ใบไม้หลากสี

เดินมานานเท่าไหร่แล้วนะ
ฉันว่าฉันกำลังหลงทาง  
ที่นี้เป็นป่ากว้าง ป่าหลากสีสัน
มองไปทางใดความหลากหลายก็อยู่รอบ ๆ ตัวฉัน
แปลกดีจริง ชีวิตของฉันนี้สีเทา
ฉันกำลังหลงทางท่ามกลางความแปรผันของสีสัน
หน้าตาของความแปลกประหลาดไล่ต้อนด้วยความเจ็บปวด บางทีที่นี้อาจไม่ต้อนรับคนสีเทาแบบฉัน
สีสดใสหม่นหมองเมื่อฉันเดินผ่าน มีใบไม้ใบหนึ่งเหี่ยวตาย
ความจริงฉันเสียใจ ฉันมองความตายหลากสีอย่างเจ็บปวด  
รักนะฉันรักต้นไม้ รักแม่น้ำสีรุ้ง รักใบสีทอง
แต่ฉันกำลังถูกรังเกลียดทีละนิดทีละน้อย “พวกเธอไม่ต้อนรับฉันหรือ ?”
ไม่มีสิ่งใดรอคอยฉันอยู่ที่แห่งนี้ สีเทาหม่นของฉันบดบังทุกสิ่ง
ฉันกำลังหลงทาง เมื่อฉันก้าวเท้าอีกหน
 
“ขอบคุณนะป่าหลากสี” บอกลาสีสันที่ไม่ต้องการฉัน สายลมเย็นหนาวพัดกระทบตัว
สูดหายใจเข้าลึก ๆ น้ำตาแห่งความเหงาไหลออกมา
ฉันกำลังร้องไห้ ก่อนจะจากป่าแห่งนั้นไป   ในฤดูใบไม้ร่วงหล่น
ขอให้ใบใหม่ของพวกเธอ ยังคงสีสันสวยงาม