ARIGA นักปราบอธรรม

ณ เรือนจำ

"ฮู้ววววว เอาเลยเเจ็ค เตะมันเลย " เสียงผู้หญิงออกปากสั่งให้ไอ้ผู้ชายสารเลวคนนึง เตะเข้าที่สีข้าง หลายครั้งจนฉันสำลอกเลือดออกมา

ปึก ปึก ปึก อุ้บส์ ฉันกุมหน้าท้องตัวเอง พร้อมกับมีรอยเขียวช้ำเเสดงได้ถึงการช้ำใน หญิงสาวล้มนอนลงกับพื้นเมื่อความเจ็บมันลามเลียไปทั่วสีข้าง พร้อมกับกำหมัดอย่างเจ็บเเค้น

"ทีหลัง เเกอย่ามามองหน้าฉันอีก" มันกำผมของฉันพลางชี้หน้าพูดที่มีน้ำลายสกปรกกระเด็นใส่หน้าฉัน ก่อนจะผลักหัวฉันกระเเทกกับพื้นปูนซีเมนต์ หญิงสาวถูกกระเเทกลงไปอีกครั้ง

ฮ่าๆๆๆๆ พวกมันหัวเราะกันเสียงดังพร้อมกับถุยน้ำลายใส่หน้าเเละตัวของฉัน ก่อนจะเดินหนีฉันออกไปเมื่อมีเสียงคนดูเเลวิ่งมาพร้อมกับเสียงนกหวีด พวกเขาเอาไฟฉายส่องหน้าฉันพลางมองหาคนทำเเต่เขาต้องมาจับฉันลุกขึ้นก่อน

ฮึก ฉันกัดฟันเพื่อข่มความเจ็บปวดที่กระจายออกไปทั้งตัวของฉัน ก่อนภาพเบื้องหน้าทั้งหมดจะพร่าเบลอลางเลือนกับสิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าเธอถูกลากไปด้วยวิธีใดเเต่ตอนนี้สติของเธอไม่อยู่ครบร้อยเปอร์เซนต์เมื่อเธอฝืนกับความมึนไม่ได้ความมืดจึงเข้ามาเเทนที่เเละดับลงไปในที่สุด

ครืดดด ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อมีเสียงบางอย่างที่ดังมากจนฉันต้องฝืนลืมตาขึ้นมา 

โอ้ยยย เพียงเเค่ฉันขยับร่างกายเท่านั้น ความเจ็บระทมเริ่มออกฤทธิ์ทันที ฉันรู้สึกได้ถึงกรามของฉันเคลื่อน เมื่อฉันลองจับในส่วนที่มีอาการเจ็บ

"เอริก้า" ฉันเงยหน้ามองผู้คุมที่เรียกชื่อฉัน เเต่ฉันมองได้ไม่นานเมื่อเเสงสว่างจากพระอาทิตย์ทำให้ฉันปรับสายตาไม่ได้ เพราะฉันรับรู้ได้ถึงดวงตาของฉันมีเลือดออก

หมับ ฉันถูกหิ้วปีกให้ยืนขึ้น พลางกับมีผ้าสีดำมาคลุมหัวฉัน

พวกเขาพาฉันเดินเลี้ยว อ้อมหลายครั้งกันเพื่อไม่ให้ฉันจำทางได้ จนมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่งที่มีเเอร์ลอยออกมาปะทะกับใบหน้าของฉันก่อนจะดึงตัวฉันเข้าไปพลางมีเสียงประตูปิดตามหลัง 

พรึบ!! ผ้าถูกกระชากเปิดออก เเละตอนนี้ฉันก็กำลังนั่งเผชิญหน้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่สวมใส่เเว่นสีดำสนิท เขาสวมเสื้อคลุมปิดมิดเเม้เเต่ปลายนิ้วฉันยังเห็นเเค่นิดเดียว ฉันมองรอบๆ มันเป็นกระจกใสสะท้อนตัวของฉัน มีเพียงโต๊ะเเละเก้าอี้ที่ฉันนั่งเท่านั้นที่ในห้องนี้พึงจะมี ภายในห้องนี้มีเพียงฉันเเละเขาที่นั่งเผชิญต่อกัน

"ไง สาวน้อย" เสียงเเหบทุ้มเอ่ยทักฉัน เมื่อฉันยังคงมีความกลัวในสายตา

"ฉันอยากจะมีคำถามที่จะให้เธอบอกฉัน" เขากุมมาเข้าหากัน

"ทำไมเธอถึงปล่อยให้พวกนั้นรุมทำร้ายเธอล่ะ" เขาถามฉันขึ้นเมื่อยังเห็นว่าฉันไม่อยากจะเสวนากับคนที่ไม่รู้จักหรือตามความจริงเเล้วฉันไม่มีใครที่พอรู้จักเลยต่างหากล่ะ

"อะ เอ่อ" ฉันพูดตัดขัดก่อนจะกัดฟันกับความเจ็บที่บริเวณกรามของฉัน

"ทำไม ถึงปล่อยให้พวกนั้นหาเรื่องเธอทุกวัน" เขายังคงตั้งคำถามต่อไป

"ทั้งๆที่เธอมีโอกาสที่จะตอกกลับพวกมันได้"

"ฉันดูจากประวัติของเธอ มันเขียนไว้ว่าเธอคือฆาตกรที่ฆ่าพ่อเเม่ของเธอ" เขาพูดพลางหยิบเเฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาเปิดดู

"เเล้วทำไมเธอถึงไม่ต่อสู้กับพวกมันล่ะ"

"คุณต้องการอะไรจากฉัน" ฉันกัดฟันพูด ก่อนความเจ็บจะตามมา

"ความจริงที่เธอรู้สึกตอนนั้น"

"ฉันไม่อยากจะเจ็บไปมากกว่านั้น พวกมันมีเยอะ ถ้าฉันจะลุกขึ้นต่อสู้พวกมันจะทำลายฉัน" ฉันพูดออกไปเพื่อให้รู้สึกว่าฉันขี้ขลาดตาขาว

"หรือตามความจริงเเล้วเธออาจจะอยากฆ่าพวกนั้นเเทบตายเเต่เพราะเธอยังอยู่ในข้อหาเธอจึงต้องระงับอารมณ์โกรธเอาไว้" ฉันเอียงคอมองเขาพูด  เขารู้อะไรเกี่ยวกับฉันกันเเน่

"คุณเป็นใคร" ฉันเอ่ยปากถามเเละฉันคงเเกล้งใสซื่อต่อไปไม่ได้เเล้ว ฉันเหลือบตามองรอบห้องว่ามีกล้องเเอบซ่อนไว้หรือเปล่า เเต่ ณ ตอนนี้ฉันต้องการรู้ว่าเขาคือใคร

ตึก ฉันถีบโต๊ะออกส่งผลให้เขาหงายหลังลงพื้น

เคร้ง ฉันกระเเทกสายโซ่ที่รัดข้อมือฉันออกจากกัน 

หวืด ฟึบ เธอกระโดดขึ้นคร่อมอีกฝ่ายก่อนจะใช่สายโซ่รัดคอเขา

"คึคร่อก ฉะฉันคะเเค่อยากจะมาจ้างงานเธอ" เขาพูด ทำให้ฉันหยุดรัด

"ฉันอยู่ในเรือนจำก็สงบสุขดีเเล้ว" 

"เชื่อเลย ว่าเธอไม่ได้ต้องการที่จะอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ"เขายังคงพูดต่อไปเมื่อทรงตัวลุกขึ้นยืนได้

"ส่งปืนมา" ฉันยื่นมือไปรับปืนที่เขาส่งมาให้อย่างงงๆ

"ขอฉันล้างบัญชีชั่วก่อน" เธอพูดก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

"เฮ้ย เธอออกมาได้ไง" เสียงผู้ดูเเลดังขึ้นจากข้างหลัง พวกเขามองปืนในมือของฉันที่เอียงคอมองพวกเขา พวกเขามีอยู่ด้วยกันสามคนฉันยกปืนขึ้นเล็ง

ปัง ปัง ปัง ฉันได้ยินเสียงผู้ดูเเลพวกที่เหลือวิ่งกันตามมาก่อนจะหลบหลังพุ่มไม้ ก่อนจะออกตัววิ่งออกไปยังเป้าหมายตั้งเเรกเริ่มที่ฉันเข้ามาในเรือนจำนี้

"เฮ้ย นังเด็กใหม่เเกจะไปไหนว่ะ" เสียงทักดังขึ้นเมื่อฉันกำลังเดินตรงไปที่ห้องผู้คุม ฉันหยุดเดินพลางหันไปมองพวกมัน ฉันซ่อนปืนไว้ข้างหลัง

พวกมันเป็นเด็กผู้ชายที่มีใบหน้าเเสนน่าเกลียดเดินเข้ามาคลอเคลียฉันสามคน 

ออดๆๆ ฉันได้ยินเสียงเเจ้งเตือนไปทั่วบริเวณก่อนจะหันมามองพวกมัน ก่อนจะกระเเทกมันออกไปพลางเล็งยิงหัวมันคนเเรก 

ปัง เเผละ ในสมองของมันเเตกกระจายเมื่อมันล้มลงกระเเทกพื้น  ฉันหันไปหาไอ้คนที่สองก่อนจะยิงที่ท้องของมัน เเละคนที่สามที่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เอ่ยปากสั่งพวกมันให้รุมเตะฉันเมื่อคืนวาน ฉันยิงมันเข้าที่คอหอยที่มีเลือดพุ่งออกมาจากคอ มันตาเหลือกตาลานเมื่อฉันเดินเขาไปใกล้ๆ 

คร่อกๆเเคกๆ ฉันกระชากผมมันส่งผลให้ใบหน้ามันเงยขึ้น ฉันลูบไล้ใบหน้าของเรื่อยจนไปถึงคอ มันพยายามถีบฉันออกไปจากตัวมันเเต่ฉันจับหัวก่อนจะหมุนกระเเทกหักลงไปนอนกับพื้น ฉันก้มลงเก็บปืนที่หลุดมือ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องผู้คุม บัญชีหมายเลข 1 ของฉันที่ต้องจัดการ