รวมเรื่อสั้น

คำเตือน : ผมเขียนแนวรักไม่เก่งนะครับ

ในรัชสมัยของ จักรพรรดิคลอดิอัส ที่ 2 เนื่องด้วยต้องการสร้างกองทัพอันยิ่งใหญ่และเกรียงไกรจึงสั่งห้ามมิให้มีการแต่งานเกิดขึ้นเพราะพวกนักรบติดเมียเกินไป

แต่ทว่าก็มีนักบุญท่านหนึ่งที่แอบทำพิธีแต่งงานลับๆให้กับคู่รักหายคู่ เมื่อจักรพรรดิทรงทราบ (ใครแม่งเสือกเอาไปแจ้งหวะ) จึงสั่งให้จัดตั้งหน่วยลับเพื่อค้นหานักบวชที่แอบกระทำพิธีนี้

เมื่อข่าวว่ามีการแอบจัดพิธีการแต่งงานลับๆเริ่มแพร่ขยายไปเรื่อยๆแบบ ปากต่อปาก ทำให้รู้ไปถึงหูคู่รักคู่หนึ่งคือ ดันเต้และเอเบล

ดันเต้ ขอ เอเบล แต่งานแต่เธอบอกว่า "มันคงเป็นไปไม่ได้หรกดันเต้" เธอพูดไปร้องไห้ไป "ถึงชั้นจะรักเธอมากเท่าไหร่ เพราะ จักรพรรดิสั่งห้ามไม่ให้มีการแต่งงาน" เธอร้องไห้อย่างหนัก

"ไม่เป็นไรหรอกเอเบล ผมได้ข่าวมาว่ามีนักบวชที่แอบทำพิธีแต่งงานลับๆให้กับคู่รักอยู่"

ตาของเอเบลเริ่มมีประกายแห่งความหวัง เธอกระโดกอด ดันเต้ทันที แต่ทันใดนั้นเอง

ปัง เสียงเปิดประตูดังขึ้นทหารโรมยี่สิบนายเข้ามาล้อมพวกเขาไว้

ดันเต้และเอเบล ยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนทั้งนั้น ที่ประตูนายกองเดินเข้ามา "เธอสองคนรู้สิ่งที่จักรพรรดิอยากรู้เพราะฉะนั้นจงมากับเรา"

"ไม่" ดันเต้พูด

"งั้นก็ต้องลงไม้ลงมือ ทหารลากพวกมันสองคนไป" ผู้กอง อัลเบอร์โต้พูดแต่ดันเต้ที่เคยเป็นทหารมาก่อนได้จัดการกับพลทหารทั้งหมดลงด้วยตัวเองและพาเอเบลหนีไป

ทางด้านผู้กองอัลเบอร์โต้ก็ได้แค่ยิ้มและพูดกับทหารของเขาที่แกล้งสู้แพ้ว่า "ตามพวกมันสองตัวไปและส่งคนไปรายงานข่าวให้ฉันด้วย" อัลเบอรืโต้เดินกลับไปทางพระราชวังใน ขณะที่ลูกน้องทั้งหมดถอดชุดเกราะและปลอมตัวเป็นชาวบ้านตามสอดแนม ดันเต้กับเอเบล

ดันเต้และเอเบลวิ่งไปจนถึงตลาดแห่งหนึ่งที่ ที่เขาได้ข่าวมาว่ามีนักบวชที่ยินดีทำพิธีแต่งงานลับๆให้แก่คู่รัก ดันเต้ไล่ถามคนในตลาดแต่ก็ไม่มีใครบอกเขา เขาเดินไปเรื่อยๆด้วยความผิดหวังและไปชนกับชายคนหนึ่งเข้าทั้งคู่ล้มลงแต่ดันเต้ตั้งตัวได้ก่อนเลยช่วยชายสูงวัยอีกคนหนึ่งไว้และพอชายคนนั้นพอตั้งตัวได้ ดันเต้ก็ถามเขาเหมือนที่ถามคนอื่นๆ

"ท่านพอจะรู้จักกับนักบวชที่จะทำพีธีสมรสไหม" แทนที่จะตอบชายคนนั้นกับมองเขาด้วยสายตาแห่งความหวังและพูดขึ้นว่า

"พาคนที่เจ้ารักมาหาข้าที่นี้

ดันเต้วิ่งไปหาเอเบลและพาเธอมาหาชายสูงวัยคนที่เขาชนดดยที่ไม่บอกอะไรเธอเลยแต่ เอเบลก็พอจะเดาได้เพราะสีหน้าของดันเต้นั้นเต็มไปด้วยความสุขแบบที่หาได้ยาก

ทั้งคู่มาวิ่งมาถึงชายสูงวัยก็ยังยืนอยู่เมื่อทั้งสามได้พบกันชายสูงวัยก็เดินนำทั้งสองไปและแนะนำตนเอง "พ่อชื่อ วาเลนตินุส" เขาพาทั้งสองไปยังโบส๔์ไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากตลาดนัก

"พ่อจะทำพิธีสมรสให้ลูกทั้งสองที่นี้ต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า" คุณพ่อวาเลตินุสไปเตรียมพิธี ในที่สุดดันเต้และเอเบลก็ได้สมรสกันเป็นคู่สามีภรรยาต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า

ปัง!! ประตูโบสถ์ไม้ถูกกระแทกเปิด "อยู่นี้นี้เอง" นายกองอัลเบอร์โต้พูด

ดันเต้และเอเบลหันไปมองอัลเบอร์โต้พร้อมทั้งคิดในใจว่า 'ไอเชรี้ยนี้อีกแหละ'

"จับนักบวชไป ส่วนสองคนนั้นไม่จำเป็นอีกแล้ว" อัลเบอร์โต้ทิ้งให้ ดันเต้และเอเบลยืน เออ อยู่ตรงนั้น ในใจของ เอเบลเต็มไป

ด้วยความสุขจากที่ได้สมรสกับดันเต้ และ ความทุกข์ที่ทำให้คุณพ่อ วาเลนตินุส ถูกจับกุม

ในใจของดันเต้ก็เช่นเดียวกันแต่เขาคิดหาทางจะช่วยคุณพ่อ วาเลนตินุส

คุณพ่อ วาเลตินุสถูกจับขังคุกและถูกทรมานอย่างแสนสาหัส ท่านพยายามให้กำลังใจตัวเองทุก ๆ วัน และแล้ว วันหนึ่งสิ่งวิเศษก็เกิดขึ้น เด็กหนุ่มสาวหลายคนมาที่คุกเพื่อจะมาเยี่ยมท่านนักบุญ พวกเขาโยนดอกไม้และกระดาษซึ่งเขียนข้อความต่าง ๆ เข้าไปทางช่องหน้าต่างของคุก พวกเขาต้องการให้นักบุญวาเลนไ ทน์รู้ว่า พวกเขาเองก็มีความเชื่อและศรัทธาในความรักด้วยเช่นกัน หนึ่งในเด็กสาวเหล่านั้น เป็นลูกสาวของผู้คุม ซึ่งพ่อของเธอได้อนุญาติให้เธอเข้าไปเยี่ยมนักบุญ วาเลนไทน์ได้ในคุก บางครั้งพวกเขาจะนั่งคุยกันนานนับชั่วโมง หล่อนช่วยให้กำลังใจท่านนักบุญ และเห็นด้วยกับการที่ท่านปฏิเสธกฏหมายห้ามการแต่งงานนั้น อีกทั้งยั งสนับสนุนการแต่งงานอย่างลับ ๆ ของท่านนักบุญอีกด้วย

ผู้คุมมีลูกสาวอยู่คนหนึ่งตาบอดทั้ง 2 ข้าง ระหว่างที่นักบุญวาเลนไทน์ติดคุกอยู่นั้น ลูกสาวผู้คุมก็นำอาหารให้และช่วยติดต่อกับคนนอกคุก ที่นับถือศาสนาศริสต์ให้แก่นักบุญวาเลนไทน์ ขณะที่อยู่ในคุก ช่วงอาทิตย์สุดท้ายในชีวิตของเขานั้น ได้มีสิ่งแปลกป ระหลาดเกิดขึ้น ขณะที่เขาถูกคุมขัง อยู่นั้น ผู้คุมขังได้ขอให้วาเลนตินุส สอนลูกสาวเขาซึ่งตาบอดด้วย จูเลียเป็นคนสวยแต่น่าเสียดาย ที่เธอตาบอดตั้งแต่แรกเกิด วาเลนตินุสได้เล่าเรื่องประวัติศาสตร์ต่างๆ สอนเลข และเล่าเรื่องพระเจ้า ให้เธอ ฟัง จูเลียสามารถรับรู้สิ่งต่างๆในโลกนี้ได้ โดยคำบอกเล่าของวาเลนตินุส เธอเชื่อใจเขา และเธอมีความสุขมากเมื่ออยู่กับเขา

วันหนึ่งจูเลียถามวาเลนตินุสว่า "ถ้าเราอธิษฐาน พระผู้เป็นเจ้าจะได้ยินเราไหม"

เขาตอบ "พระองค์เจ้า จะได้ยินเราแน่นอน ท่านได้ยินเรา ทุกคน"

จูเลียกล่าว "ท่านทราบหรือไม่ว่า ข้าอธิษฐานขออะไร ทุกๆเช้า ทุกๆเย็น….ข้าหวังว่า ข้าจะได้มองเห็น โลก เห็นทุกๆอย่างที่

ท่านเล่าให้ข้าฟัง"

วาเลนตินุสจึงบอก"พระเจ้ามอบแต่สิ่งที่ดีที่สุด ให้แก่เราทุกคน เพียงแค่ เรามีความเชื่อมั่น ในพระองค์ท่าน เท่านั้นเอง"

จูเลีย ผู้ซึ่งมีความเชื่อมั่นในพระผู้เป็นเจ้า จึงได้คุกเข่า กุมมือ อธิษฐานพร้อมกับ วาเลนตินุส และในขณะนั้นเอง ก็ได้มีแสงสว่างลอดเข้ามาในคุก และสิ่งมหัศจรรย์ก็ได้เกิดขึ้นจูเลียค่อยๆลืมตา พระเจ้า……เธอมองเห็นแล้ว!!!!! เขาและเธอจึงกล่าวขอบคุณต่อพระเจ้า และเรื่องมหัศจรรย์เรื่องนี้ ได้แพร่หลายไปทั่วราชอาณาจักร

ในคืนก่อนที่วาเลนตินุส จะสิ้นชีวิต โดยการถูกตัดศีรษะ เขาได้ส่งจดหมายฉบับสุดท้าย ถึงจูเลีย โดยลงท้ายว่า "From Your Valentine" เขาสิ้นชีพในวัน ที่ 14 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 270 หลังจาก นั้น ศพของเขาได้ถูกเก็บ ไว้ที่โบสถ์พราซีเดส ณ กรุงโรม จูเลียได้ปลูก ต้นอามันต์ หรือ อัลมอลต์สีชมพู ไว้ใกล้หลุมศพของวาเลนตินุส แด่ผู้เป็นที่รักของเธอ โดยในทุกวันนี้ ต้นอามันต์สี ชมพู ได้เป็นตัวแทน แห่งรักนิรันดร์และมิตรภาพ อันสวยงาม

ส่วนดันเต้และเอเบลก็ได้รับจดหมายจาก คุณพ่อ วาเลตินุส เมื่อทั้งึู่ได้อ่านก็เกิดน้ำตาไหลพรากและใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

นั้นคือส่วนที่อยากให้เป็นแต่ความจริงแล้ว

หลังจากที่คุณพ่อวาลาตินุส ถูกประหาร ดันเต้ กระโดฆ่าตัวตายในบ่อน้ำที่หมู่บ้านนอกโรมส่วนเอเบลก็ทนทุกข์อยู่นานจนกระทั่วจดหมายจากคุณพ่อ วาเลตินุสส่งมาถึง เมื่อเธอได้อ่านจบแล้ว เธอก็ปล่อยโฮออกมาอย่างกัง และในที่สุดเธอก็เสียชีวิต ณ ตรงนั้น

เนื้อความในจดหมายที่ผมสรุปใจความออกมา :: พ่อไม่โทษลูกทั้งสองที่ทำให้พ่อถูกจับ พ่อหวังแค่เพียงว่า ลูกทั้งสองจะมีชีวิตอยู่อยา่งมีความสุขตลอดจนแก่เฒ่า :: นั้นคือเนื้อความจดหมายที่ผมได้สรุปใจความออกมาให้ครับ