เส้นทางที่ปกป้อง

บัทเตอร์...ออนไลน์

.

บทนำแห่งความวุ่นวาย

           ณ โลกออนไลน์

วีนัส  :  Cyow,jg-hk.00ib’q ;jkmew,r;dz^h=kp57’wfh=v[g]jogd,dyo0y’g]p

นัส  :  ...?

วีนัส  :  โทดทีเค้าลืมเปลื่อนภาษา

นัส  :  c]h;,uvtwi;jk,k”””M

นนท์  :  พวกมุงเล่นอะไรกันเนี้ยย

วีนัส  :  เล่นเฟสไงค่ะคุณตาบอด  อิอิ

นนท์  :  เออ. กูวตาบอด

นัส  :  แล้ววีมีไรจะถามพวกเราเหรอ เห็นพิมพ์ซะยาวเลย...?

นนท์  :  .....

วีนัส  :  จริงสินะ ว่าจะถามพวกนายอยุ่พดีเลยว่า ทามมัยพวกผุชายถึงชอบเล่นเกมจังเลย โดนเฉพาะคุรท่านบัทเตอร์เนี้ย ?

นัส  :  ก็มันสนุกไงง

นนท์  :  ใช่ๆ ก็มันสนุก //เออ...ยัยทอมวีนัสครับกรุณาพิมพ์ภาษาไทยให้ถูกด้วยนะครับ....ไม่งั้นเจอตรีนนะครับ แหม้ๆ ไหนบอกว่าจะไปเรียนต่อที่ฟิลิปปินส์ เนี้ยๆ อย่างเนี้ยยังพิมพ์ภาษาไทยยังไม่ถูกเลย ยัยทอมบ้า -0-“

วีนัส  :  พูดมากจิงๆ เลยนะไอ้คุณนนทะกังเนี้ย  -3-“

นนท์  :  กูชื่อนนท์โว้ย ไม่ใช่ นนทะกัง อีทอมงี้เง่า  -0-!

นัส  :  เอออ...ไปดีกว่าแฮะ รู้สึกว่าที่นี้ไม่ปลอดภัย เหอะๆ บายยยย...  ^0^//

วีนัส  :  แล้วคุณบัทเตอร์ไปไหนล่ะเนี้ย ?

.

บทหลังก็วุ่นวายเหมือนกัน

          ณ โลกออนไลน์

บัทเตอร์  :  สงครามกลางเมืองในสมัยที่ผมยังไม่เกิด ผมจำอะไรไม่ได้เลย แต่ภาพมันกลับสะท้อนเข้าตาเหมือนแสงอาทิตย์ มันเป็นภาพแห่งเปลวไฟที่ร้อนมากจนผมเริ่มเปิดพัดลม ! 5555+

นนท์  :  นี้มีงกำลังฝันป่าวเนี้ย?

วีนัส  :  ไอ้นนทก ด่าท่านบัทตอร์ของเค้าอ่ะ  TT0TT”

นนท์  :  -_-“

บัทเตอร์  :  ในสงครามครั้งนั้นมีครอบครัวหนึ่งมี 3 คน พ่อแม่แล้วก็ลูก ครั้นไฟสงครามเข้ามาประชิดเมืองที่ตนอาศัยอยู่ ผู้เป็นพ่อได้พูดขึ้นมาว่า “ข้าจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำลายเมืองของข้า ข้าจะปกป้องเมืองนี้ไว้ให้ได้ เพื่อลูกเพื่อหลานของข้า” นี้เป็นคำพูดของผู้เป็นพ่อ

นนท์  :  ลูกผู้ชายมันต้องอย่างนั้นดิ.

วีนัส  :  ไอ้นนทก ด่าท่านบัทเตอร์อีกแล้ว TT^TT”

นนท์  :  หือ... -0-?

บัทเตอร์  :  สงครามยังคงคำรามต่อไปไม่หยุด ผู้เป็นแม่จึงได้ขุดคำพูดขึ้นมาสนทนา “ฉันจะปกป้องทุ่งดอกไม้อันงดงามนี้ให้ได้ จะมิให้ผู้ใดมาทำลายความงดงามของดอกไม้พวกนี้” พอพูดจบทั้งคู่ก็หันทางลูกของตัวเองแล้วพูดขึ้นพร้อมๆ กันว่า “ลูกรักเจ้าล่ะคิดว่าไง...จะปกป้องสิ่งใดในสงครามครั้งนี้?”

นนท์  :  อืมๆ แล้วไงต่อออ

วีนัส  :  ไอ้นนทก นิสัยไม่ดีด่าท่านบัทเตอร์ได้ไงง่ะ  *0*”//

นนท์  :  เออๆ ตกลงมีงไม่อยากให้กูพูดใช่ม่ะ ได้ ยัยทอมตูดหมึก -0-

บัทเตอร์  :  ท่ามกลางความสับสนของลูกและเสียงอันไม่น่าพิสมัยของสงคราม ลูกจึงเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไปว่า “ท่านพ่อเองก็ปกป้องเมือง ท่านแม่เองก็ปกป้องสวนดอกไม้หลากสี แล้วลูกล่ะไม่มีใครคิดจะปกป้องลูกเลย”

วีนัส  :  นนทกพูดไรหน่อยจิ

นนท์  :  พูดไรว่ะ เดียวก็ว่ากูวไปด่าท่านบงท่านบัทอีก....สาสสส

วีนัส  :  ท่านบัทเตอร์ ดูดิไอ้นนทะกังมันด่าเค้าอ่ะ  -0-“

นนท์  :  อ้าววว -_-“

บัทเตอร์  :  ทั้งพ่อทั้งแม่ต่างมองหน้ากันโดยไม่คิดถึงจิตใจของคนเป็นลูกเลย ก่อนที่ชายหนุ่มผู้หนึ่งจะปรากฏตัวขึ้นอย่างสง่างามแล้วพูดว่า “พวกท่านทั้ง 2 จงปกป้องที่สิ่งคิดว่าควรปกป้องเถอะ เดียวลูกของพวกท่านข้าจะดูแลเอง” เสียงปืนดังขึ้นชีพของผู้เป็นพ่อดับลงท่ามกลางสงครามที่ยังไม่จบ พร้อมๆ กับเสียงระเบิด ตูมมมม++ร่างของผู้เป็นแม่ถูกไฟสงครามดับไปพร้อมๆ กับสวนดอกไม้หลากสิสัน แล้ว 2 สามีภรรยานั้นเขาปกป้องอะไรกันแน่ ความเป็นเอกราชของเมือง เกียติยศ ชื่อเสียง ความงดงามของดอกไม้ ความงามและความหลงของตนเองคิดขึ้นมาเอง เขาต้องการปกป้องอะไรกันแน่ ?

นนท์  :  กูวคิดว่านะ ท่ามกลางสงครามแบบนี้ สิ่งที่ควรปกป้อง กูวคิดว่าน่าจะเป็นชีวิตตนเองมากกว่าว่ะ

วีนัส  :  ไอ้นนทก ด่าใคร?

นนท์  :  รำคาญยัยทอมบ้านี้จังเลย -0-

บัทเตอร์  :  อันว่าลูกได้เห็นแล้วซึ่งร่างของผู้เป็นแก้วตาดวงใจทั้ง 2 ดับลงในสายลาวาแห่งสงคราม ชายหนุ่มปริศนาจึงถามผู้เป็นลูกขึ้นว่า “เอาล่ะเด็กน้อย...เจ้าจะปกป้องอะไร?”  น้องหนูได้แต่ร้องให้ก่อนจะวิ่งจากไปพร้อมพูดขึ้นแบบหวาดกลัวว่า “ไม่แล้ว ไม่ปกป้องอะไรทั้งนั้น เรื่องบ้าๆ เมืองบ้าๆ ดอกไม้ไร้ราคา ไม่แล้ว ไม่จำเป็นต้องปกป้องแล้ว” ร่างเล็กๆ ของลูกชายได้หายไปจากมุมนั้นจนไม่เห็น ชายหนุ่มได้แต่ยืนมองตามหลังของเด็กน้อยผู้นั้นแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าหนูเจ้าเลือกถูกแล้วล่ะ”

นัส  :  มันไม่มีอะไรจะปกป้องแต่แรกแล้วสินะนายบัทเตอร์...?

นนท์  :  คงงั้นมั้ง

วีนัส  :  คุณนัสไปไหนมาครับ ^0^//

นัส  :  ไปทำธุระในห้องน้ำมาเธอ

วีนัส  :  ว่างๆ เรียกเค้าไปด้วยดิ  >.,<”

นนท์  :  ยัยทอมโรคจิต ให้มันน้อยๆ หน่อย -0-“

บัทเตอร์  :  หลายปีต่อมาสงครามได้สงบลงในที่สุด ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามายังเมืองแห่งนั้น พร้อมกับการสร้างนครใหม่ และจนถึงปัจจุบันไม่มีใครกล่าวถึงนามผู้พยายามปกป้องเมืองนี้ในสิ่งที่เขาคิดเลยสักคนเดียว บ้านเมืองที่พ่อแม่คู่นั้นพยายามจะปกป้องดูเหมือนจะถูกลืมหายไปตามสายลมแล้ว พร้อมๆ กับเมืองที่กำลังเจริญขึ้นกว่าแต่ก่อนหลังสงครามสงัดลง “พ่อแม่ของฉันพยายามปกป้องอะไรกันแน่นะ?”

วีนัส  :  ท่านบัทเตอร์ ไอ้นนทกว่าเค้าอีกแล้วง่ะ อื้อๆๆ TT^TT…

บัทเตอร์  :  โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะครับ  (แล้วพวกนั้นมันพูดอะไรกันหว้า?)