เรื่องที่เจ็ด : นาวาบนผืนทราย

     เสียงกริ่งนาฬิกาดิจิตอลบนหัวเตียงดังขึ้นเมื่อตัวเลข 7.00 ปรากฎบนจอ  เสียงสังเคราะห์ที่เลียนแบบเสียงนกที่ไม่ได้รู้สึกถึงความสดใสเลยสักนิด  เหมือนมีใครเอานกป่วยสักตัวแล้วบังคับให้มันส่งเสียงร้องไม่มีผิด

     เพราะเสียงของมัน บรรยากาศภายในห้องจึงยิ่งหม่นหมองขึ้นไปอีก

     ผมเอามือลูบหน้า  พยายามใช้สันนิ้วมือกดคลึงเส้นประสาทที่เคร่งเหมือนท่อนไม้ให้ผ่อนคลาย  แต่ไม่ได้ผล มันไม่ช่วยให้อาการผมดีขึ้นเลย  ริมฝีปากผมแห้งผาก ข้างในลิ้นและลำคอมีระยางหนืดรสขมเหมือนผลไม้ดิบเฝื่อน  ขณะที่หัวผมเองก็หนักอึ้งและมีเสียงหวี่ๆคล้ายไฟฟ้ารั่วดังอยู่ตลอดเวลา สภาพที่ปกติแล้วผมคงไม่ฝืนตัวเองให้ลุกจากเตียงมานั่งเก้าอี้แบบนี้แน่นอน

     แต่วันนี้ผมจำเป็นต้องทำ

     ผมยกหัวที่หนักเหมือนก้อนหินขึ้นแล้วเงยหน้ามองไปบนเตียงอีกครั้ง  แสงแดดยามเช้าที่สาดเข้ามาผ่านม่านบางสะท้อนสีของผ้าปูที่นอน  สีฟ้าน้ำทะเลที่มีลวดลายดกรอบดอกไม้สีเงินซึ่งมีผ้าห่มที่มีลวดลายเข้าชุดกันอยู่  ทว่าผ้าห่มนั้นกลับไม่ได้ปูอยู่บนเตียงแต่ถูกดึงไปที่ผนังข้างหนึ่ง  ห่อร่างกายของหญิงสาวที่นั่งกอดเข่าก้มหน้านิ่งอยู่ตรงนั้น  และอยู่ในท่านี้เป็นชั่วโมงแล้ว  

     "เอ่อ..."

     ผมพยายามจะเปล่งเสียงเอ่ยถาม  แต่ไม่ไหว  ระยางหนืดในปากทำให้เสียงผมแทบจะผ่านไม่พ้นลำคอเลย  ผมพูดอะไรไม่ได้แน่ถ้ายังเป็นอยู่อย่างนี้  เพราะอย่างนั้น  ผมจึงตัดสินใจลุกขึ้น เดินโซเซออกไปแล้วมองหาห้องครัว  ถึงจะไม่เคยมาที่นี่มาก่อน แต่ห้องคอนโดสำเร็จรูปนั้นมักจะมีผังคล้ายๆกัน ทำให้เดาตำแหน่งของห้องต่างๆได้ไม่ยาก

     ห้องครัวเล็กกระจิ๋วอยู่ที่มุมหนึ่งเยื้องๆกับห้อง  ขนาดของมันเล็กมากชนิดที่ถ้าจะเปิดตู้เย็นสุดบานก็ต้องเลื่อนโต๊ะอาหารออกกันเลยทีเดียว แต่ถ้าแค่เอาขวดน้ำออกมาสักขวดก็ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้น

     ผมหยิบน้ำแร่ตู้เย็นออกมาขวดหนึ่ง ฉีกซีล บิดเปิดฝาแล้วจ่อปากขวดเข้ากับริมฝีปาก น้ำเย็นเฉียบที่ไหลผ่านคอทำให้ผมทั้งไอทั้งสำลัก  เหมือนตัวเองกำลังกลืนก้อนกรวดลงไปอย่างนั้น  สุดท้ายแล้วผมก็ดื่มได้ไม่มากนักและยิ่งทำให้รู้สึกแย่ลงไปอีก  น้ำเย็นไม่เหมาะจริงๆ เครื่องดื่มอุ่นๆร้อนๆน่าจะดีกว่าเวลาที่แฮงค์แบบนี้

     ผมผละจากตู้เย็นไปที่ตู้ติดผนังเหนือซิงค์ครัว  ไม่มีอะไรมากกว่าแก้วและถ้วยชามไม่กี่ใบกับของสำเร็จรูป ไม่มีกระทะตะหลิวหรืออุปกรณ์ทำครัวอยู่เลย เจ้าของบ้านหลังนี้คงไม่มีแนวคิดเรื่องทำอาหารกินเองในหัว  แต่จะว่าไป กับไอ้ห้องครัวเล็กเท่าแมวดิ้นตายนี่ แค่คิดจะหาที่ตั้งกระทะหรือหม้อก็ยุ่งยากจนพาลให้หมดอารมณ์เอาได้เลยเหมือนกัน สุดท้าย ที่ผมพอจะหาได้กาแฟออกมาสองถ้วยจากกาแฟสำเร็จรูปยี่ห้อที่ผมไม่คุ้นชื่อและกลิ่น แต่จะเลือกอะไรได้อีก ตัวเลือกที่เหลือนอกจากนี้ก็มีแต่ผงกันชื้นเท่านั้น

     ผมกลับมาที่ห้องเดิมพร้อมกาแฟสองถ้วยในมือ ถ้วยหนึ่งของตัวเอง อีกถ้วยนั้นผมชงมาเผื่อเธอ... เจ้าของห้อง

     "....กาแฟครับ"

     ผมเอ่ยปากชักชวน น้ำเสียงแห้งผากทว่ายังดีกว่าเมื่อสักครู่ แต่ไม่มีการตอบสนองเช่นเคย เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองแก้วที่วางอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือข้างเตียง ดังนั้นแล้ว คนที่ยกแก้วขึ้นดื่มจึงมีแค่ผมคนเดียว รสฝาดหนืดคอเหมือนน้ำโคลนร้อนไหลผ่านคอ

     ไม่ไหว  รสแย่เหลือเกิน

     ดื่มได้ไม่ถึง 1 ใน 3 ผมยอมแพ้และวางแก้วลงบนพื้น พยายามยืดตัวให้ตรงเพราะรู้สึกว่าหากหัวไม่อยู่ในแนวดิ่งแล้ว ผมอาจจะวูบไปเลยก็เป็นได้

     ผมต้องตั้งสติแล้วพูดออกไป

     "....ผม....ขอโทษ..."

     ไหล่ของเธอกระเพื่อมนิดๆ ก่อนที่จากนั้น เธอจะยกหน้าที่ซ่อนอยู่หลังหัวเข่าขึ้นมาแล้วมองผมด้วยดวงตาที่อยู่หลังม่านผม

     "ผมต้องขอโทษจริงๆ...."    

     ผมพูดออกไป ในที่สุดก็พูดจนจบได้ ทว่าก็ไม่ได้โล่งใจอะไรนัก เป็นเหมือนหน้าที่ที่ต้องทำ  เงื่อนไขในการปลดน้ำหนักที่กดทับตัวอยู่ให้เบาลงเพื่อจะได้ลุกขึ้นได้เสียที

     นาฬิกาบอกเวลา 8.00 น. และยังคงเดินต่อ  เช่นกันกับผมที่คงจะนั่งอยู่ตรงนี้ตลอดกาลไม่ได้

     "ขอตัว....ก่อนนะครับ"

     ผมบอกแล้วลุกขึ้น หยิบธนบัตรที่เหลือติดกระเป๋าออกมาทั้งหมดแล้ววางไว้บนโต๊ะโดยใช้ถ้วยกาแฟทับไว้ จากนั้นก็หันหลังเดินไปที่ทางออก ไม่เหลียวหลัง ไม่ว่านี่จะเป็นคำบอกลาที่ดีหรือไม่ แต่ในสถานการณ์อย่างนี้ ไม่ว่าคำพูดแบบไหนก็คงไม่สามารถแปลเป็นความหมายที่ดีได้  

     เสียงสลักลูกบิดของประตูห้องหมายเลข 504 ที่ผมผลักกลับไปดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงวัตถุกระทบผนัง มันกระแทกแล้วแตกเป็นชิ้นๆร่วงลงพื้น เซรามิค  จานกระเบื้อง หรือไม่ก็แก้วกาแฟ

     ผมเร่งฝีเท้าเพื่อให้พ้นจากหน้าประตูให้เร็วที่สุด