ถ้าอยากรู้ต้องหาที่สูงๆแล้วมองลงมา ดูกับพื้นมันมองไม่ออก"

          พอฟังที่พี่ชายบอกมา ผมก็ยิ่งอยากรู้ว่ามันคืออะไรกันแน่

          "แล้วจะให้หนูทำยังไงอ้ะ"

          พี่เอทำหน้าครุ่นคิดอยู่ประมาณสามวินาที

          "เอางี้ปีนเสาโทรทัศน์ต้นนี้ก็ได้แล้วเกาะเสาไว้เดี๋ยวพี่วิ่งไปหยิบมาให้ดู"

          เสาต้นที่ว่านี่เป็นเสารับสัญญาณทีวีซึ่งสูงเลยหลังคาบ้านไปอีก บ้านหลังนี้เป็นบ้านของป้าผมซึ่งแม่ผมมาขอใช้พื้นที่หน้าบ้านขายข้าวแกง ก๋วยเตี๋ยว และกาแฟซึ่งอยู่ติดกับอู่

          "แล้วของที่ว่าอยู่ไหนอ่ะพี่เอ" ผมถามไปอีกด้วยความอยากรู้

          "อยู่ในกระเป๋านักเรียน ปีนขึ้นไปรอเลย เดี๋ยวพี่วิ่งไปหยิบมาให้เดี๋ยวนี้แหละ"

          ด้วยความอยากเห็นไอ้ของที่ว่านี่ผมจึงปีนเสาขึ้นไปประมาณเกือบครึ่งเสาแล้วหันมาถามว่า

          "สูงพอหรือยัง?"

          พี่เอบอกว่ายังไม่พอต้องขึ้นสูงไปอีกไม่งั้นจะมองภาพไม่ออกมันต้องมองมุมสูงๆ ผมเลยปีนขึ้นไปอีกจนครึ่งเสา พี่ชายก็ตะโกนบอกว่า

          "ปีนขึ้นไปให้ถึงหลังคาเล้ยย จะได้เห็นชัดๆ นั่นแหละๆถึงหลังคาแล้วเกาะให้ดีๆนะเดี๋ยวพี่มาไปเอาของก่อน" 

          ผมก็รีบปีนอย่างรวดเร็วด้วยความอยากเห็นภาพมุมสูงที่ว่าจนขึ้นไปถึงบนสุดของจั่วหลังคาบ้านซึ่งสูงพอสมควร แต่สำหรับผม มันสูงมาก ถ้าร่วงลงไปก็มีสิทธิ์นอนโรงพยาบาลเป็นสเต็ปเริ่มต้น  ถ้าสเต็ปเทพก็อาจจะได้นอนวัดเลยทีเดียว 

          รออยู่อึดใจเดียวพี่เอก็โผล่มาพร้อมกับภาพมุมสูงที่ผมได้เห็นแล้วถึงกับเย็นวาบไปถึงไขสันหลัง ทั้งอึ้งปนสยองอย่างบอกไม่ถูก ภาพที่ผมเห็นคือ แม่ผมเดินถือตะหลิวสำหรับผัดกับข้าวโผล่มาจากมุมบ้าน

          พอแม่เงยหน้ามาเห็นผมตามที่พี่เอชี้มา แม่ก็เอาตะหลิวชี้ผมแล้วพูดว่า

          "ไอ้เอสลงมาเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวแม่จะตีให้ซนจริงๆไอ้ลูกคนนี้"

          พูดเสร็จแม่ก็วิ่งกลับไปยังกะทะซึ่งผัดหรือทอดอะไรค้างไว้ซักอย่าง พอร่างแม่หายเข้าไปในมุมบ้าน ภาพมุมสูงที่ผมเห็นภาพต่อมาก็คือใบหน้าของพี่ชายสุดที่รักโผล่หน้าออกมาจากมุมบ้าน พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เป็นภาพมุมสูงที่ประทับใจมากกกก.