รักจอมวุ่น น้องสาวรุ่นที่สิบกับนายหัวเป็ด

     กลับมาโลกปัจจุบัน

          “นี่รีบอร์น เมื่อไรสึโนะกับคุณฮิบาริจะตื่นละ” สึนะที่ตอนนี้นั่งกอดร่างของสึโนะพูดขึ้น

          “คงอีกสักพัก หรือไม่ก็ไม่ได้กลับมาเลย.....” รีบอร์นพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

          “ง..งั้นก็หมายความว่าน้องรุ่นที่สิบกับไอบ้าฮิบาริจะต้องตายเหรอครับคุณรีบอร์น” โกคุเดระพูดเสียงสั่น

          “อืออ...”เสียงงัวเงียดังขึ้น พร้อมกับสึโนะที่ค่อยๆลืมตา

          “สึโนะ!” สึนะรีบกอดน้องสาวตัวเองไว้ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป

          “ฮ..ฮิบาริ” สึโนะมองไปที่ฮิบาริที่นอนอยู่ข้างๆตน ก่อนจะค่อยๆประคองร่างของเขามากอดไว้

          “นี่นายหัวเป็ดตื่นสิ”เธอเขย่าร่างของเขาเบาๆ

          “หรือว่า...”รีบอร์นกระโดดขึ้นมายืนบนอกของฮิบาริที่นอนอยู่ แล้วเอามือจ่อที่จมูกของฮิบาริ

          “อ..อะไรเหรอรีบอร์น?” สึโนะมองรีบอร์น

          “ไม่หายใจ....ฮิบาริไม่หายใจแล้ว” รีบอร์นก้มหน้าพูด

          “...ม..ไม่จริง..นายโกหกฉันใช่ไหมรีบอร์น 555 ย..อย่าเล่นแบบนี้สิ” สึโนะโกหกตัวเองไปทั้งที่ตอนนี้น้ำตาเริ่มไหลออกมา

          “ฉันพูดจริง ฮิบาริ....ตายแล้ว”  

          “ฮึก..ไม่จริง...ฮืออ...ฉันไม่เชื่อ!!” เธอเอาแต่ส่ายหน้าไปมาเหมือนคนเสียสติ จนสึนะต้องเข้ามากอดเธอเอาไว้

          “สึโนะใจเย็น พี่ผิดเอง...พี่ผิดเอง..ที่ดูแลคนในเฟมิลี่ไม่ได้” สึนะพูดปลอบใจน้องตัวเอง พลางลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน

          “เขายังไม่ได้ตาย...ฮืออ....ฮิบาริยังไม่ตาย!! ทุกคนรวมหัวกันหลอกหนู!!” ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงร้องไห้ของสึโนะเท่านั้นที่ดังเด่นชัดอยู่

          “กรี๊ดดดด!! ไม่จริง!! ฮึก.ฮืออ นายต้องไม่ตายน่ะฮิบาริ!!” สึโนะตรงเข้ากอดร่างของฮิบาริเอาไว้

          “ฮืออๆๆ...นายบอกว่านายชอบฉันไม่ใช่เหรอ!!

          “ฮึก นายบอกว่ารักฉันไง!!”

          “แล้วทำไมนายถึงทิ้งฉันไปหล่ะ!!!” สึโนะเอาแต่ตะโกนออกมาราวกับคนบ้า

          “ฮืออๆ..ถ้านายไม่ตื่นขึ้นมา...ฮึก...ฉันจะบอกรักใครหล่ะ”

          “ถ้าไม่..ฮึก..มีนาย ฮืออ ฉันจะอยู่ยังไง”หวังเพียงแค่ให้เขาได้ยินทุกความรู้สึกของเธอที่ส่งผ่านมาทางคำพูด

          “ตอบมาสิคนบ้า!!”

          “ตอบมาสิ ฮึก..ขอร้อง...ฟื้นขึ้นมา..ฮืออ ...ฟื้นขึ้นมาอยู่เคียงข้างฉัน...ฮึกฮือออๆ...อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวสิ..” เธอกอดร่างของฮิบาริไว้แน่น ทุกคนในห้องต่างก็มองภาพตรงหน้าด้วยความสงสารและเห็นใจ