เพื่อนกัน...ฉันสัญญา

                    ฉันจำได้เสมอว่าฉันร้องไห้ให้เธอไปกี่ครั้ง ครั้งแรกที่ฉันได้นั่งเรียนศิลปะกับเธอ อาจารย์บอกให้หารูปต้นไม้มาเพื่อวาดรูป เธอเป็นคนขันอาสาว่าจะหาข่าวมาให้ ฉันดีใจมาก รู้สึกได้เป็นเพื่อนกับเธอ ได้สนิทกับเธอขึ้นมาอีกนิดแล้วสินะ 

แต่พอวันนั้นมาถึง เธอกลับไม่ได้หาข่าวมาให้ฉัน มันไม่มีของฉัน มันมีแต่ของเธอและเพื่อนสนิทเธอเท่านั้น มันน้อยใจนะ น้อยใจมากๆ แต่ฉันก็ได้ความช่วยเหลือจากคนในห้องจนมีงานส่งจนได้ ความรู้สึกน้อยใจ เสียใจ เราก็เป็นแค่คนอื่นสำหรับเธอจริงๆ มันหดหู่ใจไปหมด ฉันทำได้แค่ร้องไห้เท่านั้น น้ำตาแรกของโรงเรียนนี้ ร้องออกมาอย่างไม่อายใคร ฉันรู้สึกเหมือนไม่มีเพื่อนสักคนในโรงเรียนนี้ ฉันไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมถึงอยากเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนี้นักหนา ทำไมถึงต้องร้องไห้เพื่อเธอด้วย ทำไมฉันต้องยอมถูกเพื่อนในห้องด่าว่ารักเพื่อนไม่เท่ากัน

ใช่...ฉันรักเพื่อนไม่เท่ากัน ฉันรักและแคร์ความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้มากกว่า ไม่รู้ทำไมกัน ทั้งที่เธอก็มีเพื่อนสนิทของเธออยู่แล้ว ทั้งที่เธอก็อยู่กับเพื่อนสนิทของเธอตลอดเวลา แต่อย่างน้อยๆแค่ได้ฟังเรื่องตลกจากเธอ ได้หัวเราะไปพร้อมเธอ ก็ทำให้ชีวิตในโรงเรียนนี้มีความสุขมากแล้ว ฉันดีใจที่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับเธอ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้สนิทกันเท่าที่ควรก็เถอะนะ

แต่ฉันก็ใช้ชีวิตช่วง ม.ต้นด้วยกันอย่างมีความสุข กิน เล่น เข้าค่าย ทำกิจกรรมร่วมกันก็ไม่เคยลืมเราเดินป่า หลงทางด้วยกัน ย่างไก่กลุ่มเราไก่หล่นไปในกองไฟเราก็กินกันได้ จนเราเรียนจบ ม.ต้น

น้ำตาที่เสียไปในวันนั้นมันกลับนำพาความสุขแสนเหลือล้นที่ได้มาจากคำว่าเพื่อนแท้อย่างเธอคนนี้...

                                              .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....