ขอแค่ได้พรรณนาว่าบัทเตอร์รักตูนก็พอใจ

พรรณนา
.
          ชั้นเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่เคยมีความรัก เป็นแค่นักเขียนที่รอนแรมท่ามกลางทะเลแห่งจินตนาการ ไร้แม้กระทั้งงานและเวลาว่าง ทุกอย่างหมดลงเพราะการขีดเขียนเรื่องสั้นในแต่ละวัน
          ชั้นขีดเขียนอักษรตามความนึกคิด แม้ว่าชีวิตของชั้นนี้มันไม่มีอะไรเลย แต่ละวันก็ยุ่งอยู่การขีดเขียน ไม่ว่าเรื่องเรียนหรือเรื่องอื่นๆ ที่พากันเข้ามาในชีวิตชั้น ชั้นก็รู้สึกเฉยๆ ชีวิตชั้นนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากการขีดเขียนเสียเวลาในแต่ละวัน
          มันคงนานมากแล้วที่ชั้นลืมมองดูตัวเอง ความเป็นตัวของตัวเองกลับหายไป พร้อมคนรอบข้างที่มากมาย...ก็พากันหายไปจากชั้น วันดีๆ ที่ผ่านมาในคืนก่อนๆ ตอนนี้ชั้นจำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ตลอดระยะเวลาในอดีตที่ผ่านมา ชั้นจำอะไรไม่ได้เลยแม้คนรักที่ลาจากไป
          ยังไงคนอย่างชั้นก็ไร้ความหมายอยู่แล้ว....ในสายตาของผู้อื่น เหมือนยามค่ำคืนที่ท้องนภานั้นมีแต่แสงของพระจันทร์ไร้ซึ่งแสงแห่งดารา ชีวิตและความหรรษาที่ผ่านมาชั้นจำมันไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ชั้นมีแต่ความรู้สึกเหงาและความรู้สึกที่เศร้า ท้องฟ้าที่ไร้แสงของหมู่ดาว...มันช่างเดียวดายเหลือเกิน
          ก่อนหน้านั้นชั้นได้พบผู้หญิงคนหนึ่ง เธอบอกอย่างสุดซึ้งว่าเธอคนนั้นนั่นรักชั้น ชั้นก็เฝ้าถนอมเธอทุกเรื่อยวัน จนหมดราตรีวันหน้านั้นนั่นเธอกลับคำบอกลา...
          เธอจากไปลาลับไม่บอกกล่าว ชั้นหาดาวเคียงดวงกลับมิเห็น เพื่อนมันบอกเห้บัทเตอร์ใจเย็นๆ ชั้นไม่เห็นตัวเธออีกเลยในวันต่อมา...
          ชั้นทำใจอยู่นานนมจวนเดือนกว่า โห้...บรรดาสตรีหญิงทำพิศสมัย ชั้นต้องร้องทนทุกข์น้ำตาตกใน บ้าบรรลัยใจชั้นนี้คิดถึงแต่เธอ...
          ทำไมกันทำไมเธอถึงทำได้ ทิ้งผู้ชายนี้ลงมีหลงใหล จะปล่อยให้ชั้นตายหรืออย่างไร ชั้นก็คนเหมือนกันคงมิยอมเธอ...
          แม้จะว่าไปจะด่ายังไงเธอไปแล้ว...ชั้นเองก็ยังคงคิดถึงเธอเสมอ ทุกค่ำคืนชั้นทำได้แค่ภาวนาให้เธอคนนั้นกลับมา แต่ชั้นทำแบบนี้วันแล้ววันเล่า...สุดท้ายก็ไม่เห็นแม้แต่เงาเธอคนนั้นอีกเลย นานวันจนชั้นจำไม่ได้ว่าชั้นเคยได้รักเธอ
          ชั้นทำอะไรผิดกับเธอหรือเปล่าทำไมกัน ทำไมเธอถึงต้องทิ้งชั้นให้อยู่ตัวคนเดียว เธอรู้ไหมว่าชั้นเหงามากนะ เธอสนุกมากใช่ไหมที่จากไป...แล้วทำเป็นจำอะไรเกี่ยวกับตัวของชั้นไม่ได้เลย
           สุดท้ายนี้ชั้นอยากให้เธอได้รับรู้ ว่าชั้นคนนี้ยังรักเธอเสมอ รอวันที่เธอกลับมา ถ้าเธอได้อ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้ โปรดจงมาหาผู้ชายธรรมดาอย่างชั้นคนนี้ได้ไหมเธอ มารักกับคนอย่างชั้น หรือจะมาหลอกกันเหมือนวันที่ได้รักเธอแบบนั้น...ในชั่วโมงที่เรามีกันแบบนั้นก็ได้ ชั้นจะไม่ว่าเธอเลย ถ้าเธอไม่จากไปโดยไม่บอกลา
          บัทเตอร์รักตูนเสมอ...ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปไหน
          เหอะๆ มันคงเป็นบุญโขแล้ว...ถ้าเธอได้อ่านแล้วยอมรับฟัง คำพรรณนาที่ไร้ราคาจากผู้ชายห่วยๆ และโคตรธรรมดา...อย่างชั้นคนนี้