แบบนี้มันเป็นเรื่องสั้นไหมครับ?

          ท้องฟ้ายามราตรีที่เงียบสงัด มีเพียงคอมพิวเตอร์ที่ติดๆ ขัดๆ ของผมเท่านั้น วันเวลาที่มีความสุขตอนนี้มันได้จบลงแล้ว  (ผมคิดอย่างนั้น ?)
          เวลานี้ผมไม่รู้จริงๆ ว่าจะขีดเขียนเรื่องสั้นเรื่องอะไรดี ความทรงจำเท่าที่มีจะนำหนทางไปสู่เรื่องราวอันมหัศจรรย์ได้หรือไม่  (ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า...มึน !)
          นายลองเล่าถึงเรื่องราวของฉันสิ... !!
          ...
          ในครอบครับที่แสนอบอุ่น ทุกคนในครอบครัวต่างก็คุ้นเคยหน้าตาและนิสัยกันอย่างดียิ่ง  (มันก็คงเป็นแบบนั้น)  แต่ความเป็นจริงไม่เลย !!
          สาวน้อยผู้หนึ่งที่มากด้วยสิ่งแวดล้อมอันโหดร้าย ปัญหาต่างๆ มากมายต่างหลั่งไหลเข้ามาหาเธอ หลากความคิดหลายความต้องการที่ทุกคนมอบให้ มันขัดกับสิ่งที่เธอจะทำเสมอ
          ความฝันของเธอคือการร้องเพลง ใช่แล้ว...เธออยากร้องเพลงบรรเลงเสียงดนตรีอันไพเราะให้คนที่รักได้รับฟังมัน แต่มันก็เป็นแค่ความฝันของสาวน้อย
          “ก้อย โตขึ้นต้องเป็นหมอให้ได้นะลูก”
           นี้คือความฝันของแม่ที่อยากให้ลูกของตัวเองได้เป็น แต่ความฝันของผู้เป็นพ่อนั้นอยากให้ลูกเป็นครู
          “ก้อย ลูกก็รู้ว่าพ่ออยากให้หนูเป็นอะไร”
          แล้วไงล่ะสาวน้อย เธอฝันอยากเป็นอะไร...จงบอกพ่อแม่ไปอย่าได้อาย
          “พ่อค่ะ แม่ค่ะ คือหนูอยากจะเป็นนักร้องคะ”
          เธอบอกผู้เป็นพ่อเป็นแม่ของตนไปอย่างนั้น แต่มันช่างไม่ประสงค์อารมณ์หมายของผู้เป็นพ่อแม่เลย สาวน้อยได้แต่ยืนเฉยๆ แลฟังพ่อแม่ของตนสาธยายว่าอาชีพนี้ๆ เหมาะกับเธอเป็นที่สุด
          หลายเดือนหลายปีผ่านพ้นราวนิยาย เวลารักษาราตรีสตรีอันงามงดเสมอเหมือนดอกไม้อันศรีสิริ  (ไปแล้วสมงสมองของนักเขียน !!)  -0-“
          (เข้าเรื่อง ๆ)  ทุกครั้งที่พ่อแม่ของสาวน้อยเห็นว่าเธอกำลังร้องเพลง พ่อแม่กลับกลายเป็นนักเลงขึ้นมาทันตาเห็น นี้คงจะเป็นสิ่งที่ไม่น่าพิสมัยเลยก็ว่าได้สำหรับสาวน้อยคนนี้  (แต่เธอคงชินกับมันแล้วล่ะมั้ง...ไม่รู้สิ)
          “ก้อย หยุดร้องเพลงเดี๋ยวนี้ ร้องพงร้องเพลงมันทำกินได้ที่ไหน เชื่อแม่มั้งสิ โตขึ้นลูกต้องเป็นหมอเท่านั้น”
          “ก้อย ร้องเพลงไม่ได้หรือ”
          “ไม่ได้...”
          ทุกคืนสาวน้อยต้องทนนั่งร้องไห้...จนในที่สุดความมหัศจรรย์มาบังเกิดกับเธอ เมื่อมีเสียงจากบุรุษผู้หนึ่งที่เธอไม่รู้จักได้ดังขึ้นในเวลายามราตรีที่เธอร้องไห้นั้น !!
          “อ่ะอ่าว สาวน้อยทำไมมานั่งร้องไห้แบบนี้ เธอเลิกร้องเพลงแล้วหรือ ฉันชอบเวลาที่เธอร้องเพลงนะเออ”
          “จริงเหรอ ?”
          ราตรีแห่งความทุกข์ทนของสาวน้อยไม่เกิดขึ้นอีกแล้วต่อไปนี้ เธอมีกำลังใจขึ้นมาได้ เพราะมีเสียงจากบุรุษปริศนา  (ที่ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าดังขึ้นมาจากไหน)
          และแล้วในที่สุดเธอประสงค์จุดหมายของเป้าหมายของครอบครัวและตัวเธอเอง เพราะกำลังใจจากบุรุษปริศนายามราตรีล้วนๆ
          เธอจบหมอ ได้เข้าทำงานเป็นครู...และเธอเป็นครูที่มีความสามารถทางการร้องเพลงเสียด้วย  (ทำได้หมดเลย)  สรุปแล้วเธอทำให้พ่อแม่และครอบครัวของเธอเองภูมิใจมากมาย  (เป็นทั้งครูทั้งหมอและนักร้อง...เธอคนนี้อะไรจะสุดยอดขนาดนี้)
          (แต่...ทว่า)  ผมเริ่มสงสัยแล้วสิ ราตรีที่คนหนึ่งคนทุกข์ทนกับความเจ็บปวดนั้น ทุกครั้งจะมันมีเสียงจากใครสักคนมาให้กำลังใจเราในเรื่องนี้แบบนี้หรือ ?  (เสียงชายผู้นั้นมาจากไหน...หรือเป็นเสียงจากใจของสาวน้อยคนนั้นที่กำลังให้กำลังใจตัวเองอยู่หรือเปล่า ?)
          คิดว่าไงล่ะ... ?