เพราะรักคือการเสียสละ

นางพยาบาลหน้าตาดูเป็นมิตรเดินตามคุณหมอแว่นหนาท่าทางใจดี พวกเขามายืนอ้อมล้อมเตียงนอนของฉัน ระหว่างนั้นฉันได้กดรีโมตปิดทีวีก่อนจะฉีกยิ้มให้กับพวกเขา ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฉันพักรักษาที่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อไหร่ จู่ๆฉันตื่นขึ้นมากก็พบกับผ้าพันหัวที่รัดเเน่นจนเหมือนมันจะบีบสมองของฉันที่จอะไรไม่ได้เลยให้เเย่ลงไปอีกพร้อมกับสายน้ำเกลือที่ระโยงระยางเยอะเเยะจนมันเเทบจะรัดคอฉันอยู่เเล้ว

"คุณชื่ออะไร?"คุณหมอถามฉัน เมื่อเห็นฉันเหม่อลอย

"เอ่อ......คือ.......ฉันจำไม่ได้คะ......ฉันคงต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานเพราะดูจากเวลาที่ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วยังไม่มีใครมาติดต่อฉันเลยไม่ใช่หรอคะ" ฉันพูดอย่างยอมรับชะตากรรม เพราะคุณหมอบอกตั้งเเต่สามวันเเรกที่ฉันหายเป็นปกติแต่มีอยู่อย่างเดียวที่ฉันไม่ปกติก็คือ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย มันว่างเปล่า เสื้อผ้าที่ใส่ตอนเกิดเหตุ พอลองมาดูฉันกลับจำมันไม่ได้เลย และมันเป็นเพียงงสมบัติชิ้นเดียวที่ฉันมีอยู่ แหวน สร้อย หรือสิ่งอื่นที่พอบอกว่าฉันได้ว่าฉันคือใครกลับไม่มีแม้เเต่น้อย

" ไม่เป็นไรคะ คุณค่อยๆลองคิด ทางโรงพยาบาลของเราจะประสานงานให้กับทางสถานีตำรวจ เราจะพยายามช่วยคุณสุดความสามารถเลยคะ" คุณพยาบาลคนสวยกล่าวปลอบใจฉัน

" ทางตำรวจจะช่วยค้นหาหลักฐานในที่เกิดเหตุ เผื่อจะมีของที่พอจะบ่งบอกถึงตัวคุณได้ " คุณหมอพูดปลอบใจฉันเสริมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ทำให้ฉันผ่อนคลายความกังวล ฉันจึงพยักหน้าให้กับพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะออกไปปฏิบัติหน้าที่อื่นๆของพวกเขาต่อ มาลองคิดดูดีๆเเล้ว ฉันคงต้องได้ทำงานเป็นแม่บ้านชดเชยค่ารักษาพยาบาลของฉันเเน่ๆ ตัวฉันเองก็มีเเต่เสื้อผ้าอยู่ชิ้นเดียว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ คงเป็นความซวยของฉันใช่ไหม!!!! (นี่ขนาดจำความไม่ได้นะเนี่ย-Inkshadow ^_^ )

ฟึบ

ฉันยันตัวลุกขึ้นพลางลากสายน้ำเเกลือถือเดินมาเข้าห้องน้ำ ฉันบอกตามตรงนะตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาเเรกๆนี่เดินเเถบไม่ไหวเเถมยังจะปวดหัวราวกับใครมาจุดฉนวนระเบิดบนหัวฉันอย่างนั้นเเหนะ นับวันอาการของฉันก็ดีขึ้นร่างกายเริ่มปรับตามสภาพแวดล้อม เเต่มีเเค่อยู่อย่างเดียวที่ไม่คืบหน้าอะไรเลยก็คือ

ความทรงจำของฉัน มันว่างเปล่าเมื่อฉันพยายามที่จะนึกมันกลับตอบเเทนฉันด้วยจุดระเบิดบนหัวฉันละลอก ฉันเลยคิดว่า รอให้มันค่อยๆกลับมาจะดีกว่า ถ้าพยายามอีกละก็ หัวฉันคงเละเเน่ๆ ถึงแม้ฉันจะเอาชนะความอยากรู้ของตัวเองก็ตาม

ติก พรึบ ฉันกดเปิดไฟห้องน้ำพร้อมกับมีภาพปรากฏต่อหน้าฉัน ที่สะท้อนจากกระจกเงาผู้หญิงผมยาว หน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง ดวงตากลมโต รับกับริมฝีปากสีเเดงระเรื่อ รูปร่างจัดอยู่ในรูปร่างสมส่วน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้าจะเป็นตัวของฉัน วันนี้เป็นวันเเรกที่ฉันกล้าจ้องตัวเองผ่านกระจกเงา แม้แต่หน้าตาของฉันยังรู้สึกไม่คุ้นเคย ฉันลูบใบหน้าของตัวเองลงมา แต่ทว่า!!!!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เฮือก!!!!!! ฉันตกใจเมื่อประตูห้องน้ำถูกเคาะขึ้นมาเฉยๆ

"อยู่ในห้องน้ำใช่ไหมคะ ฉันนำอาหารกลางวันมาเเล้วคะ" เสียงนางพยาบาลพูดก่อนจะได้ยินเสียงเธอเดินลากที่วางถาดอาหาร

"มาสิคะ" เธอยิ้มให้กับฉันเมื่อฉันเดินลากที่ใส่สายน้ำเกลือ

ครืด เธอลากที่วางถาดอาหารให้เข้าที่ พลางเเกะพลาสติกออกให้พร้อมกับเดินไปหยิบเยือกน้ำมารินใส่เเก้วให้ฉันเสร็จสรรพ

"ไม่ต้องหรอกคะ เอิ่ม ฉันตักเองได้" ฉันเอ่ยปากห้ามเมื่อเธอจะป้อนข้าวต้มใส่ปากฉัน เธอจึงพยักหน้าก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาเช็ค อ้อฉันลืมบอกไป เนื่องจากยังไม่มีใครมาติดต่อให้กับฉัน ฉันจึงได้เเค่พักอาศัยห้องพิเศษอันเงียบเหงา เพราะฉันเป็นคนไข้มาใหม่สมองฉันต้องการพักให้เต็มที่โดยไม่มีสิ่งรบกวนถ้าหากไปอยู่ร่วมกับคนอื่นมีหวังฉันได้ประสาทกินเเน่ๆ ฉันตักข้าวต้มเข้าปากอย่างเงียบๆจนหมดเกลี้ยงพลางยกเเก้วน้ำขึ้นดื่ม เมื่อนางพยาบาลเห็นอย่างนั้นจึงกุลีกุจอเข้ามาเก็บ

"ช่วงบ่ายโมงฉันจะเข้ามาตรวจอาการนะคะ"

"เฮ้อ......น่าเบื่อจัง" ฉันบ่นออกมาอย่างอดไม่ได้ กิจวัตรของฉันมีเเต่กิน นอน กิน นอน เเละก็ กินนอน

"ไม่รู้จะเป็นแบบนี้อีกนานไหมนะ" ฉันพูดขณะหยิบรีโหมดกดเปิดเเต่มันก็

พรึบ ไฟดับ ดีนะที่ฉันยังพอประครองสติตัวเองได้ ฉันค่อยๆคลำสิ่งรอบตัว ก่อนจะค่อยลุกออกจากเตียงเเต่ก็

ฉึด เสียงที่ปิดเเผลบนข้อมืดของฉันหลุดออกเละเิ่มปวดเเปล๊บมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันคลำที่ข้อมืดตัวเองเข็มน้ำเกลือหลุดออกแถมฉันยังยังรู้สึกถึงของเหลวที่ไหลออกจากเเผลที่ข้อมือฉัน อ๋าาาา เจ็บชะมัด

กรี๊ด!!!!! ตุ๊บ ฉันล้มลุกคลุกคลานเพราะสายน้ำเกลือมันพักขาฉัน และฉันพยายามดึงออกแต่มันยิ่งรัดเเน่นมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม เฮอะให้ตายสิ ที่จริงฉันน่าจะนอนอยู่เฉยๆแล้วรอให้ใครมารับฉันออกไป เเต่ฉันคิดว่าฉันคลานมาได้ครึ่งทางเเล้วน่าะไปให้ถึงประตู เเถมบรรยากาศในห้องมันเย็นเฉียบเกินไป ให้ตายสิ ตอนนี้ฉันชักจะเริ่มกลัวเเล้วนะ ฮือๆ