เจ้าสาวจ้าวยุทธภพ

                  จอมยุทธหนุ่มกับเด็กสาวออกเดินทางด้วยกันหากใครมองเพียงผิวเผินก็จะคิดว่าเขาทั้งสองเป็นเพียงพี่ชายน้องสาวเท่านั้นแต่ความจริงนั้นมันช่างล้ำลึกกว่าที่ตาเห็น พวกเขาเดินทางผ่านแม่น้ำและขุนเขาไม่มีใครทราบว่าทั้งสองมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่ใด

                 ยาโถวปกติก็เล่นซนตามประสาวัยแตกเนื้อสาวกำลังอยากรู้อยากเห็น ถึงนางจะมีอายุเพียง15ปีแต่ก็มีวรยุธล้ำเลิศ นางเกาะติดเว่ยเส้าเทียนแจ จนเขาไม่เป็นอันทำอะไร

               "นี่ ยาโถว อยู่ห่างๆข้าหน่อยก็ได้วันนี้อากาศไม่หนาว ข้าร้อน"

               "ไม่เอา การดูแลสามีเป็นหน้าที่ของภรรยาที่ดี ท่านน่ะอาการน่าเป็นห่วงข้าต้องดูแลไกล้ๆ หากอาการกำเริบขึ้นมาจะหาว่าข้าไม่เตือนไม่ได้นะ"

               เว่ยเส้าเทียนมองแม่นางน้อยที่เกาะแขนเขาอยู่ ถึงจะเป็นเด็กแต่นางก็จัดว่าเป็นกุลสตรีที่ดี เขาจึงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ แต่เขาก็เขกหัวนางไปหนึ่งที

                "โอ๊ย เจ็บนะ ท่านเขกหัวข้าทำไม"

                "ไอ้สามี ภรรยานี่ เจ้าจำมาจากใหน เจ้าเข้าใจความหมายของมันอย่างลึกซึ้งหรือเปล่า"

               ยาโถวยิ้มหวานแล้วหลับตาพริ้มส่ายหน้า เว่ยเส้าเทียนกุมขมับเซ็งในอารมณ์

            ..............................................................................

      แต่เขาทั้งสองก็ต้องหยุดก่อนทางขึ้นสะพานข้ามแม่น้ำเมื่อมีชายในชุดดำยืนถือกระบี่กอดอกพิงต้นไม้อยู้ข้างทาง เขารอทั้งคู่อยู่

           "เว่ยเส้าเทียน ในที่สุดข้า อู่หลง ก็เจอเจ้า จากวันนั้นที่แพ้เจ้าข้าก็ได้ฝึกฝนฝีมือมาตลอดวันนี้ข้าขอท้าเจ้าประลองเพื่อล้างตาเมื่อสามปีก่อน"

         จอมยุทธที่ชื่ออู่หลงชักกระบี่แล้วตั้งท่าดาบ แต่เว่ยเส้าเทียนยังอยู่ในอาการสุขุม

             "ช้าก่อนอู่หลง ตอนนี้ข้ามีลูกศิษย์ข้าได้ฝึกสอนเขาเป็นอย่างดี หากเจ้าคิดอยากแก้แค้นข้าก็จงเอาชนะศิษย์ข้าเสียก่อน"

         เว่ยเส้าเทียนดันหลังยาโถวให้ออกหน้าแทนเขา แต่สีหน้านางเหมือนไม่พอใจ และแย่ยิ่งกว่านั้น อู่หลง จอมยุทธเจ้าสำอางค์ยิ่งอารมณ์เสียหนักมากกว่ายาโถวซะอีก

              "จะให้ข้าสู้กับเด็กแถมยังเป็นผู้หญิง บังอาจมาก เว่ยเส้าเทียน เจ้าดูหมิ่นศักดิ์ศรีของข้า เจ้าตายซะเถอะ"

                  "เพลงกระบี่เลื่อนลอย!!"

           อู่หลงทะยานเพลงกระบี่ไปอย่างรวดเร็วด้วยวิชาตัวเบาแต่เขาลืมดู ยาโถว ที่กำลังตัวสั่นริกๆ

                              นางกำลังโกรธ

             "อย่าทำร้ายสามีนะ!!!"

            เปรี๊ยง  เปรี๊ยง

          แม่นางน้อย ซัดเพลงหมัดเข้าจุดตายของอู่หลง แต่เขาเลี่ยงจุดตายได้แต่โดนเข้าบาดเจ็บภายใน เขาหมุนตัวออกมาตั้งหลัก

             "อั่ก ร้ายกาจ เด็กนี่ใช้วิชาของเจ้าได้อย่างหมดจด...."

            เปรี๊ยงงงงงง!!!

          ยาโถวถีบลูกเตะแปดทิศ เข้าใส่ร่างของอู่หลงไปอย่างจัง คราวนี้เขาปลิวลงพื้นแล้วกลิ้งสามตลบ ตกลงแม่น้ำดัง ซู่ม!!!   เขาลอยตามน้ำหายไปโดยไม่มีโอกาสได้ร้องสักแอะ

            "เจ้านี่ไม่รู้จักคำว่าปราณีซะบ้างเลย เก็บข้าวของแล้วเดินทางกัน จุดหมายของเรายังอีกไกล"

            นางทำหน้ามู่ตู้แต่ยังเชื่อฟังเก็บข้าวของอย่างว่าง่ายแล้วตามเขาไปแต่โดยดี

                    +++++++++++++++++++++++++

          กลางคืนเงียบสงัด ยาโถวและเว่ยเส้าเทียนนั่งรอบกองไฟข้างนอกกระโจม เขามองเห็นนางหน้ามุ่ยจึงอดถามไม่ได้

               "มีอะไรที่เจ้าไม่พอใจข้างั้นหรือ" เขาพูดไปพลางหักกิ่งไม้โยนเข้ากองไฟไปพลาง

               "ตลอดทางท่านโดนปองร้ายตลอดเลย ถ้าไม่มีข้าท่านจะไปถึงที่หมายได้ยังไงกัน แต่ท่านก็ยังทำเป็นเมินข้าอยู่เรื่อย"

               เว่ยเส้าเทียนนั่งเงียบอย่างสุขุม เขาจ้องตาของยาโถวเขม็งจนนางหลบตา เขาไม่มีความกลัวในจิตใจเลย แม้แต่เด็กอย่างยาโถวยังรับรู้ได้

              "เจ้าคิดว่าข้าไร้วรยุทธแล้วต้องกลัวตายงั้นหรือ ข้าบอกเจ้าไปหลายรอบแล้วใช่หรือไม่ว่า   ต่อให้ข้าตายข้าก็ไม่คิดจะหลบหลังสตรีหรอก"

                "ข้าขอโทษข้าจะไม่พูดเรื่องนี้ให้ท่านรำคาญใจอีก แต่เขาบัวหิมะนี่อยู่ไกลหรือเปล่า"

               เว่ยเส้าเทียนหักเสี้ยนไม้แล้วโยนมันเข้ากองไฟ ไฟลุกโหมอย่างแรงด้วยแรงลม แต่ไม่อาจเทียมเท่าสายตาของจอมยุทธหนุ่ม

              "เขาบัวหิมะอยู่ตะวันตกที่จุดสิ้นสุดยุทธภพ"

         เขาพูดด้วยแววตาที่มุ่งมั่นเหมือนเป็นคำสาบาณต่อดินฟ้าว่าจะไม่ถอยหลัง ยาโถวยิ้มอ่อนหวานนางตกหลุมรักเว่ยเส้าเทียนอย่างเต็มเปา

               +++++++++++++++++++++++++++

          วันต่อมาทั่วยุทธภพก็ลือลั่นว่า เว่ยเส้าเทียนจอมยุทธอันดับหนึ่งได้หลบหลังสตรีให้ภรรยาสู้แทนเขา มีแผ่นป้ายประกาศอยู่เกือบทุกหมู่บ้าน เว่ยเส้าเทียนฉีกมันออกมาแล้วขยำทิ้ง เขาเดินไปด้วยแววตาที่เฉยเมย  ยาโถวรีบวิ่งมาออเซาะ

            "ข้ามันไม่ดีเอง ที่ปล่อยให้อู่หลงรอดไปได้ เรื่องจึงเป็นเช่นนี้"

            "ไม่ใช่ความผิดเจ้า อู่หลงวิทยายุทธสูงส่ง ตอนนั้นข้าใช้พลังวัตรถึงแปดส่วนเขายังรอดมาได้  ลำพังแค่เจ้าที่รีดพลังวิชาของข้าออกมาได้แค่สามในห้า เขาจะรอดตายก็ไม่แปลก ข้าเพียงนึกออกว่าข้าทำแบบนั้นจริงๆ แต่ข้าอยากให้เจ้าได้เรียนรู้การต่อสู้ที่ตึงมือเสียบ้าง แต่กลายเป็นว่าอู่หลงแพ้อย่างง่ายดาย น่าเสียดาย"

              ยาโถวยิ้มและหัวเราะวิ่งเข้าไปเกาะแขนเขาเช่นเคยเพียงแต่คราวนี้เขาไม่ปฎิเสธนาง

            แต่ทั้งสองหารู้ไม่ว่า ทางที่ทั้งสองมุ่งไปอันตรายกำลังรอพวกเขาอยู่ และอดีตของพวกเขากำลังจะถูกเปิดเผย

          ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

                                         จบตอน