พ่อคือสิ่งสำคัญยิ่งกว่าความรัก

 
                      ครั้งหนึ่งผมแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งทำทุกอย่างเพื่อเธอ แต่เธอก็ไม่รักผม ปฎิเสธผมมาตลอด ผมดูเหมือนไร้ตัวตนในสายตาเธอเสมอ ทำเท่าไหร่ก็ไม่ได้ใจของเธอกลับมา
 วันนั้นเป็นัวนวาเลนไทน์ ผมนำช็อกโกแลตเดินไปหาเธอ
                        ''  นี้ครับ  ช็อกโกแลตโปรดรับไว้เถอะครับ ''
                        ''เหลือทำตัวแบบนี้สักทีได้ไหมเรารำคาญ เราไม่ได้ชอบนาย ''
  แล้วเธอก็หมิ่นผม แล้วก็เอาช็อกโกแลตคืนผมมา ผมมันไร้ค่าขนาดนี้เลยหรอ ที่เธอทไกับผมได้ถึงขนาดนี้ ผมกับไปที่บ้านนั่งร้องไห้อยู่ในห้องตัวเอง  จนไม่รู้ว่าพ่อแอบมาดูผมแล้วถามผมว่า
                      '' เป็นอะไรมาอีกล่ะ ลูก ''
                     '' พ่อครับ ผมทำทุกอย่างเพื่อเขาแต่เขาก็ไม่รักผม ผมควรทำไงหรอ?''
       พ่อเดินเข้ามาปลอบผม แล้วเอาของเล่นสมัยเด็กที่ผมชอบเล่นมาให้ แล้วพูดว่า
                     '' ความรักมันก็เหมือนกับรถคันนี้แหละลูก ''
                     '' มันเกี่ยวยังไงครับพ่อ ผมไม่เห็นมันจะเกี่ยวเลยครับ ''
                     '' วันหนึ่งลูกก็จะรู้เอง พ่อบอกได้แค่นี้ พ่อไปล่ะนะ ''
     ผมนั่งมองรถของเล่นที่ผมเล่นตอนเด็ก มันเป็นรถของผมที่พ่อผมซื้อให้ตอนเด็ก ราคาแแพง
ผมหยิบมันขึ้นมามอง แต่ผมคิดว่ามันไม่น่าจะเกี่ยวข้องอะไรเลยนิ   ผมวางรถแล้วไว้ที่ตู้หนังสือของผม    จากนั้นก็ไปอาบน้ำ กินข้าวแล้วนอนหลับ
                    รุ่งเช้าผมรีบตื่นเร็วเพื่อไปรอเธออยู่หน้าประตูเพื่อถือกระเป๋าให้ ผมนั่งมอเตอร์ไซด์ไปถึงร.รในเวลาที่เร็ว แล้วรอเธอหน้าประตู ตอนนี้ผมเห็นเธอเดินมากับกลุ่มเพื่อนแล้วหยุดตรงผม
                      ''  นายมาทำอะไรตรงนี้ ''
                      '' มาๆ เราช่วยถือนะ ''
                     '' ไม่ต้อง เราถือเองได้คราวหน้าไมต่้องมารอเรา ''
                      ''  ฮ่าๆ คนอะไรเขาไล่ตื้อชะมัดเลย ''
             สุดท้ายผมพยายามจะทำดีแค่ไหนเธอก็ไม่สนใจผมเลย แต่ผมก็จะพยายามทำให้ได้ถึงแม้จะหมิ่นผมก็ตาม 
                 กลับบ้านผมเห็นพ่อนักเขียนจดหมายถึงใครก็ไม่รู้มีหยดน้ำอยู่บนจดหมายนั้นด้วย
คงจะเขียนหาเพื่อนเก่าล่ะมั้ง พ่อคงคิดถึงมากจึงร้องไห้ 
                       ''พ่อหวัดดีครับ พ่อทำอะไรอยู่หรอครับ ''
                        '' เปล่าลูก ไปอาบน้ำเถอะแม่เขาทำกับข้าวเสร็จแล้วก็ลงมาด้วย ''
                        '' ครับพ่อ ''
 ผมเดินขึ้นบันไดไปห้องของผมจากนั้นก็อาบน้ำแล้วมองรถของเล่นอีกครั้ง ผมก็ยังไม่รู้สึกว่ามันเกี่ยวอะไรกับความรักของผม ผมอยากรู้ว่าพ่อต้องการสื่ออะไรให้ผม   ผมยังช่างใจไม่หายเลยเรื่องนี้ผมก็ยังคงรักและรักเธอเหมือนเดิม ทำดีกับเธอทุกวันจันกระทั่งวันงานเลี้ยงจบรุ่นม.6ผมซื้อดอกกุหลาบช่อใหญ่สีแดงให้เธอ  
                        '' เราให้นะ ก่อนที่เราจะจากกัน '' เธอผลักผมแล้วก็ไม่รับกุหลาบผมไป
                        '' นายห้ามมายุ่งกับเราอีก เราบอกนายหลายรอบแล้วนะ''
                        '' นี้นายจะตามตื้อไปถึงไหน ในเมื่อเขาไม่ได้ชอบนายก็ไปซะ''
                        '' ผมมันไร้ค่ามากเลย ใช่ไหมมันไม่มีค่่าพอกับไอ้นั้น''
     ผมชี้ไปที่ผู้ชายหล่อที่เชาชอบ ตอนนี้เธอโมโหผมหนักกว่าเดิแถมด่าผมด้วยซ้ำ
                        '' นายอ่ะเทียบไม่ติดกัับเขาหรอก เพราะนายนะไม่มีสิ่งที่ฉันไม่ต้องการเขามีทุกอย่างเพียบพร้อมสำหรับฉัน  และฐานะมั่นคงกว่าคนอย่างนาย ฉันก็กำลังจะแต่งงานกับเขาเข้าใจ? ''
       นี้คือสิ่งที่ผมได้รับกลับมาจากเธอ ผมรุ้แล้วล่ะว่าพ่อให้ความหมายกับผมว่ามันก็เหมือนของไร้ค่าสำหรับเขาถึงจะราคาแพลงแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจ