ผีขอส่วนบุญ

   ในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยเสียงเฮฮา ที่นักเรียนที่เรียน เกี่ยวกับสิ่งลี่ลับต่างๆ  ศาตร์มืดที่เรามิสามารถมองเห็นได้ โดยมีอาจาร  ทาคาชิ เป็นอาจารย์จารญี่ปุ่นมาสอนวิชานี้ และวันนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนที่การเรียนภาคฤดูร้อนจะจบลง และแน่นอนก่อนที่ทุกคนจะไม่เจอกัน ในช่วงปิดภาคเรียนก็ต้องมีการฉลองกันเป็นธรรมดาโดยมีอาจาร ทาคาชิ เป็นเจ้าภาพ รวมทั้งอาจารย์ท่านอื่นๆ นักเรียนที่เรียนวิชาศาตร์มืดในภาคเรียนนี้มีทั้งหมด 22 คน 
 "เอาละนักเรียนทุกคน วันนี้เป็นวัดสุดท้ายที่เราจะเจอกันในภาคเรียนนี้นะ ครูดีใจกับทุกคนด้วยที่ตั้งใจเรียน และผ่านกันทุกคน ครูคิดว่านักเรียนทุกคนจะนำความรู้ที่ได้ศึกษาเกี่ยวกับศาตร์มืดไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันของนักเรียนทุกคนได้เป็นอย่างดี อีกอย่าง  ที่นักเรียนทุกคนไม่ควรลืมคือ.."
"ไม่นำศาตร์มืดไปใช้ในทางที่ผิดครับ/ค่ะ" นักเรียนทุกคนส่งเสียงตอบเป็นเสียงเดียวกัน
"ขอบคุณนักเรียนทุกคนมาก  วันนี้เต็มที่นะ" เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากที่อาจารย์ทาคาชิพูดจบ 
  ฉันชื่อโซระ และแน่นอนฉันเรียนวิชานี้ด้วยเช่นกัน ในขณะที่ชั้นและเพื่อนสนุกสนานกับปาร์ตี้เล็กๆ อยู่นั่น ฉันก็เหลือบไปเห็นบุคคลปริศนายืนอยู่หน้าประตู
     "เดี๋ยวชั้นมานะ"  ฉันบอกเพื่อนๆ  ก่อนจะเดินออกไปดูให้แน่ใจว่าบุคคลปริศนานั่นเป็นใครแต่ขณะที่ฉันก้าวเข้าไปใกล้เขามาเท่าไหร่ เค้ากลับถอยห่างฉันไป จนฉันมองไปรอบๆ  และไม่เห็นใครทั้งนั้นฉันรู้สึกเย็นเยือกขึ้นมาสะดื้อๆ และรู้สึกเสียวๆ ที่แผ่นหลังฉันเลยรีบวิ่งกลับเข้ามาในห้องที่จัดปาร์ตี้เหมือนเดิม 
     "ไปไหนมาเหรอโซระ ดูเธอเหนื่อยๆ นะ  "
     " ไปห้องน้ำมาน่ะ ฉันกลัวกินไม่ทันพวกแกไง เลยต้องรีบวิ่กลับมานี่ไง" ฉันพูดพร้อมปราดเหงือ และฉันก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอายุ ราวๆ 40 กว่า แต่ยังสวยเช้งแว๊บไปเลย
     "ช่วยฉันหน่อยนะ ฉันอยากได้ถ่าน ฉันไม่ได้ไปไหนเลย ฉันต้องการถ่านไปเผาร่างของฉัน" 
    ฉันและเพื่อนๆ  ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจตาลุกโพลง แต่เราทุกคนกลับไม่กลัวเค้าเลยสักนิด
    "อย่าให้อาจารทาคาชิเห็นเด็ดขาดถ้าอาจารย์ทาคาชิรู้ว่าคุณไม่ใช่คนละก็ คุณอาจจะซวยก็ได้"
     "เอาละนักเรียนทุกคนครูมีเกมมาให้เล่นถ้าใครชนะครูมีรางวัลให้แน่นอน  อ่ะๆๆๆๆ  จับคู่ๆๆๆ " 
      "ถ้าเราชนะเกมนี้เราจะเอาเงินไปซื้อถ่านมาให้คุณนะคะ" ฉันพูดขึ้น
      "ใช่คะ  ถ้าคุณเป็นผีจริงช่วยให้เราชนะในเกมนี้ด้วยนะคะ" ฮานะเสริม
ฉันพูดจบก่อนจะจับคู่กับฮานะ และเกมในครั้งนี้ก็คือ การจับคู่แต่งหน้าโดยอาจารย์ท่านอื่นๆ  จะเอาอุปกรณ์มาให้ ใครแต่งหน้าผีได้น่ากลัวที่สุด ก็จะได้รับเงินรางวัลในครั้งนี้ไป 
       และแน่นอนฉันกับฮานะ เป็นผู้ชนะในเกมนี้พร้อมเงินรางวัลด้วยความสามารถของผีตนนั้นที่ลวงตาทุกคนให้ฝีมือการแต่งหน้าของฉันที่แต่งให้น่าของฮานะน่ากลัวกว่าคู่อื่นๆ และตามสัญญาที่ให้ไว้ ฉันและเพื่อนๆ  ที่รุ้เรื่องนี้อีก 6 คนก็เดินทางไปที่บ้านของผีตนนั้นพร้อมถ่านโดยมีวิณญาณของหญิงตนนั้นนำทางเราไป ตลอดทางที่พวกเราเดินทางมาเป็นป่าทึบ ไม่ค่อยมีบ้านผู้คนนัก พวกเราเกาะกลุ่มกันอย่างหวาดระแวง ทั้งกล้าๆ กลัวๆ ไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่แต่ด้วยคำสัญญาที่ให้ไว้ จนมาหยุดที่กระท่อมล้างกลางป่าและภาพที่พวกเราเห็นก็คือ หญิงชญาคนหนึ่งที่นอนตายอย่างอ้างว้างภายในกระท่อมหลังเล็กๆ ที่มีสภาพทรุดโทรมมาก ซึ่งภาพที่เราเห็นมันไม่ใช่ภาพที่น่ากลัวเลยแต่มันเป็นภาพที่น่าสลดใจมากกว่า ที่หญิงชราถูกทอดทิ้งให้ตายอย่างเดียวดายแบบนี้ พวกเราช่วยเอาถ่านที่ช่วยๆ  กันถือมา วางไว้ที่หน้าบ้านติดกับบันได้ขั้นเล็กๆ ที่มีเพียง 2 ขั้นเท่านั้น
    "ทำไมคุณถึงมาอยู่ในร่างสาวสวยแบบนี้ล่ะคะ" ยูกิถามขึ้น
    "ฉันกลัวพวกเธอกลัวฉันเลยใช้ร่างนี้ไปหาพวกเธอไง"
    "แล้วคุณจะให้พวกเราทำอะไรต่อคะ"
    "ไหนๆ  บ้านหลังนี้ก้อยู่ไกลลึกขนาดนี้ ช่วยเผาร่างของฉันไปพร้อมกับบ้านหลังนี้เลยแล้วกันนะ"
    "คุณแน่ใจนะคะ"
    "ฉันทนทุกทรมานในบ้านหลังนี้มานับสิบๆ ปี ต้องอยู่อย่างเดียวดาย ไม่มีคัยสนใจคนแก่ที่ช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้ จนหมดลมหายใจฉันก็ยังไปไหนไม้ได้ มันทรมาน ทรมานมาก" 
    ผีตนนั้นพูดทั้งน้ำตาซึ่งรับรู้ได้ถึงความทรมานที่เธอทนมาตลอดและร่างของเธอจากหญิงสาว ที่่เช้งแว๊บก็ค่อยๆ กลายร่างกลับเป็นหญิงชราที่มีสภาพไม่ต่างจากผีที่น่ากลัวตามสภาพศพ 
    พวกเราตาลุกโพนทั้งความสงสารและความกลัวกับภาพตรงหน้า พวกเราแทบอยากจะวิ่งกระเจิดกระเจิงกันออกไป แต่ทว่าเราไม่จับมือเกาะกลุ่มกันแน่นพร้อมก้มหน้าก้มตา
  "พวกเธอไม่ต้องกลัวฉันนะ ถ้าพวกเธอร่วมส่งวิญญาณให้ฉัน เผาบ้านหลังนี้สะ"
  " คะๆๆๆๆๆๆ"  พวกเราตอบรั่วเสียงสั่น ก่อนที่ฉันกับฮานะจะค่อยๆ จุดไฟเผาบ้านหลังนี้ ไฟเริ่มลามไปทั่วบ้าน พวกเราเลยค่อยๆ  ถอยห่างออกมา และขณะที่พวกเรามัวแต่สนใจไฟที่ลุกท่วมไปทั่วทั้งบ้าน และไม่เห็นร่างของคุณยายคนนั้นอีก 
  "ขอบใจพวกเธอมากนะ" ผีคุณยายปรากฏร่างน่ากลัวเหนือหลังคาบ้านทำให้พวกเราตกใจและวิ่งกระเจิดกระเจิงกันออกไป คนละทิศคนละทาง