ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง

                                                ช่วงเหตุการณ์ -ป.1
     "พี่เอกินอาไรอะ" ผมถามพี่ชายซึ่งกำลังยืนเคี้ยวอะไรอย่างหนึ่งในปาก พี่เอถูกแม่ใช้ให้ล้างแก้วกาแฟ + โอเลี้ยงกองโต หน้าตาแสดงถึงความหงุดหงิด ส่วนผมเพิ่งกลับมาจากวิ่งเล่นหลังบ้าน
พี่เอ: มันแคสเปี้ยน
 ผม: อร่อยมั๊ยอ้ะ
พี่เอ: สุดๆ
 ผม: ขอกินมั่งจิ
พี่เอ: อยู่ในตู้เย็นหยิบเอาเอง
ผมเลยเปิดตู้เย็นใบใหญ่ซึ่งใส่น้ำแข็งไว้เต็มตู้ ผมไม่สามารถเอื้อมมือดันฝาตู้เปิดจนสุดได้เพราะตัวเล็ก และตู้ก็สูง ได้แต่เอามือดันค้างไว้แล้วชะโงกหามันชื่อประหลาดแสนอร่อย เล็งหาอยู่อึดใจ ผมก็หันไปถามพี่ชายว่า "มันอยู่ไหนอ้ะ ไม่เห็นมีเลย"
พี่เอ: ในตู้น่ะแหละ ดูดีๆ
 ผม: ดูแล้ว มีแต่น้ำแข็ง
พี่เอ: มีสิก็พี่กินอยู่นี่ไง
 ผม: งั้นพี่เอมาหยิบให้หนูหน่อยจิ
พี่เอ: ไม่ว่าง มือเปียก ล้างแก้วอยู่ไม่เห็นเรอะ
 ผม: เช็ดมือก่อนก็ได้ นะนะ หนูอยากกิน
พี่เอ: มันแคสเปี้ยน ถ้าไม่หยิบเอง จะไม่อร่อย
 ผม: ก็หนูดูแล้วมันไม่มีอ้ะ
พี่เอ: มีสิ
ผมเลยเพิ่มความตั้งใจมากขึ้นโดยการวิ่งไปเอาลังเป็ปซี่มาวางหน้าตู้แล้วขึ้นไปยืนบนลังเพื่อเพิ่มองศาในการมองหามันแคสเปี้ยนแสนอร่อย แต่สิ่งที่เห็นก็คือน้ำแข็งโม่เรียงรายดุจเพชรยังไม่ได้เจียระไน ค้นหาอยู่จนเมื่อย ผมก็ปิดตู้แล้วหันไปพูดกับพี่ชายว่า "ไม่มีอ้ะ พี่เอโกหก" พอผมปิดตู้เย็นจะเดินเข้าครัวหลังบ้าน พี่ชายสุดแสบก็เปิดฝาตู้หยิบอะไรอย่างหนึ่งในปากอย่างรวดเร็ว ด้วยความตะกละ+หิว ทำให้ผมชะงักหันไปมองหน้าพี่ชายซึ่งเคี้ยวอะไรอยู่ในปากอย่างเอร็ดอร่อย
"พี่เอกินอะไร" ผมถามอีก "มันแคสเปี้ยน" พี่ชายตอบอู้อี้เพราะมันชื่อประหลาดอัดอยู่เต็มปาก
 ผม: หนูขอกินมั่งจิหนูหิว
พี่เอ: หยิบเอาเองในตู้เย็น
 ผม: หนูหาแล้วมันไม่มี
พี่เอ: งั้นก็อด
 ผม: งั้นหนูขอที่พี่เอกินอยู่ก็ได้
พี่เอ: ไม่ได้ มันแคสเปี้ยนต้องคนที่หยิบเท่านั้นถึงจะกินได้
 ผม: งั้นหนูขอดูหน่อยว่ามันเป็นยังไงจะได้หาถูก
พี่ชายสุดเลิฟก็อ้าปากดันมันแคสเปี้ยนออกมาให้ผมดู มันก็คือก้อนน้ำแข็งนี่แหละ พอเห็นมันที่ชื่อเหมือนทะเลสาปผมก็รู้ว่าถูกพี่ชายหลอก เลยต่อว่าไปด้วยความโมโห
 ผม: นี่มันน้ำแข็งนี่
พี่เอ: ไม่ใช่ มันแคสเปี้ยน (แล้วมันก็ทำท่ากินอย่างเอร็ดอร่อย)
 ผม: โกหกแล้วน้ำแข็งตะหาก (แต่ในใจก็ยังลังเลเพราะท่าทางแสนเอร็ดอร่อยของพี่ชาย)
พี่เอ: ไม่เชื่อก็ตามใจ ก้อนเหมือนน้ำแข็ง แต่อร่อยมากก
 ผม: งั้นพี่เอเปิดตู้ชี้ให้หนูหน่อยจิ เดี๋ยวหนูหยิบเอง นะ นะ
พี่เอ: ไม่ได้ คนไม่มีบุญมองไม่เห็นหรอก
เจอประโยคนี้มา ผมซึ่งอยู่ในวัยเด็กยุคละครจักรๆวงศ์ ก็อึ้งไป คิดว่าการที่จะได้กินมันแคสเปี้ยนนี่ต้องสะสมบุญมาเท่าไหร่ถึงจะได้กินหนอ สุดท้ายผมก็ตัดใจจากมันแคสเปี้ยนแสนอร่อยเพราะเข้าใจว่าตัวเองบารมีไม่ถึง ผมเลยวิ่งเข้าครัวไปหายายซึ่งกำลังนั่งตำน้ำพริกแกงอยู่ พอยายเห็นผมวิ่งเข้ามา ก็หยุดตำน้ำพริกยื่นมือมาเชิญชวนผมเข้าไปหา ผมวิ่งเข้าไปนั่งตักยายพร้อมกับฟ้องเรื่องพี่ชายไม่ยอมให้กินมันแคสเปี้ยนเพราะบุญไม่ถึง ยายฟังแล้วก็หัวเราะพร้อมกับก้มมาหอมแก้มผม แล้วถามว่า "หิวมั๊ย" พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบจานทอดมันของโปรดที่ยายเพิ่งทอดเสร็จได้ไม่นาน กลิ่นหอมๆของทอดมันโชยเข้าจมูกมาจนผมแทบน้ำลายไหลเพราะความหิว "เย้ หนูรักแม่ใหญ่ที่ซู๊ดดเยยย" ผมก็หอมแก้มยายซึ่งผมเรียกว่าแม่ใหญ่พร้อมกับรับจานทอดมันวิ่งไปตักข้าวกินด้วยความหิวจนลืมเรื่องของมันแคสเปี้ยนผู้เปี่ยมบารมีสะสมไปเลย.