ใบไม้หลากสี

เดินมานานเท่าไหร่แล้วนะ

ฉันว่าฉันกำลังหลงทาง  

ที่นี้เป็นป่ากว้าง ป่าหลากสีสัน

มองไปทางใดความหลากหลายก็อยู่รอบ ๆ ตัวฉัน

แปลกดีจริง ชีวิตของฉันนี้สีเทา

ฉันกำลังหลงทางท่ามกลางความแปรผันของสีสัน

หน้าตาของความแปลกประหลาดไล่ต้อนด้วยความเจ็บปวด บางทีที่นี้อาจไม่ต้อนรับคนสีเทาแบบฉัน

สีสดใสหม่นหมองเมื่อฉันเดินผ่าน มีใบไม้ใบหนึ่งเหี่ยวตาย

ความจริงฉันเสียใจ ฉันมองความตายหลากสีอย่างเจ็บปวด  

รักนะฉันรักต้นไม้ รักแม่น้ำสีรุ้ง รักใบสีทอง

แต่ฉันกำลังถูกรังเกลียดทีละนิดทีละน้อย “พวกเธอไม่ต้อนรับฉันหรือ ?”

ไม่มีสิ่งใดรอคอยฉันอยู่ที่แห่งนี้ สีเทาหม่นของฉันบดบังทุกสิ่ง

ฉันกำลังหลงทาง เมื่อฉันก้าวเท้าอีกหน

“ขอบคุณนะป่าหลากสี” บอกลาสีสันที่ไม่ต้องการฉัน สายลมเย็นหนาวพัดกระทบตัว

สูดหายใจเข้าลึก ๆ น้ำตาแห่งความเหงาไหลออกมา

ฉันกำลังร้องไห้ ก่อนจะจากป่าแห่งนั้นไป   ในฤดูใบไม้ร่วงหล่น

ขอให้ใบใหม่ของพวกเธอ ยังคงสีสันสวยงาม