[Real life] ตีกันครั้งแรกในคืนวันศุกร์

โทรศัพท์

                หลายวันต่อมา

                มันมาอีกแล้ว มาพร้อมกับเสียงรถของมัน =_= มันที่ว่านี่ก็หมายถึงยัยฟองนั่นแหละ หลังจากที่เมื่อวันนั้นเปิดสำอรสุดสวยให้ดูก็เกิดอาการติดใจกันทั้งยัยกัลป์และฟอง ทั้งสองชอบเรื่องนี้เอามากๆ เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะฉันสปอยล์ไว้ล่วงหน้าก็ได้ ทีสำคัญ…ต่อไปนี้เวลาดึกของทุกวัน ยัยสองคนนี้จะโผล่มาที่ห้องของฉันทุกครั้ง มาบ่อยจนครอบครัวฉันเอือมแล้วล่ะ

                เริ่มต้นที่ยัยกัลป์

                กัลป์โทรบอกแม่เรียบร้อยว่าจะอยู่ที่บ้านฉันไปจนตาย เอ้ย! ไม่สิ อยู่ที่นี่จนกว่าจะรู้สึกดีขึ้น แม่ผู้แสนดีของยัยกัลป์ก็โอเค ให้อยู่กับฉัน เพราะแม่ของกัลป์ก็เห็นแล้วว่าหลังจากที่มาอยู่บ้านฉันได้วันเดียว นางก็เฮฮาปาจิงโกะกลับมาเป็นคนร่าเริงเหมือนเดิม ก็อาจจะยิ้มได้ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็เถอะ แต่นางก็ทานอะไรลงและสดใสขึ้นมาก

                พอนางสดใสได้ไม่นานและมานอนบ้านฉันได้อาทิตย์ครึ่ง แม่ของนางก็เกิดอาการคิดถึงลูกสาว งอนยัยกัลป์ซะงั้น

                ในโทรศัพท์

                (ทำไมไม่ยอมกลับมาบ้าน อยากให้แม่เลี้ยงหมูนุ่มคนเดียวหรือไง!)หมูนุ่มคือสุนัขที่กัลป์กับนันท์ซื้อมาด้วยกัน ที่กล่าวไปเมื่อตอนที่แล้ว

                “ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย…”

                (งั้นแม่จะเอามันไปคืนนันท์แล้วนะ)แม่ของกัลป์เกลียดนันท์เอามากๆ เพราะนันท์นอกใจลูกสาวของเธอ และที่สำคัญ…นันท์พรากสิ่งสำคัญไปจากกัลป์แล้ว ก็อย่างที่รู้ๆกันว่ามันคืออะไร…ก็เรื่องใต้สะดือนั่นล่ะ…เรื่องนี้ทั้งแม่ฝ่ายหญิงและชายต่างก็รู้ เพราะรู้อย่างนี้จึงอยากให้รักกันไปนานๆ ทำยังไงได้ ไอ้นันท์มันทำเพื่อนฉันเสียใจนี่ คนเป็นแม่ก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดา และคนเป็นเพื่อนอย่างฉันก็เกลียดไอ้นันท์ด้วย

                “ไม่! อย่าเอาคืนเลย ลูกรักหมูนุ่ม”

                (แล้วจะเอายังไง? เรื่องนันท์อีก ยังคุยกันอยู่หรือเปล่า?)

                “ก็คุยอยู่…” เพราะกัลป์รักนันท์เอามากๆแถมยังมีเรื่องที่เคยมีอะไรกันมาเกี่ยวด้วย มันยิ่งตอกย้ำทำให้เธอเสียดายสิ่งที่เสียไป ฉันก็พยายามย้ำให้กัลป์คิดได้สักที คนที่เห็นแก่ได้และเห็นเรื่องเพศสำคัญกว่าการรักกันมันไม่มีค่าหรอก พอมันเหงามันก็เอา ถึงความรักจะเพิ่มขึ้น แต่ถ้ามันยังทำตัวแบบนี้อยู่ก็ไม่ควรจะคบมันต่อไป

                (จะกลับไปหามันหรือไง?)

                “…”

                (ถ้าไม่อยากกลับบ้านก็ไม่ต้องกลับ อยากทำอะไรก็เชิญ)

                บทสนทนาจบลงแค่นั้น

                “แจง…แม่กูไม่เข้าใจกูเลย”

                เปล่าหรอก…แม่มึงแค่เป็นห่วงมึงเท่านั้น

                และหลังจากนั้นแม่ของกัลป์ก็แรงขึ้นและโพสต์รูป…

                ‘พ่อแม่ผิดนิดหน่อยโกรธ โมโห น้อยใจ ทีผู้ชายนอกใจ ยอมได้ยอมดี’

                อ่านแล้วถึงกับขึ้นแทนเพื่อน นี่คุณแม่เล่นไปแรงไปหรือเปล่าคะ!!

                ทันใดนั้นเองก็มีโทรศัพท์กริ๊งหายัยกัลป์ และคนที่โทรมาคือแฟนเก่าของมันนั่นเอง ‘นันท์’ … นันท์เป็นห่วงเรื่องของเธอกับแม่ที่มีปัญหากัน ในที่สุดก็เข้าเรื่องของเขาทั้งสองคน กัลป์ที่โดนฉันย้ำเรื่องความเลวกับความหนักแน่นอยู่บ่อยๆจึงตัดสินใจ

                “นันท์ เราเลิกคุยกันเถอะ เมื่อไหร่จะชัดเจน ในขณะที่คุยกับกัลป์อยู่นันท์อาจจะคุยกับคนอื่นอยู่ก็ได้…เลือกพี่คนนั้นเถอะ คนที่นันท์ชอบ…นันท์บอกว่ารักกัลป์แต่ทำไมยังคุยกับพี่คนนั้นอยู่ล่ะ เห็นกัลป์เป็นของตายเหรอ? อยู่ที่มหาลัยคุยกับพี่คนนั้น พอกลับบ้านมาไม่มีใครก็มาหากัลป์...ถ้าไม่ชัดเจนก็เลิกเถอะ”

                กัลป์พูดออกมาทั้งน้ำตา ฉันที่นั่งฟังมันอยู่ก็เกือบจะร้องไห้ตามไปด้วย แต่ร้องไม่ได้เด็ดขาด เพราะต้องไปเรียน เดี๋ยวหน้าไม่สวย =_= แต่ดีใจมากที่ยัยกัลป์ตัดสินใจได้สักที ^O^

                หลังจากนั้นยัยกัลป์ก็โทร.ไปหาแม่ บอกว่าทำไมถึงโพสต์แบบนั้น พูดจนแม่เสียใจและขอโทษ แม่ของกัลป์ทำไปด้วยความรู้สึกชั่ววูบ ยัยกัลป์ก็ร้องไห้ใส่แม่เลย ยัยนี่เป็นผู้หญิงเจ้าน้ำตา ควีนออฟดราม่าเลยทีเดียว และเรื่องของเธอก็จบลงด้วยดี สุดท้ายแม่ก็ซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้กัลป์เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจ =_=

                ส่วนยัยฟอง…

                มาหาที่บ้านบ่อยราวกับเป็นสมาชิกของบ้านหลังนี้ไปแล้ว ยัยนี่ชอบมาหาตอนดึกๆสัก3-4ทุ่ม และกลับบ้านเที่ยงคืนกว่าเกือบทุกวัน บางวันก็อยู่ยาวจนถึงตี1 มาทำอะไรนักหนา =_= (และช่วงนั้นก็ไม่ได้อัพนิยายเพราะมัวแต่ทำงานและเพื่อนมาเที่ยวบ้าน >_<)

                พอมันมาหาก็ต้องออนเฟสในคอมเป็นอันดับแรก และมันก็จะคุยแฟนของมัน -_-

                (อยู่ไหน)

                “บ้านเพื่อน บ้านจุ๊บแจง”

                (จุ๊บแจงไหน แฟนใหม่มึงเหรอ)

                อ้าว…แบบนี้ก็ประเด็นเกิดสิครับพี่น้อง อีนี่ทำไมงี่เง่าแบบนี้ เขาบอกเพื่อนก็เพื่อนสิ ทอมมีเพื่อนเป็นผู้หญิงไม่ได้เลยรึไงจ๊ะ?

                “ฟอง…บอกอีนี่ไปเลยว่าใช่ -_-” ฉันที่นั่งอ่านบทสนนาอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้นอย่างรำคาญ ฉันเป็นโรคเกลียดแฟนที่พาลเพื่อนเอามากๆ

                “บอกแบบนั้นก็เจ็บตัวสิ =_=” ฟองทำหน้าซีดตอบฉันแล้วหันไปตอบแฟนของเธอในเฟสต่อ เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด แฟนดุเหรอ? หะ?? -_-

                หลังจากนั้นยัยฟองก็ทะเลาะกับแฟนของมันกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องที่ไม่สนใจกันกับอะไรอีกมากมาย ดูๆแล้วก็เป็นเรื่องที่ไร้สาระ แต่เวลาพวกเขาทะเลาะและง้อกันมันก็น่ารักดี ถึงฟองจะบอกกับฉันว่าแฟนของเธอไม่สวย และก็ว่าเสียๆหายๆหลายๆอย่าง เช่น…

                “ไม่ต้องไปสนใจมัน มันก็เป็นแบบนี้แหละ สวยก็ไม่ใช่สวย”

                “โอ๊ย กูรำคาญมัน อะไรของมันก็ไม่รู้”

                “โห่…มันแม่งต้องมีคนอื่นแน่ๆเลยว่ะ เที่ยวบ่อยชิบหาย”

                ปากก็บ่นไปงั้นแต่ดูก็รู้เลยว่ายัยฟองรักแฟนของเธอมาก แฟนยัยฟองมีนามว่า ‘ดา’

                และหลังจากนี้ยัยดาคนนี้ จะมีบทบาทเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

                ฟองคุยกับดาทุกวันและก็บอกว่าอยู่บ้านฉันทุกวันจนดาเกิดอาการหึงหวง มีอยู่วันนึงที่ฟองบอกว่า

                ‘ตลกว่ะ ดามันไม่ชอบมึงอ่ะแจง’ 

                เรื่องของนาง ที่รู้ๆกันอยู่คือฟองกับฉันเป็นเพื่อนกัน ที่สำคัญไม่มีทางกิ๊กกั๊กกันได้อย่างแน่นอน เพราะฉัน ไม่-ชอบ-ทอม

                หลังจากนั้นทุกครั้งที่ดาถามว่า ‘อยู่ที่ไหน’ ฟองก็จะตอบว่า ‘หอกัลป์’ ทุกครั้งเพื่อไม่ให้ดาเกลียดฉันไปมากกว่านี้ (คือตัวไรท์เตอร์เองก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรอยู่แล้ว จะทะเลาะกันเพราะกูก็เรื่องชองมึงเถอะ ที่แน่ๆกูไม่แย่งของๆมึงหรอกค่ะ -_-)แล้วยัยดาอะไรนั่นก็เบี่ยงเบนไปทางกัลป์อีก ‘กัลป์ไหน กิ๊กมึงเหรอ!’ คือปวดตับกับยัยดาแฟนฟองมาก เรื่องของสูละ สูไปเคลียร์กันเองเถอะ =_=

                วันหนึ่ง

                วิชาบลาบลา(จำไม่ได้)

                ตือดึ๊ง! (เสียงไลน์)

                อ้าว นี่ฉันลืมปิดเสียงเหรอ แล้วใครมันทักมาตอนเรียนอยู่เนี่ย =_=

                (แจง เดี๋ยวคืนนี้เข้าไปหาสัก3ทุ่มครึ่ง จะไปนอนที่บ้านถึงตี3นะ) หะ ฟองจะมานอนบ้าน นอนทำไม มีอะไรเกิดขึ้น

                “มีปัญหากับทางบ้านเหรอคะ?”

                (เปล่า เดี๋ยวเล่าให้ฟัง)

                “โอเคเบบี้” จบการสนทนาเพียงเท่านี้ ประเด็นคือ…ทำไมต้องมานอนถึงแค่ตี3 ไม่อยู่ถึงเช้าไปเลยล่ะ -_-

                My Home

                18.20

                ทำไมยัยกัลป์ยังไม่มาอีกนะ เวลานี้น่าจะกลับมาได้แล้ว =_=

                กริ๊งงงงง

                เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น โอ๊ะ! อาจจะเป็นของยัยกัลป์ก็ได้

                ‘Fong Tom’

                อ่า…ยัยฟองนี่เอง

                “ฮั..”

                (นี่เบอร์ใคร ทำไมต้องเมมว่าจุ๊บ!!)อ..อะไรวะ ก็มึงกดโทรหาใครล่ะ =_=

                “จุ๊บแจง”

                (อ๋อ…จุ๊บแจง…)อีปลายสายต้องเป็นผู้หญิงชัวร์ๆ เสียงของนางเหวี่ยงเอามากๆ เล่นเอาคนที่รับโทรศัพท์อยู่ทางนี้ถึงกับอารมณ์เสียเลยทีเดียวเชียว คุยดีๆไม่เป็นหรือไงทำไมต้องตะคอกด้วย

                (ไม่ใช่กัลป์เหรอ)

                “ไม่ใช่ นี่จุ๊บแจง ทำไม?” ฉันตอบเสียงห้วนสวนกลับ ก็นางพูดจาไม่ดีก่อนเองนี่ ไม่ยอมนะเว้ย

                (ไม่มีอะไร)

                ตรู๊ด…

                อย่ามาพาล

                ทุ่มกว่าๆ

                ในที่สุดยัยกัลป์ก็กลับมาถึงบ้านโดยปลอดภัย นางไปแรดกับเพื่อนมานั่นเอง แหม…ไม่คิดจะโทรมาบอกเลยนะ

                “เฮ้ยกัลป์ วันนี้ฟองจะมานอนด้วย” ฉันบอกกัลป์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง กัลป์กับฉันเรียนคนละมหาลัยนะจ้ะ เวลาเลิกเรียนก็ไม่ตรงกัน ส่วนใหญ่ยัยกัลป์จะกลับบ้านมาตอนเย็นๆพอดี ซึ่งฉันจะเลิกเช้ากว่านิดหน่อย =_=

                “ฮะ? จะอัดกันยังไง =_=” ใช่ จะอัดกันนอนยังไง ห้องก็แคบเตียงก็เล็ก

                “นอนๆไปเถอะ”

                “ทำไมวันนี้มันมานอนวะ?”

                “ไม่รู้ เดี๋ยวมันมาค่อยถาม” หลังจากนั้นพวกเราก็ทำอะไรเรื่อยเปื่อยเหมือนชีวิตนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากเล่น =_=

                22.56

                “ขอยืมห้องน้ำหน่อย อยากอาบน้ำ ^O^” ทันทีที่ยัยฟองมาถึงก็ขอใช้ห้องน้ำเลยทันที คือ…นี่กลายเป็นบ้านของหล่อนไปแล้ว?

                “เอาผ้าเช็ดตัวมาปะล่ะ? =_=”

                “เอามาแล้ว แต่ไม่มีโฟมล้างหน้าอะ” นี่นางคงจะเอาแค่ของใช้ส่วนตัวมาอย่างเดียวสินะ

                “กูใช้สบู่นะ ก้อนสีน้ำตาลอยู่ในห้องน้ำนั่นแหละ” ฉันชี้ไปทางห้องน้ำแล้วหันหน้าเข้าคอมต่อ ก็ไม่ได้ทำอะไรอ่ะ ดูอะไรเรื่อยเปื่อยเฉื่อยๆไปวันๆ =_=

                “เออแล้วทำไมวันนี้ถึงมานอนที่นี่?” กัลป์เปิดประเด็นขึ้น

                “ทะเลาะกับพ่อแม่หรือไง -_-”

                “เปล่า มานอนรอรับอีดา มันไปเที่ยวกลับตี3นู่น พอผับปิดก็จะออกไปรับมันน่ะ” อ๋อ…ที่แท้ก็มานอนรอรับแฟนนี่เอง

                “คนที่โทร.หากูเมื่อตอนเย็นนั่นใครวะ? -_-” ให้ทาย คุณดาชัวร์ๆ

                “ดานั่นแหละ มันเอาโทรศัพท์กูไปค้น ละมันเห็นเบอร์โทรออกล่าสุดเมมไว้ว่า ‘Jub’ แค่นั้นมันก็กดโทรออกเลย” แฟนนางดุมากกก -O- “อุตส่าห์บอกว่าจะไปหอกัลป์ น่าจะรู้หน่อยนะว่าคนที่โทรหาคือใคร โดนตบหน้าเลยเนี่ย -_-”

                “สมควร” ไปเมมชื่อแบบนั้นเอง ชื่อมีดีๆไม่เขียนมันลงไปล่ะ แล้วใครจะไปรู้ว่าโกหกยัยดาว่าจะมาหอกัลป์(หอกัลป์ก็บ้านกูนี่ล่ะ -_-) ไม่ได้นัดกันล่วงหน้านี่หว่า

                “อีแจง มึงโดนอีดาตบแน่ๆ ฮ่าๆ” ยัยกัลป์หัวเราะชอบใจที่เพื่อนโดนด่า

                “เออนั่นแหละ โคตรงง อยู่ดีๆก็ถามว่าเบอร์ใคร แล้วเสือกพูดจาไม่ดีด้วยนะ ใครมันจะไปอยากคุยดีๆด้วยวะ -_-”

                “เออช่างมันเถอะ มันก็เป็นแบบนี้แหละ” ฟองโบกมืออย่างเหนื่อยๆก่อนจะเอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่าแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

                หลังจากนั้นมันก็ข่มตานอนจนได้ เพราะฉันกับกัลป์ไม่ยอมนอน มัวแต่นั่งดูคลิปแล้วหัวเราะเสียงดังจนทำให้ยัยฟองตื่นมาเป็นพักๆ พอถึงเวลาที่ยัยฟองต้องออกไปรับแฟนของตัวเอง พวกฉันก็ยังไม่นอน คือทำอะไรกันนักหนา =_=

                “เออ ไปก่อนนะ ดาโทรเรียกแล้ว” ฟองพูดขึ้นพร้อมกับใส่กางเกงยีนส์ขายาว

                “โชคดี ^^”