รองเท้าคู่เดียว...

  เรื่องมันเริ่มต้นจากว่า 'วันหนึ่ง ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งยังมีเด็กนักเรียนมากมายที่เรียนอยู่ที่นั่นพวกเขาต่างมีเพื่อนสนิทมากมายก่ายกองโดยเฉพาะคู่สนิทที่สุดในห้องเรียนห้องหนึ่ง' พวกเขาทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็กทั้งมีความสุขด้วยกัน ดูแลกัน สนุกเฮฮาด้วยกันมาตลอดแต่วันหนึ่งมันก็ต้องจบความสุขความรักความสนิทของพวกเขาในวันนี้เท่านั้นแค่สิ่งเดียวเท่านั้น...
 ณ ห้องเรียน (เวลากลับบ้าน) 
  เด็กสาวคนนึงที่กำลังเดินออกมาจากห้องเรียนก่อนจะหยิบรองเท้าคู่หนึ่งที่เธอไม่รู้ว่าเป็นของใคร เธอรีบร้อนที่จะกลับบ้านเพื่อธุระอย่างหนึ่งที่เธอต้องกลับไป เธอสวมรองเท้าคู่นั้นก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วและภายในห้องหญิงสาวอีกคนหนึ่งเธอกำลังจะกลับไปพร้อมกัน เธอมองไปที่ชั้นวางรองเท้านักเรียนของแต่ละคนก่อนจะทำหน้าตกใจอย่างมาก เมื่อเธอพบว่า 'รองเท้าของเธอหาย...' เธอตะโกนถามเพื่อนว่า 
 "มีใครใส่รองเท้าเราไปรึเปล่า!!" 
 เธอตะโกนแล้วตะโกนอีกแต่ทว่าไม่มีใครได้สวมรองเท้าของเธอไปเลยมีแต่เพื่อนคนหนึ่งที่กำลังเดินมาหาเธอก่อนจะส่งโทรศัพท์ไปให้เธอคนนั้น 
 "นี่เธอลองเธอยัยเพื่อนสนิทเธอสิ! เผื่อเขาอาจจะใส่ของเธอไปก็ได้นะ.." 
 "เออว่ะ!! ขอบใจมากว่ะมึง!!" 
 เธอกดเบอร์โทรศัพท์ไปหาเพื่อนคนนั้นจนเพื่อนสนิทของเธอได้รับสาย
 [ฮัลโหล...แกรได้ใส่รองเท้าของกูไปป่ะวะ?] 
 [รองเท้า?..เบอร์อะไร?] 
 [41 อ่ะมีป่ะวะ?] 
 [เอ..กูว่าไม่ใช่ว่ะของกูเบอร์ 39] 
 [จิงดิ!!..งั้นกูขอโทดว่ะแค่นี้นะ..] 
 [อื้ม..บาย] 
 หญิงสาวคนนั้นกดวางสายก่อนจะกระตือรือร้นหารองเท้าตัวเอง
                   
 
 .... ฝ่ายเพื่อนอีกคนหนึ่ง....
   อยู่ๆ ก็มีอะไรดลใจให้เธอเดินกลับไปที่ชั้นวางรองเท้าและเมื่อเธอลองมองอีกเธอ 'มันคู่ใหญ่กว่าเท้าของเธอมาก' เธอทำหน้าสงสัยก่อนจะหยิบมันขึ้นมาก่อนจะพลิกหลังรองเท้าและพบว่า 'มันคือเบอร์....41...' เบอร์รองเท้าที่ตรงกับของเพื่อนรักเธอ เธอทำหน้าตกใจมาก..!! เธอรีบโทรหาเพื่อนสนิทแต่ทว่า มันกลับไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ เธอจึงได้แต่รอวันจะไปเรียนเพื่อนำรองเท้าคู่นี้กลับไปให้เพื่อนรักของเธอ!!...
   
 
 [กลางคืนของวันอาทิตย์] เธอจัดเตรียมของในกระเป๋าให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบถุงพลาสติกสีชมพูหนึ่งใบไปที่ชั้นรองเท้าบ้านของเธอ แต่เมื่อเธอแทบจะสะดุดล้มเมื่อรองเท้าคู่นั้น....มันหายไปแล้ว...... เธอรีบรนหารองเท้าคู่นั้นอย่างตกใจแต่มันก็ไม่มี เธอถามครอบครัวของเธอปรากฎว่าไม่มีใครพบรองเท้านักเรียนคู่นั้นเลย
 
 
 
 เช้าวันต่อมา...
 "มึงกูมีอะไรจะบอกว่ะ..." 
 "มีอะไรหรอวะ?" 
 "รองเท้าหาย.." 
 "เห้ย..รองเท้าแกก้อหายเหมือนกันหรอว้ะ?" 
 "มันไม่ได้หายคู่เดียวแต่มันหายอีกคู่นึง" 
 "รองเท้าใครวะ" 
 "รองเท้ามึงอ่ะหาย.." 
 "ก็รองเท้ากูนี่แหละหายย" 
 "ขอโทษนะ...กูใส่ไปเองแหละแต่กูไม่รู้ว่ามันเป็นรองเท้าของมึง" 
 "อ่าวเห้ย!! แล้วมึงเอามาป่ะ?!" 
 "มันหาย!!..." 
 หลังจากที่เธอพูดออกไปเพื่อนรักของเธอก็มีสีหน้าไม่พอใจก่อนที่เธอคนนั้นจะเดินจากไปและเมื่อผ่านไปไม่กี่นาทีนักเรียนคนหนึ่งก็มาตามให้เธอไปหาคุณครูประจำชั้นเพียงแต่เธอคนนั้นรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เธอจึงเดินเข้าไปพร้อมกับเพื่อนรักที่อาการเปลี่ยนไป 
  เธอเล่าเหตุการณ์ให้ครูฟัง ในตอนแรกคุณครูก้องงไปตามเพื่อนรักของเธอแต่พอเธออธิบายอีกรอบก็ทำให้คุณครูเข้าใจก่อนที่ คุณครูท่านั้นจะให้พวกเธอทั้งสองคนนั้นไปหารองเท้าในห้องหนึ่ง พวกเธอทั้งสองคนต่างเริ่มแยกห่างกันจนกระทั่งวันหนึ่ง 
 { Messege !! }
 "ตกลงมึงจะเอายังไง" 
 "เอาอะไร?" 
 "รองเท้าไง? รองเท้าที่มึงทำหายไง!" 
 "อยากให้เราทำอะไรล่ะ" 
 "ก็มึงเป็นคนทำหาย!!" 
 "อยากให้ซื้อใหม่ให้ใช่มั้ย?! " 
 "..." 
    ทั้งคู่ต่างทะเลาะกันจนฝ่ายเพื่อนที่ทำหายย้อนถามกลับไปจนทำให้อีกฝ่ายเงียบ เขาตัดสินใจใช้ความคิดอะไรบางอย่างก่อนจะออกไปจากบ้านพร้อมกับเงินสดจำนวนหนึ่ง...
 [เช้าวันต่อมา] 
 ตุ้บ!! 
 "อ่ะ...รองเท้าคู่ใหม่รองเท้าที่เราทำหายเราซื้อให้แล้วจะเอาอะไรอีกมั้ย?" 
 "..." 
 "ถ้าคิดว่ารองเท้ามันมีความหมายต่อมึงล่ะก้อ..มึงก้อเอาไป" 
 "..." 
 "กูขอจบแค่นี้และเราไม่จำเป็นต้องคุยกันอีก" 
 "..ดะ..เดี๋..ว" 
 ยังไม่ทันที่เธอคนนั้นจะพูดอะไรคนที่ซื้อมาให้กลับตอกย้ำด้วยน้ำเสียงบรรดาลโทสะ
 "กูหมดความไว้วางใจกับมึงแล้ว พอแค่นี้มึงกับกูไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนกันอีกแล้ว!!" 
    สิ้นเสียงของคำพูดนั้นหญิงสาวผู้เป็นเพื่อนรักของเธอที่ไม่มีรองเท้าได้เดินจากไปจากตรงนั้น ญ ที่นั้นพร้อมกับเพื่อนบางคนที่เธอคนนั้นสนิทด้วย ปล่อยให้เธอเพื่อนรักที่จะไม่ใช่เพื่อนรักของเธอคนนั้นอีกแล้วได้แต่ยืนตัวสั่นระริก...ๆ มองไปที่รองเท้าคู่นั้นด้วยน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ 
 ในใจของเธอได้แต่ร้องไห้ทั้งเสียใจถึงแม้จะได้รองเท้าคู่ใหม่เอี่ยมมากกว่าคู่เดิม แ่เธอกลับไม่มีความสุขตั้งแต่นั้นมาทั้งสองคนจะกลายเป็นบุคคลที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกเลย
 
                                            (The End) 
 
   Palflova - ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของที่ล้ำค่ามีคุ้นค่ามากกว่าแต่ไหนแต่คุณจะรู้ไหมว่าบุคคลคนนั้นสำคัญกว่าสิ่งของเหล่านั้นมากเป็นล้านเท่า อย่าได้เห็นสิ่งของเล็กๆใหญ่ๆนั้นเอาไว้ในใจ แต่คุณต้องเห็นหัวใจความเป็นเพื่อนที่คุณได้ใจเขามาในใจเรา หากสิ่งที่คุณกำลังคิดเหมือนผู้หญิงคนนั้นมันก็คือความโลภ แต่หากสิ่งที่คุณคิดกำลังคิดเหมือนผู้หญิงอีกคนนึงมันก็คือความไว้วางใจนั่นเอง ไว้ใจเพื่อนนั่นแหละดีที่สุด:)  
      
 
 Thanks For Reading :)