รวมเรื่อสั้น

ครืด... ครืด... เสียงของซี่กรงที่ค่อยๆเลื่อนขึ้น เผยให้เห็นสนามประลอง สถานที่ที่จะใช้ตัดสินว่าเธอจะได้กลับไปมีชีวิตปกติ ชีวิตที่ไม่ได้เป็นทาส หรือ เธอจะได้ไปหาพระผู้เป็นเจ้า

ทหารยามเร่งเธอให้เดินออกไปที่ลาน ทันที่ที่เธอกว้าวพ้นจากประตูเสียงโห่ร้องของผู้คนบนอัฒจรรย์ดังกึ่งก้องไปทั่ว เธอหันมองไปรอบๆเริ่มจากซ้ายไปขวา เธอเดินตรงไปเรื่อยๆจนถึงกลางลานประลองและทันใดนั้นโฆษกสนามก็ประกาศขึ้น

"ท่านสุภาพบุรุษและสตรีผมขอแนะนำให้รู้จักกับ ธาเลีย ผู้ท้าชิงสาวสวยของเราผู้พิชิตและนักฆ่าแห่งสนานี้ และนี้จะเป็นการขึ้นสังเวียนครั้งสุดท้ายของเธอ ถ้าเธอชนะ เธอจะเป็นไท ถ้าเธอแพ้เธอก็จะตาย" เขาเร่งเสียงให้สูงขึ้นตอนคำว่าตาย แล้วทั้งสนามประลองก็เกิดเสียงโห่ร้องที่ดังกว่าครั้งที่แล้ว

"แล้วคู่ต่องสู้ในวันนี้" โฆษกสนามประกาศ "ไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่เราทุกคนต่างคุ้นเคย" คนทั้งอัฒจรรย์เงียบกริบ และก็เกิดเสียงดังขึ้นในอีกฟากของสนามประตูเหล็กเปิดออกและเสียงคำรามก็ดังออกมาจากความมืด

ผู้คนทั้งสนามโห่ร้องด้วยความดีใจ สิ่งที่ออกมาจากความมืดก็คือราชสีห์ป่าที่หิวโหยจากการอดอาหารสองวันเต็ม มันมองไปที่เหยื่อของมันจมูกสู่กลิ่นเนื้ออันหอมหวานของเหยื่อ มันคำรามอีกครั้งและพุ่งเข้าใส่เหยื่อ

ธาเลียตกอยู่ในอาการอึ่งชั่วครู่และวินาทีที่เธอได้สติสิงโตก็อยู่ห่างจากเธอไปเพียงห้าเมตร เธอกระโดออกข้าง เพื่อหลบการโจมตีและกลิ้งไปกับพื้น ส่วนสิงโตที่กระโจนเข้าหาเหยื่อก็ถะไหลไปไกลกว่าสองเมตร

เสียงคนดูดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย

ธาเลียยกโล่กลมขึ้นมาไว้ตรงหน้ามือขวาที่ถือดาบชิดตัวและเล็งไปข้างหน้า เธอสะแหยะยิ้ม เธอพร้อมสำหรับแมวยักษ์แล้วตอนนี้

เมื่อสิงโตตั้งตัวได้มันก็พุ่งเข้าหาธาเลียอีกครั้งอย่างไม่คิดชีวิตเมื่อใกล้ถึงตัวเธอมันก็กระโจนพยายามจะตะคุมเหยื่อแต่จังหวะที่มันกระโดด ธาเลียก็วิ่งเข้าหมามันและเมื่อถึงจังหวะเธอย่อเข้าหลงกับพื้นและสไลด์ไปกับพื้นดินแข็ง ธาเลียยกดาบขึ้นปักท้องสิงโตใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสะใจ

สิงโตร้องคำรามเพราะความเจ็บปวดดังลั่นไปจนถึงท่าเรื่อที่ห่างจากสนามประลองไปหนึ่งกิโลเมตรและในนาทีต่อมามันก็สิ้นชีพ

คนทั้งวนามประลองโห่ร้องเพราะความสะใจพวกเขาไม่สนว่าตัวเองได้เสียเงินไปเท่าไหร่แต่วันนี้พวกได้รับความสะใจไปอย่างเต็มคราบนี้เป็นครั้งแรกของสนามประลองที่นักรบหญิงสามารถพิชิตราชสีห์ได้

"ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี เราขอประกาศชื่อผู้ชนะ นั้นคือ ธาเลีย เธอจะได้รับอิสระภาพและความเป็นไท และแน่นอนเธอจะไม่ตกเป็นทาสอีกต่อไป หากผูใดจับเธอไปเป็นทาส มันผู้นั้นจะถูกทำให้เป็นทาสเสียเอง" โฆษกสนามประกาศสารที่ตนถืออยู่ในมือ

แต่ตอนนี้เสียงที่เธอได้ยินกลับไม่ใช่เสียงของโฆษกแต่กลับเป็นเสียงของสิงโตตัวนั้นตอนที่เธอแทงมันเธอก็พบว่ามันกำลังตั้งท้องสัมพัสเพียงชั่ววินาทีก็ทำให้เธอเปลียนไปในทันที

เธอเข้าใจถึงสิ่งนั้นทันทีสิ่งที่เธอพยายามหามันมาตลอดเวลา โลกเรามีกี่สี

ธาเลียหันไปมองทางโฆษกที่กำลังประกาศสิ่งที่อยู่ในสารแต่เธอไม่ได้ยินเขาในหัวของเธอมีเพียงแค่คำว่า ฆ่ามันซะ ฆ่ามันซะ วนเวียนไม่รู้จักจบ

เธอดึงดาบออกมาจากท้องสิงโตและขว้างมันไปทางโฆษกสนามเลือดที่เกาะอยู่บนดาบ
สาดกระเด็นไปทั่วพื้น โฆษกสนามมองดูดาบที่ลอยมาด้วยความตะลึ่งและมองมันลอยผ่านไป

ดาบเข้าไปปักกลางอกของเจ้านายเธอผู้ที่ทำให้เธอตกเป็นทาสไอเลวที่ทำลายชีวิตเธอจนหมดสิ้น ไอเลวที่ฆ่าพ่อและข่มข่นแม่จนตายและมันข่มข่นเธอตั้งแต่เด็กจนโต ไอเลวที่ไม่สมควรมีชีวิตอยู่ต่อไป

ธานอสก้มมองดาบที่ปักอกตังเองและล้มลงไปกับพื้นดาบแทงทะลุตัวเพราแรงกดเลือดพุ่งออกไปโดนคนที่อยู่ใกล้เคียง

"โลกนี้มีเพียงแค่สองสี" ธาเลียพูดกับตัวเอง "คือ สีแดงสีของเลือดและความเลว
และสีดำ สีแห่งความตาย ไม่มีใครบริสุทธิ มาแต่กำเนิดมีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่บริสุทธิ ฉันกำลังจะตามเธอไป" เธอหันไปมองศพสิงโต และ ก้มมามองแผลที่ช่องท้องของเธอเอง มันเป็นแผลที่เกิดตอนที่สิงโตกระโจนใส่เธอครั้งแรก

แล้วความมืดก็เข้าครอบงำดวงตาของเธอและความเจ็บปวดทั้งหมดก็หายไป