ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง

                                                 ช่วงเหตุการณ์ ป.1

         "เฮ้ย! เอส มาดูอะไรนี่เร้ว ริ๊วๆๆๆๆๆ"

          เสียงเรียกของพี่ชายผมดังมาจากห้องนอน ซึ่งผมกำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่ตรงเตียงใหญ่กลางบ้าน  พอหันไปตามเสียง ก็เห็นพี่ชายโผล่หัวออกมาจากประตูห้องนอน ทำหน้าตื่นเต้น พร้อมกับขวักมือเรียกแบบเร่งรีบ

          ด้วยความที่อยากรู้ตามประสาเด็ก กลัวจะพลาดของดี ผมจึงวางของเล่นแล้ววิ่งไปหาพี่ชายด้วยหวังที่จะได้เจออะไรดีๆ โดยหารู้ไม่ว่า สิ่งดีๆกำลังจะมาเยือนในรูปแบบเสียเหงื่อ

          "มีอาไรเหรอพี่เอ?"

          พอเข้าห้อง ผมก็มองไปที่ทีวี นึกว่าจะมีการ์ตูนหรือรายการอะไรน่าดู

          "แก๊ก! แก๊ก!"

          เสียงประตูห้องนอนถูกใส่กลอนล่างและบนดังเข้าหู ผมจึงหันขวับ แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยง เพราะภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าคือ พี่ชายผมใส่กางเกงนอนขายาว คลุมผ้าเช็ดตัวของพ่อยืนจังก้าอยู่หน้าประตู พร้อมกับพูดปนหัวเราะเสียงดังว่า..

          "วัดเส้าหลินขอต้อนรับ หากเจ้าจะกลับออกไป ต้องฝ่าด่านมนุษย์ทองคำเสียก่อน วะฮ่ะฮ่า"

         ผมเริ่มจะน้ำตาซึมเพราะรู้ว่าความซวยและความเหนื่อยกำลังมาเยือน พี่ชายผม ค่อยถอดผ้าเช็ดตัวของพ่อออกเหลือแต่กางเกงนอน มองๆไปก็คล้ายกับหลวงจีนวัดเส้าหลินจริงๆแฮะ

          "เมื่อเจ้าพร้อมแล้วก็จงเข้ามา"

          พี่ชายพูดจบก็ตั้งท่าเหมือนหลวงจีนเส้าหลิน

          "แง๊..อุ๊บบบ" ผมร้องไห้เพราะรู้ตัวว่ากำลังสูญเสียอิสระภาพแต่พี่ชายก็กระโดดปิดปากไว้

          "ชู่วว มึงจะร้องทำไม เดี๋ยวแม่ได้ยิน เงียบ! ไม่งั้นกูอัดมึงน่วมกว่าเดิม!"

          เสียงพี่ชายขู่มาทำให้ผมต้องจำใจเงียบ เหลือแค่อาการสะอึกสะอื้นเพราะเสียใจที่อยู่ๆ ความซวยก็มาเยือนแบบไม่ทันตั้งตัว ทั้งเจ็บใจตัวเองที่หลงโดนหลอกเป็นประจำ

          เมื่อตั้งสติได้ ผมก็เริ่มคิดหาวิธีฝ่าด่าน18มนุษย์ทองคำออกไป ในที่สุดก็คิดได้ตามที่สมองของเด็ก ป.1ยุคนั้นจะทำได้ ผมเริ่มตั้งท่าแปลงร่างเป็นไอ้มดเอ็กซ์ กำลังวาดแขนชี้ขึ้นพี่ชายผู้ตั้งท่าหลวงจีนเส้าหลินก็ถามว่า

          "เจ้าทำท่าอะไรรึ?"

          "ไอ้มดเอ็กซ์แปลงร่าง"

          ผมตอบด้วยท่าทางเอาจริงสุดฤทธิ์พร้อมทำร่างแปลงร่าง

          "พลั่ก!"

         มนุษย์ทองคำเอาเท้าน้อยๆของมันยันมาที่หน้าอกไอ้มดเอ็กซ์ที่ยังแปลงร่างไม่เสร็จหงายท้องไปบนที่นอนจนขาชี้ฟ้าแทนแขน

          "ไอ้บ้า นี่มันหนังจีน มึงจะมาแปลงร่างทำไม เร็ว! เข้ามา อย่าลีลา"

          เท่าที่ผมพอจำได้หนังจีนเรื่อง18มนุษย์ทองคำนี่ มันจะประมาณว่าเป็นการทดสอบผู้ที่จะออกไปข้างนอก มีการทดสอบการทรงตัว ทดสอบการได้ยิน อะไรประมาณนี้ แต่ด่านของพี่ชายผม มันยิ่งกว่านั้น เพราะมีการจับทุ่มแบบมวยปล้ำด้วย

          ผมสะบักสะบอมเหงื่อแตกอยู่บนที่นอน หอบแฮ่กๆด้วยความเหนื่อยและร้อน ส่วนพี่ชายก็เหนื่อยหอบไม่แพ้กัน จังหวะนี้เอง ผมเห็นโอกาส จึงรีบพุ่งไปที่ประตูพร้อมกับดึงกลอนประตูอย่างรวดเร็ว อนิจจา กลอนอันแรกดึงออกได้อย่างง่ายเพราะว่ามันอยู่ต่ำ แต่กลอนบน ซึ่งผมต้องเขย่งขาขึ้นไปปลดผมได้เพียงแค่เอื้อมมือไปจับเท่านั้น ฝ่ามืออรหันต์ก็มาจับข้อมือผมไว้

          "ชะช๊า เล่นทีเผลอเหรอ"

          พูดจบพี่ชายก็เหวี่ยงผมกระเด็นเข้าไปติดมุมที่นอนเหมือนมุมเวทีมวยปล้ำ ผมหมดแรงนอนแผ่ยอมแพ้ และแล้วก็ได้ยินเสียงกลอนดังแก๊ก พอหันไป เห็นพี่ชายเปิดประตูพร้อมกับบอกว่า

          "พักกินน้ำ 5นาที"

          ผมดีใจมาก รีบวิ่งไปที่ประตูพร้อมกับคิดว่า ถ้าออกไปได้ ไม่5นาทีหรอก ผมจะไม่เข้ามาในห้องอีกเลยจนกว่าถึงเวลานอน แต่ก็เหมือนมนุษย์ทองคำจะรู้ความคิดผม จึงปิดประตูใส่หน้าผมดังปั๊งง พร้อมกับล๊อคกลอนนอกห้องไว้           

          ซักพักประตูวัดเส้าหลินก็ถูกเปิดออก พร้อมกับน้ำแก้วใหญ่ใส่มันแคสเปี้ยน (ผู้อ่านที่ไม่รู้จักมันแคสเปี้ยนรบกวนให้ไปอ่านตอนแรกก่อนนะครับ)           

          "เอ้า กินซะ จะได้มาฝ่าด่านกันต่อ"

          "พี่เอ หนูยอม"

          ผมตอบหลังจากที่ดื่มน้ำไปอึกใหญ่

          "ยอมไม่ได้ ต้องฝ่าด่านออกไปเท่านั้น เจ้ายอมแต่ข้าไม่ยอม"

          พูดจบมนุษย์ทองคำก็จับผมทุ่มขึ้นที่นอนพร้อมกับตั้งท่าหลวงจีนรอรับผม

          ในเมื่อพูดกันดีๆไม่รู้เรื่อง ผมก็จำเป็นต้องใช้กำลัง หลังจากนั้นทุกอย่างในวิทยายุทธจีนที่ผมนึกออก ไม่ว่าหมัดเมา นกกระเรียน งูเห่า สารพัดวิธีที่ออกมาต่อสู้กับมนุษย์ทองคำ ยิ่งสู้ก็ยิ่งเหนื่อย และผมเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะกำลังน้อยกว่า

          แต่ระหว่างต่อสู้ ผมก็เห็นทางรอดแล้ว!!

          ระหว่างต่อสู้สายตาผมก็เห็นว่ากลอนประตูวัดเส้าหลินนั้นใส่ไว้แค่กลอนล่างเท่านั้น นั่นคงเป็นเพราะตอนมนุษย์ทองคำเอาน้ำมาให้ เขาลืมใส่กลอนบนนั่นเอง ผมรีบแกล้งเบี่ยงตัวไปทางประตูทันทีโดยที่มนุษย์ทองคำไม่ทันไหวตัว ระหว่างที่ต่อสู้กันด้วยมวยจีนปัดป่ายกัน ผมก็ชกเข้าที่กรามซ้ายมนุษย์ทองคำจนล้มไปบนที่นอน

          "โอ๊ย! ไอ้เอส มึงชกกูจริงๆเหรอ" เสียงพี่ชายร้องมาแบบลืมตัวว่าเป็นมนุษย์ทองคำอยู่

          ชกเสร็จผมก็ไม่รอช้ารีบวิ่งไปถอดประตูพร้อมกับดันประตูออกไปโดยแรง กลิ้งเป็นลูกขนุนออกไปหน้าห้อง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่แม่กำลังเดินมา

          "ไอ้เอส ไปทำอะไรมาเหงื่อโทรมเลย ไปอาบน้ำไป๊"

          แม่พูดแล้วก็เดินเข้าครัวไปยกหม้อแกงเพื่อมาขายที่หน้าบ้าน

          ผมรีบวิ่งไปที่เตียงใหญ่ที่นั่งเล่นก่อนเข้าห้อง นอนแผ่ให้พัดลมเป่าหอบแฮ่กอย่างเป็นสุขเพราะได้รับอิสระภาพแล้ว ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ประทับตรามังกรจากวัดเส้าหลินผมก็ยอม

          "ด่าน 18 อรหันต์มนุษย์ทองคำ พร้อมเสมอเมื่อเจ้าต้องการ หึหึหึ"

          เสียงแว่วมาจากทางห้องนอน เมื่อผมมองไป ก็พบกับใบหน้ามนุษย์ทองคำโผล่หน้าออกมาจากห้องนอนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วค่อยๆหดกลับเข้าห้องไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ หึหึหึ.

                                        --จบด่านมนุษย์ทองคำ--