Shock (เล่ม1)

     เช้าวันเสาร์ที่อากาศร้อนมากๆ สวัสดีครับผม ปราการ(หรือนิด)เป็นนักเรียนของโรงเรียนแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด ผมเป็นคนหนึ่งที่เชื่อในสิ่งลี้ลับหรือสิ่งที่มองไม่เห็น เพื่อนผมก็เคยบอกว่า ผมเนี่ยเป็นคนที่มองเห็นในสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น ผมก็เชื่อบางไม่เชื่อบางว่าตัวเองสามารถมองในสิ่งที่มองไม่เห็นได้ ในวันนั้นผมและเพื่อนผมไอ้ชนและชัยพากันไปทำโครงงานที่ไม่ส่งอาจารย์ ในคืนนั้นผมเป็นที่ต้องออกไปซื้อกาวกับกรรไกรเพราะตอนไปโรงเรียนไม่โทรนัดกัน ในคืนถนนและซอยที่ผมไปทำงานนั้นมืดมากและวังเวงมากๆเพราะทำงานตอน 5 ทุ่มกว่าๆ บ้านบางหลังก็นอนกันบางหลังก็ยังไม่นอน ในขณะที่กำลังเดินผมเห็นเหมือนอะไรบางอย่างเดินอยู่ข้างหลังผม ผมลองหันไปมองแต่ก็ไม่มีอะไร พอผมไปถึงบ้านเพื่อนผมก็จัดจายงานกันทำจะไดทำเสร็จเร็วขึ้นจะได้เอาโครงงานไปส่งในวันพรุ่งนี้เลยจะได้ไม่มากังวลที่หลัง พอทำเสร็จผมรู้สึกง่วงๆก็เลยเดินไปล้างหน้าตัวเองในห้องน้ำ ในขณะที่ล้างหน้าตัวเองอยู่นั้นไฟห้องน้ำมันกระพริบติดๆดับๆ ผมก็ไม่สนใจเท่าไรเพราะยังไม่หายง่วงเมื่อล้างหน้าเสร็จผมเกิดออกเอาผ้าที่วางข้างกระจกแล้วเอาเช็ดหน้าตัวเอง เมื่อเช็ดเสร็จผมก็วางผ้าไปวางที่เดิมแล้วมองกระจก ภาพที่เห็นก็คือน่าผมเองแต่ที่ไม่ในจุดที่ผมยืนคือผู้หญิงผมยาวยืนก้มหน้ามีผมปิดใส่เสื้อสีขาวๆ ผมตกใจมากจึงหันไปทางด้านหลังผมแต่ไม่มีแล้วก็หันกลับมาที่กระจก ตอนนี้เธออยู่ตรงหลังผมแล้วกำลังเอามือมาที่คอผม ผมตกใจแล้ววิ่งออกมาจากทางเดินห้องน้ำ เพื่อนที่กำลังเปิดทีวีดูมันหันมาถามว่า "มึงเป็นอะไรทำหน้าเหมือนเห็นมา" ผมก็ยืนอยู่นิ่งๆสักพัก เพื่อนผมอีกคนก็หันมามองเห็นหน้าผมว่าไม่ค่อยดีแล้วก็ถามผม "เห้ย! มึงเป็นไรรึเปล่ามีอะไรก็บอกนั่งแล้วพูดออกมา" ผมที่กำลังตกใจก็นั่งลงแล้วเล่าทุกอย่างที่ผมเห็นทั้งหมดในห้องน้ำ เพื่อนทั้งสองคนต่างก็รู้ดีว่าไม่โกหลแล้วพวกมันก็กลัวกัน ในคือนั้นผมและเพื่อนอีกทั้งสองคนก็ไม่แยกกันและนอนด้วยกันเพื่อมีอะไรเกิดขึ้นอีก...

จบ...