ล่าก่อนะสุดที่รักของฉัน....

    เชียงใหม่
ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้วก็รีบเดินทางมาเชียงใหม่เลยเพราะไม่อยากอยู่กรุงเทพนานกว่านี้ ฉันขับรถมาเรื่อยๆจนมาแหวะซื้อกาแฟที่ร้านแห่งหนึ่ง
"มอคค่าเย็นแก้วนึงค่ะ"ฉันสั่งพนักงาน
"ค่ะ"
 
10นาทีผ่านไป
"มอคค่าเย็นได้แล้วค่ะ"ฉันเดินไปจ่ายเงินแล้วออกจากร้าน และกะว่าจะข้ามถนนไปที่ท็อปเพื่อซื้อของ แต่พอก้าวขาข้ามไปแค่นั้นสิ่งที่ฉันเห้นคือรถคันหนึ่งวิ่งมาชนฉันอย่างแรงจนฉันไม่รับรู้อะไรอีกเลย
 
ณโรงพยาบาล
หมอและพยาบาลรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน มีเครื่องมีมากมายและสายอะไรก้ไม่รู้เยอะแยะไปหมด
หมอและพยาบาลช่วยร่างบางไว้อย่างสุดความสามารถจนในที่สุด....
 1ชั่งโมงผ่านไป
หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน มีชายคนหนึ่งยืนรออยู่
"เขาเป็นยังไงบ้างครับ"ชายคนนั้นถาม
"ปลอดภัยแล้วครับ"หมอเดินออกไปจากตรงนั้น
1วันผ่านไป
ชายหนุ่งคนนั้นพาโฟร์ออกมาจากโรงพยาบาลแล้วมาพากลับมาที่บ้านของเขา
"แล้วเธอชื่อะไร"ชายคนนั้นถาม
"เอ่อ...ฉันไม่รู้"ฉันตอบเพราะตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากไปป์คนที่เคยทำให้ฉันเจ็บ
"อ้าวแล้วจำอะไรได้บ้างไหม"
"ไม่ได้อ่ะ"
"เออๆไม่เป้นไร งั้นฉันชื่อกราฟ"เขาแนะนำตัวให้ฉันฟัง
"อืม"
"แล้วเธออยากชื่ออะไรล่ะ"เขาถามฉัน
"เอ่อ...ชื่อลูกหมีก็แล้วกัน"ฉันมองไปที่ตุ๊กตาหมีแล้วบอกชื่อเขาไป
"ห๊ะลูกหมี ฮ่าๆ"อยากรู้ว่ามีอะไรน่าขำ ชื่อออกจะเพราะ
"ขำทำไมอ่ะ"
"ป่าวๆ งั้นเธฮพักอยู่กับฉันก่อนแล้วกัน จนกว่าเธอจะหายดี"
 
 
 
*จบไปอีกหนึ่งตอนแล้วนะอย่าลืมเม้นและโหวดกันนะจ๊ะ