ความรักมันห้ามกันไม่ได้

นี่ก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์ได้แล้วนะ..ที่ฉันเข้ามาทำงาน ณ ที่ทำงานแห่งใหม่..ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่ก็มีเรื่องน่ายินดีมากมายทีเดียว..ทั้งเรื่องการโยกย้ายเลื่อนขั้นของบรรดาพี่ ๆ ที่อยู่หน่วยเดียวกัน..มาครั้งนี้น้องที่แผนกก็สอบเลื่อนชั้นได้พอดี..ที่แผนกจึงคิดกันว่าน่าจะไปเลี้ยงส่งน้องนอกสถานที่และถือเป็นการไปเที่ยวพักผ่อนด้วย..เราเลือกที่จะไปเลี้ยงกันช่วงปลายเดือนเพราะทุกคนเงินเดือนออกเหมาะที่จะไปท่องเที่ยวจับจ่ายซื้อของกัน..เมื่อถึงวันทุกคนพร้อม..เราเดินทางกันโดยรถตู้ 2 คัน..ถึงเวลาก็ออกเดินทาง..คนขับรถตู้ที่นั่งไปเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง..ลักษณะของการขับรถออกแนววัยรุ่นทีเดียว..ขับเร็วพอสมควรและไม่ค่อยแตะเบรค ตลอดเส้นทาง..จะมีเพลงให้ฟังตลอด..ฉันเลือกนั่งทางด้านหลังเพราะให้พวกพี่ ๆ นั่งด้านหน้า..บางคนเมารถนั่งด้านหลังไม่ได้..และด้านหลังจะได้รับแรงกระแทกมากกว่าส่วนอื่น..เมื่อถึงที่พัก..เราจอดรอรถตู้อีกคันหนึ่งก่อน..เพราะยังไม่ทราบว่าพักหลังไหน..ระหว่างนั้นก็เดินดูรอบ ๆ ที่พัก..อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกกระหายน้ำขึ้นมา..ก็เลยเดินหาคนขับรถตู้...ตอนนี้เองที่ฉันได้มีโอกาสเห็นหน้าเขาชัด ๆ เขาชื่อชลธี เป็นคนต่างจังหวัด..ก็คงมาทำงานในกรุงเทพเหมือนกับคนอื่น ๆ ..ชลธี เป็นชายหนุ่มหน้าตาดีทีเดียว แถมยิ้มของเขาช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน..ฉันรู้สึกประทับใจในรอยยิ้มของเขามาก..แต่ในตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร.ก็เหมือนแค่คนรู้จัก..ชลธีเป็นคนอัธยาศัยดี..พูดเก่ง และดูเหมือนจะเจ้าชู้เสียด้วย..ฟังจากคำพูด..หลังจากที่ได้เจอกันครั้งนั้น..เมื่อกลับมาทำงาน..ก็มีโอกาสได้เจอกันโดยบังเอิญหลายครั้ง..และทุกครั้งเราก็จะทักทายพูดคุยกันเสมอ..จนเมื่อไม่นานที่ผ่านมา..ฉันได้มีโอกาสไปทำบุญกับคณะที่ทำงาน..และในวันนั้นฉันก็ได้พบกับชลธีอีกครั้ง..แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกับทุกครั้ง..เพราะมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาและพูดคุยกันอย่างสนิทสนมทีเดียว..ฉันคิดว่าเธอคนนั้นคงจะเป็นคนรักของเขานั่นเอง..ตั้งแต่นั้นมา..ฉันก็พยายามเลี่ยงที่จะไม่คุยกับเขาเหมือนเดิมเวลาที่เราเจอกัน..นี่คงเป็นเพราะเราทำบุญร่วมกันมาจึงทำให้เรามาพบกันแต่ไม่อาจรักกันได้..แต่รอยยิ้มก็ยังพิมพ์อยู่ในใจของฉันเสมอ