ไม่มีวิญญาณในเรื่องสั้น

     ฉันกลับมาบ่นอีกแล้ว หรือว่าฉันบ้าเขียน บ้าเขียน? เปล่าหรอกฉันยังไม่ถึงขั่นนั้น ฉันยังไม่ได้บ้าเขียนแต่ฉันบ้าคิด คิดมากกว่าเขียนแต่ฉันก็เขียน ช่วงหลังเขียนเรื่องเครียดๆฉันก็ผ่อนคลายด้วยการเขียนเรื่องเบาๆแบบนี้แหละ บำบัดความเครียดจากการเขียนด้วยการเขียนอย่างเบาๆ และบ้าๆ

     งงไหม ช่างเถอะ ฉันยังงงเองเลย วันหนึ่งฉันต้องได้เขียน หากไม่ได้เขียนอาการของฉันอาจคล้ายคนเป็นโรคพาร์กินสัน สั่นเป็นเจ้าเข้าลมั้ง ฮา แต่ว่าก็ว่าเถอะ เรื่องนี้เองก็ตามฉันบำบัดความคิดที่รกสมองเอามาลงในเรื่องนี้ ฉะนั้นคุณอย่าอ่านเลยนะ ใครก็ตามที่ผ่านทางมาทางนี้ถ้าเห็นเรื่องนี้ก็อย่าอ่านเลยนะมันเป็นเรื่องจริงพอๆกับมันก็ไม่ใช่เรื่องจริง

     เรื่องทั้งหมดที่มันทำให้มีตอนนี้ คือฉันได้ฟังการอบรมงานเขียนในยูทูบ เขามีจัดอบรมการเขียนกัน เขาเชิญวิทยกรระดับปรมาจารย์ด้านงานเขียนท่านหนึ่งมา บรรณาธิการที่อยู่คู่บรรณพิภพมายาวนาน ผู้ผ่านเกิดนักเขียนนามอุโฆษมามากมาย

     หัวข้ออะไรนั้นฉันจำไม่ได้หรอก ฉันก็นั่งฟังไปอย่างตั้งใจ เขาพูดถึงการเขียน เขาบอกการเขียนได้รางวัลนั้นหาใช่การันตีความเป็นนักเขียนไม่ หรือความเป็นตัวตนคนเขียนจริงๆได้

     สิ่งที่จะการันตีได้คือการเขียนอย่างต่อเนื่อง เขียนต่อไปเรื่อยๆ

     เขียน

     เขียน

     และก็เขียน (บรรทัดนี้กรุณาอ่านออกเสียงสำเนียงเหน่อด้วย ไม่ต้องรู้เหตุผลของคนบ้าหรอกนะ)

     มันต้องใช้ความพยายามระดับใช้พลังชีวิตที่มีเพื่อการเขียน ท่านยังบอกอีกว่าการมีงานเขียนตีพิมพ์เล่มสองเล่มก็ยังไร้ตัวตนในโลกของการเขียน สิบปี! ท่านย้ำคำนี้เสมอ หากใครก็ตามที่เขียนเก่งจนก้าวไปถึงขั่นสูงสุดแห่งการเขียนคือการเถลิงบันลังภ์รางวัลงานเขียน มามากมายแต่สุดท้ายก็วางมือไปท่านบอกว่า เขาก็ยังไม่มีตัวตน!

     ใจฉันมันร่ำร้องดังมากเหมือนคนจะเป็นบ้า รู้สึกโดนใจอย่างที่สุด

     ยังไม่มีตัวตน!!

     ให้พยายามเขียนต่อไป เขียนดีไม่ดีก็ต้องเขียนต่อไป อย่าหยุด ครบสิบปีนั่นแหละคุณจะมีสำนวนของตัวเอง คุณจะมีใบหน้าขึ้นมาตอนใครคนหนึ่งอ่านหนังสือเขาจะรู้เลยว่าเป็นคุณนี่แหละที่เขียน คุณจะบรรลุถึงโสดาบันแห่งการเขียนเป็นปฐมขั่นแห่งมรรคผลของการเขียน อันนี้เติมเอง

     อื่ม…ฉันเห็นจริงตามนะ การเป็นนักเขียนคืออะไร คำตอบที่ได้ไม่ใช่แค่มีงานเขียนเลี้ยงชีพด้วยการเขียนได้ แต่มันคือการมีตัวตน มีกลิ่นอายของคนเขียนผนึกอยู่ทุกหน้ากระดาษ เบื้องหลังงานเขียนเหล่านั้นประกอบด้วยความอุตสาหะ ทำงานนักอยู่ตลอดเวลา นี่สินักเขียน มันต้องแบบนี้!!

     มันใช่เลย!!

     หัวใจฉันพองโต ชีวิตจิตใจมีเป้าหมายและพลังเพิ่มพูนอย่างไม่น่าเชื่อความอิ่มเอิบอาบไปทั่วร่าง ฉันเห็นทางสว่างจากการถูกแนะนำโดยผู้ที่เป็นปรมาจารย์ศิษย์ขอคาราวะ (เหน่อด้วยนะ)

     แต่ช้าก่อน! ขณะที่ความปิติยินดีไหลเวียน หูฉันก็ได้ยินคำถามๆหนึ่งที่พิธีกรเอ่ยถาม ตกลงงานเขียนเชิงสังคมนี่มันจะได้อะไรหากเขาเขียนมาในระยะเวลาประมาณหนึ่ง ความสำเร็จยังไม่รู้อยู่ที่ไหน ปกติงานวรรณกรรมนี่ขนาดคนเขียนดังๆยังจะอดตาย เราจะได้อะไรจากการฝึกฝนการเขียน

     ในความพากเพียรพยายามเราจะได้อะไร ท่านตอบไม่ได้ ท่านบอกเรื่องนี้พูดยากมาก แต่รู้แน่ๆว่าหากหยุดเมื่อไหร่ก็มีแต่เสีย พยายามต่อไป เรายังได้ความหวัง ที่มันยังอยู่ในมือเราเราพัฒนาเสมอนั่นก็เป็นการที่ได้มากมายนัก คิดดูสิเรามีความสุขขนาดไหนที่เขียนจบสักเรื่องมันช่างอิ่มเอมใจเหลือเกิน เราอย่าพูดถึงเรื่องได้-ไม่ได้กันเลย คิดแบบนั้นมีแต่จะเสีย ในเมื่อเราเลือกที่จะเขียนเอง ไม่มีใครเอาปืนจี้หัวบังคับให้คุณเขียนนี่ คุณเขียนเอง!

     อื่ม…ได้ความหวัง อื่มดีจริงๆแค่ได้เขียน ออกมาเราก็มีความสุขมากมานักแล้ว

     สรุปคือฉันสำรอกความคิดลงหน้ากระดาษสูดกลืนความอิ่มเอมอย่างเอร็ดอร่อย มีความสุขจากการหลอกตัวเองที่ที่แม้เรื่องราวมันจะไม่ได้ไปไหน

     แบบนี้แหละฉันชอบหลอกตัวเอง

     โชคดีจังที่ยุคปัจจุบันมีที่ทางให้เรื่องบ้าๆอย่างนี้ได้ลงมันจึงไม่ได้เน่าตายในคอมพิวเตอร์ และก็โชคดีจริงๆผลการประกวดหลายรายการที่ผ่านมาแม้ไม่ได้ลุ้นเข้ารอบกับใครเขาแต่เราก็ยังเปี่ยมสุข สุขที่ได้พยายามเขียน

     ก็แบบนี้แหละชีวิต จะเอาอะไรมากมายถึงวันนี้ ตอนนี้ ที่เรายังขียนอยู่ เป็นสิ่งที่สุดยอดมากๆแล้วใช่ไหม เรื่องที่เราเขียนจบไปแล้ว ส่วนมันจะได้รางวัลหรือมันจะบินไปได้ไกลไหมนั้น ก็ไม่เกี่ยวกับเราแล้ว นอกเหนือจากสิ่งที่เราจะควบคุมได้แล้ว

          ขอบคุณ และคิดว่าจะเขียนมาระบายแบบนี้ได้เรื่อยๆ ฮา อย่าเพิ่งเบื่อนะจ๊ะ

 KEEP CALM AND CARRY ON WRITING

ตั้งสติ แล้วเขียนต่อไป