รวมเรื่อสั้น

แด่

เอิร์ธ เพื่อนรักที่ไม่เคยลืม

          ผมกำลังจพฆ่าชายคนหนึ่งในบ้านของเขาเอง ผมเอาเคเบิลครายติดตัวไปหกอัน ส่วนการเข้าบ้านไม่ยากเกินไปแค่งัดตรงที่ล็อคของบานเลื่อนกระจกผมก็เข้าไปได้แล้ว ผมตรงไปที่ครัวหยิบมีดขึ้นมาหนึ่งเล่มและเกลือหนึ่งถุง ผมเดินไปที่ห้องนอนของเขาและเอาผ้าเช็ดหน้าที่ชุมยาสลบแล้วปิดปากเพื่อให้เขาสูดและหลับไป ผมมัดข้อมือและข้อเท้าของเขาไว้กับมุมเตียงหลังจากจัดการเสร็จเรียบร้อยผมจึงปลุดเขาด้วยการเอามีดแทงลงไปที่น่องของเขาเขาสะดุ้งตื่นทันทีและร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างที่ผมชอบ

          หลังจากสิ้นเสียงร้องเขากวาดสายตาไปรอบๆและมาหยุดที่ผมเขาร้องขอชีวิตแต่ผมไม่สนสิ่งที่เขาทำมันเหินหว่าจะให้อภัย ในมือขวาผมถือมีดที่วาววับและย่างก้าวเข้าไปใกล้เขาผมยกมีดขึ้นจรดปลายมีดที่กลางท้องของเขากดมันลงไปและมีเลือดไหลออกมาผมกรีดท้องของเขาเป็นรูปสี่เหลียมจัตุรัสและดึงมันออกตอนนี้สิ่งที่อยู่ในมือผมคือแผ่นหนังและที่อยู่หน้าผมคือเนื้อและเลือดปริมาณมากในช่องนั้นจากนั้นผมก็ฉีกถุงเกลือและเทลงบนตัวเขาครึ่งถุงและหยุด เขาร้องลั่นเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่สำหรับผมมันคือขับร้องโอเปร่าที่กังวาลและไพเราะเกินกว่าจะบรรยาย

          ผมเลือนจากกลางท้องมาเป็นใบหน้าดวงตาข้างขวาผมใช้มือซ้ายถ่างตาของเขาออกและใช้มีดตัดเนื้อเยื่อรอบดวงตาออก ผมวางมีดและใช้มือขวาจับลูกตาและกระชากมันออกมาทำให้เขาเกือบจะหมดสติแต่ผมก็ฉีดยากระตุ้นเพื่อให้เขายังไม่ตายผมเอาลูกตาใส่ในขวดแก้วที่บรรจุน้ำเต็มขวดและเดินไปที่ด้านขวาของเขาและเขาก็พูดขึ้น

     “เกล นั้นลูกใช่ไหม” ชายคนนั้นพูด ผมสะดุ้งตอนนี้เขารู้แล้วว่าเป็นผมผู้เป็นลูกชายแท้ๆและคนเดียวของเขา “พ่อขอมองหน้าลูกแบบชัดๆได้ไหม” ผมเปิดไฟสองดวง พ่อผมน้ำตาไหล “ในที่สุดพ่อก็ได้พบแกถึงแม้จะด้วยตาข้างเดียว”

     “คุณเงียบไปเลย” ผมพูด “คุณไม่เคยห่วงผมไม่เคยสนใจผม คุณทิ้งผมกับแม่และวหนีไปคนเดียว”

     “ไม่” เขาพูด “พ่อห่วงลูกและแม่ของลูกแต่พ่อต้องออกมาและพ่อแน่ใจแล้วว่าลูกกับแม่ปลอดภัยแต่พ่อคิดผิด” ดวงตาของเขามีน้ำตาไหลออกมา

     “ทำไมคุณถึงไม่ติดต่อกลับมาหละ” ผมพูดด้วยความโกรธ

     “พ่อทำไม่ได้มันเสียงเกินไป” เขาพูด “พ่อไม่อยากให้ลูกมีชีวิตแบบนี้ แต่....” เขาร้องไห้

     “แบบไหน” ผมตะคอก

     “แบบพ่อ” เขาตะคอกกลับ “ชีวิตที่ต้องหลบๆซ่อนๆพ่ออยากให้ลูกมีชีวิตปกติ”

     “ชีวิตผมไม่ปกติตั้งแต่แม่ตายและองค์กรมารับผมไป ผมว่าพ่อก็รู้” ผมพูดด้วยเสียงเรียบ

     “นั้นคือข้อผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตพ่อ พ่อ พ่อ” เขาสะอึกสะอื้น

     “ผมมีชีวิตที่ดี ชีวิตที่ปกติที่พ่อให้ผมไม่ได้” ผมพูดกลับ

     “ไม่นั้นคือสิ่งลวงตอนแรกพ่อก็เป็นแบบลูกแต่ความจริงมันโหดร้าย พ่อเคยโดนมันหลอกและพ่อไม่อยากให้ลูกโดนไปด้วย วันที่พ่อพาลูกและแม่ไปต่างประเทศไปที่ซ่อนคือวันที่พ่อหนีองค์กรและพ่อแน่ใจว่าลูกและแม่ปลอดภัยจนกระทั่งเธอตาย องค์กรพาแกไปและชุบแกในฐานะนักฆ่าเป้าหมายที่สองในชีววิตคือพ่อ ลูกถูกสอนมาอย่างนั้น เป้าหมายหลักคือประธานาธิบดีสหรัฐ” เขาหยุดหายใจ “พ่อขอให้ลูกยกโทษให้พ่อได้ไหม” เขาพูกจบแล้ว

          ระหว่างฟังที่เขาพูดผมนั่งร้องไห้อยู่ข้างกายของเขาและผมบอกเขากลับไปว่า “ผมยกโทษให้พ่อครับ” ใบหน้าสุดท้ายของชายคนนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเขาไม่หายใจแล้ว “พ่อ พ่อ พ่อ พ่อ” ผมพยายามปลุกเขา พยายามทุกวิธีทางเพื่อให้เขาฟื้นแต่ไม่เขาไม่กลับมาอีกแล้ว ผมนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงมือขวาถือมีดอยู่ในมือผมเอามัมาจ่อที่คอ

แต่มีสิ่งหนึ่งสะดุดตาผมเข้ามันม่แสงวาบอออกมาจาลิ้นชักข้างเตียงผมเปิดมันออกมาและอ่าน

          ถึง เกล ลูกรัก

        พ่อรู้ว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง

               พ่ออยากจะขอให้ลูกทำอะไรให้พ่ออย่างหนึ่งด้วยความสามารถของลูกพ่อเชื่อว่าลูกทำได้

               โค่นองค์กรเลวทรามนี้ซะมันจะได้ไม่เป็นภัยกับใครอีกต่อไป

รัก จากพ่อ

Peter Walker

          หลังจากอ่านจบผมก็พูดกับร่างของพ่อ “ครับพ่อผมจะทำตามที่พ่อบอก”