เจ้าสาวจ้าวยุทธภพ

                   แพทย์สนามพากันหามซวงเย่ออกจากลานประลองไปปะถมพยาบาล ไป่หลินเดินลงมาจากเวทีด้วยอาการมึนงง

                  "(ข้าออกหมัดง่ายๆแต่ทำไมเขายังรับมือไม่ได้นะ แปลกจังเลย)"

 

                โม๊งงง   เสียงพนักงานตีฆ๊องพักการแข่งขันสิบนาทีเพื่อเตรียมการแข่งขันรอบสอง ในห้องพักผู้เข้าแข่งขันไป่หลินกลายเป็นจุดเด่น

 

                 "นี่เจ้าฝึกมาจากสำนักใหนกันน่ะ สุดยอดมากเลย"

                 "แม่นางไม่ทราบว่าท่านยังโสดหรือไม่"("เฮ้ยถามงี้ได้ไง")

             เสียงจอแจทำให้นางรับมือไม่ไหว ตี้หลงเดินกอดอกมาด้วยความสุขุม

 

                  "พอได้แล้วพวกเจ้า   เป็นจอมยุทธซะเปล่าแต่มายกยอคู่ต่อสู้น่าอายซะจริง"

        เหล้าชาวยุทธจึงพากันสลายตัว พวกเขาบ่นอุบ

         ("ตี้หลงนี่หว่าไม่ยุ่งดีกว่า")("ชิ คนใหญ่คนโตมาทำอะไรงานประจำปีแบบนี้นะ")

 

         ไป่หลินจ้องหน้าตี้หลงเหมือนไม่พอใจเขา ตี้หลงเห็นดังนั้นจึงสำรวมท่าที

           "แม่นางไป่มีอะไรรึ หรือว่าแม่นางชอบชื่อเสียงคนยกยอกัน ถ้าเช่นนั้นข้าจะไม่ต้องยุ่ง"

         ไป่หลินเชิดหน้าหนีเขาถึงกับเก็บความตกใจไว้ข้างใน

 

           "ข้าเกลียดความขี้โอ่ของเจ้า ถ้าข้าต้องสู้กับเจ้าข้าจะซัดให้หน้าหงายเลย"

 

        เหล่าศิษย์พรรคใต้หล้าสี่คนยืนกันเป็นกลุ่มห่างๆเพื่อพิจารณาไป่หลิน

          "ศิษย์พี่ใหญ่ พลังของนางไม่ธรรมดา ซวงเย่ร่างกายกำยำฝีมือร้ายกาจ นางคนนั้นต้องมีความลับซ่อนอยู่"

          "น้องสามใจเย็นๆ รอบต่อไปเป็นแบบสู้รวมกันถ้าข้าอยู่เวทีเดียวกับนางข้าจะจัดการเอง"

 

          เสียงซุบซิบนี้ไม่พ้นหูของถังอันที่นั่งอยู่อย่างเดียวดาย เขาทำท่าเบื่อหน่าย ศิษย์ลำดับสองเห็นเข้าจึงไม่พอใจปี่เข้ามาหาเรื่อง

 

          "เฮ้ย ถังอัน สีหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง ชี้แจงมา"

 

         ถังอันยืนขึ้นหัวเราะร่า

 

         "พวกเจ้านี่ขี้แพ้ชวนตีเสียจริง ศิษย์พรรคใต้หล้ากังวลกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ข้าไม่ชอบรังแกสตรี หากอยู่บนเวทีเดียวกับนางข้าจะจับมือนางสู้"

 

         "นี่เจ้า"

 

       โม๊งงง   เสียงฆ๊องหมดเวลาพักดังขึ้นพวกเขาจึงแยกกันแบบไม่สบอารมณ์และอาฆาต เมื่อทุกคนออกมาก็พบว่าเวทีเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่ง

         "การแข่งรอบที่สองเป็นแบบ เอาตัวรอดเพื่อหาผู้ท้าชิงสองคนหรือเรียกว่าแบทเทิลรอยัล" ("ภาษาอะไรแบทเทิลรอยัล")("จุ๊ๆ กรรมการจบนอก")("อ๋อ..")

 

    "เราจะแบ่งผู้เข้าแข่งขันออกเป็นสองกลุ่ม หากใครยืนบนเวทีเป็นคนสุดท้ายผู้นั้นคือผู้ท้าชิงฮ๊าาา"

 

     กรรมการแยกผู้เข้าแข่งขันออกครึ่งหนึ่งตามหมายเลข พวกเขาอยู่บนเวที เวทีละสิบคน ไป่หลินอยู่บนเวทีที่หนึ่งกับถังอันและศิษย์พรรคใต้หล้าสามคนและจอมยุทธคนอื่นๆ

     ส่วนตี้หลงอยู่อีกเวที และจุดเด่นของงานน่าจะเป็นศิษย์ลำดับสองอยู่กับเขาด้วยเขาคือจอมหมัด เพลงหมัดร้ายกาจทำลายหินผาได้ เนื้อหนังมนุษย์น่ะหรือ อา น่าสยองยิ่งนัก

     กรรมการบรรยายได้ทีจึงรีบเสริมเพื่อให้การแข่งได้อรรถรส

     "การแข่งรอบนี้น่าจับตามองจริงๆขอรับ  ท่านเทพพยากรณ์อี้ผิงขอรับมีใครที่ต้องตาท่านบ้างเชิญขอรับ"

     เทพพยากรณ์นั่งยิ้มอยู่มุมปาก

     "เวทีแรกถังอันมีความเร็วสูงส่ง กับศิษย์พรรคใต้หล้าถึงสามคนถึงจะไม่เหมาะแต่ก็ไม่ผิดกฎ พวกเขาอาจจับมือกันสู้ นอกนั้นก็งั้นๆแหละ ส่วนเวทีที่สอง คุณชายตี้หลงวิชาดาบของเขาร้ายกาจแต่เมื่อเปลี่ยนมาเป็นอาวุธไม้อาจจะทำอะไรการสู้รอบด้านอันตรายยิ่งนัก ส่วนศิษย์ลำดับสองของพรรคใต้หล้านั้นวันนี้เขาดูกระหายเลือด ไม่ว่าเวทีใหนล้วนน่าจับตา แค่นี้แหละ"

 

      "ขอรับ พวกเรามาร่วมลุ้นกัน"

 

      กรรมการเมื่อเห็นผู้บรรยายหมดเรื่องพูดก็เริ่มทำหน้าที่ของตัวเองทันที

      "การแข่งขันรอบสองเริ่มดั๊ยยย"

      

 

      โม๊งงงง เสียงสัญญาณเริ่มต้นดังขึ้น

.........................................................................................................

 

        "อั่ก"  "โอ๊ก" "อ๊ากกก" 

     ไม่ถึงชั่วลมหายใจ เวทีที่หนึ่ง จอมยุทธห้าคนก็โดนซัดกระเด็นตกเวทีด้วยการโจมตีผสานของศิษย์พรรคใต้หล้า พวกเขาสามคนตั้งท่าหมัดมวยจ้องมาทางถังอันกับไป่หลินที่ยืนอยู่ด้วยกัน

 

        "นี่ เจ้าชื่อว่าถังอันใช่ไหม เจ้าไม่เล่นงานข้าเหรอ"ไป่หลินถามด้วยความสงสัย

        "พวกมันสามคนเล่นสกปรกจับมือกันสู้ ข้าไม่ชอบวิธี ตอนนี้ข้าจะร่วมมือกับเจ้าชั่วคราวสู้กับพวกมัน"

 

        "สกุลถังมีคุณธรรมจริงๆข้าเลื่อมใส ถ้างั้นข้าขอเจ้าคนตัวโตๆสองคนนั่นนะ เจ้าจัดการคนตัวเล็กกว่าตกลงใหม(ถ้าเป็นคนรูปร่างใหญ่ต้องทนวิชาของเราได้แน่จะได้ชนะช้าหน่อยไม่มีใครสงสัย)"

       แต่นางเห็นถังอันทำตาโตด้วยความประหลาดใจ

        "เจ้าพูดจริงงั้นเหรอ"

 

        "ใช่  อ๊ะ พวกมันพุ่งเข้ามาแล้ว"

      

      ฟ้าว โครม ศิษย์ลำดับสี่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วแต่พบกับความว่างเปล่าเพราะถังอันกับไป่หลินเร็วกว่า   

       ไป่หลินเห็นว่าเป็นคนที่นางเลือกจึงเตรียมใช้วิชา

        "เจ้าช่วยทนวิชาของข้าให้นานๆหน่อยนะ"

        "ห๊ะ อะไรนะ"

 

         "วิชาหมัด ฝ่ามือมังกร"

 

       เพี๊ยะ เพี๊ยะ  เพี๊ยะ เพี๊ยะ  ไป่หลินเห็นว่าหมัดไม่มีใครทนได้นางจึงตบเข้าใบหน้าของมันแทนอย่างไม่ยั้ง ถังอันมองดูด้วยความตะลึง

 

         มันโดนตบหน้าปูดบวมแดงและล้มลงตกเวทีไปไม่ได้สติ  เหล่าคนดูต่างตะลึง

 

 

       เหลยป้ายืนขึ้นชี้ตะโกนเสียงดัง

 

        "วิชาบ้าบออะไรกันข้าไม่เคยได้ยิน โธ่ นางนั่นเป็นใครกัน"

 

       เฉินโจวนั่งกอดอกนิ่งเขามองดูด้วยความเยือกเย็น เขาคิดอะไรกันอยู่นะ

 

      กลับมาที่เวที ศิษย์สองคนของพรรคใต้หล้าถูกแยกคู่แล้ว ถังอันปะทะศิษย์ลำดับสามผู้ปราดเปรื่องเพลงเตะ ทั้งสองสูสีกัน

        "เยี่ยมมากถังอันเจ้าเร็วจริงๆ เจ้าไม่มีวันชนะข้าด้วยดาบไม้หรอก ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

 

     ถังอันใช้เพลงดาบพุ่งเข้าไป มันใช้เพลงเตะสกัดดาบไม้ได้ทุกท่า

 

        "ถ้านี่เป็นดาบจริงเจ้าตายสิบครั้งแล้ว รู้ไว้ซะ"

        "น่าเสียดายที่เป็นแค่การประลอง"

 

        ทั้งคู่สู้กันได้เกินสิบกระบวนท่าแล้ว

 

 

       ส่วนไปหลินกำลังยืนมองชายร่างใหญ่โตที่เป็นถึงศิษย์คนโตของพรรคใต้หล้า

 

       มันมองแล้วแสยะยิ้ม ไป่หลินรู้สึกรังเกียจ

 

        "แหวะ  อุบาทสุดๆ ข้าไม่ขอมีแฟนหน้าตาแบบนี้แน่"

 

       มันได้ยินแล้วโมโสุดขีด แต่ยังสกัดกั้นอารมณ์เพราะมันยอมรับว่านางเก่งจริง

 

       "อาจารย์สั่งห้ามใช้วิชาสังหาร แต่ข้าจะใช้มันถึงเจ้าต้องตายก็ถือว่าเจ้าซวยไปแล้วกัน"

 

      อ๊ากก  มันเร่งพลังขึ้นกล้ามของมันขยายออกอีก และความเร็วก็ดีขึ้นด้วย มันพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วกว่าเดิมเกือบเท่าถังอัน ไป่หลินตั้งรับแต่รู้สึกถึงพลัง

 

       ตูม ตูม ตูม  เสียงดังสนั่นทุกครั้งที่ไป่หลินรับหมัดของมันแม้เป็นการป้องกันแต่นางเริ่มรู้สึกเจ็บ

         "(พลังสูงจริงๆรับตรงๆต่อไปเราจะบาดเจ็บหนัก ต้องสวนกลับ)"

 

       "ย่าห์ หมัดปรภพ"

       ตูม  หมัดซัดเข้าเต็มๆที่หน้าอก แต่เพราะกล้ามอันแข็งแกร่งมันแสยะยิ้มอีก

 

      "ฮ่า ฮ่า ฮ่า หมัดปรภพอะไรกัน มันก็แค่หมัดธรรมดาที่ซัดด้วยความแรงเท่านั้นเอง  รับมือ"

 

      "สิบสี่หมัดต่อเนื่องมังกรนิททรา"

 

    ฟุ่บ  ฟุ่บ ตูม เปรี๊ยงง  วูบ ฟุ่บ   เสียงจั่วลมสลับกับเสียงตั้งรับดังมาเป็นระยะ มันฝีมือร้ายกาจสมกับเป็นศิษย์พี่ใหญ่

 

       เหลยป้ายืนลูบเครายิ้มร่า

 

      "เอาเลยเฉาเชา"("ชื่อหมาเรอะ")("บ้านั่นเชาเชา")("อ๋อ..)

       "กู้หน้าให้พรรค จัดการนางนั่นซะ"

ุ

  ตูม  ตูม  ตูม  หมัดสุดท้าย มันเงื้อเต็มที่หวังปลิดชีพไป่หลินที่ตั้งท่ารับอยู่  มันและไป่หลินรู้ดีว่ามันรุนแรงตั้งรับไม่ไหวแน่แต่นางรู้ว่าหลบไม่พ้นแน่จึงเร่งสมองหาทารอด

 

        "ตาย!!!!!"

 

       "คิดออกแล้ว  สิบตำลึงแลกพันชั่ง"

 

 

     นางหลบมัดอย่างฉิวเฉียดแล้วใช้ความเร็วที่มันพุ่งเข้ามาส่งเสริมกระบวนท่าให้เฉาเชาหมดสิทธิ์แก้ตัว  

 

        "ย๊ากกกก" ไป่หลินซัดฝ่ามือส่งไปที่หลังมันสะท้านไปทั้งตัวปลิวตกนอกเวทีไปแล้วกลิ้งอีกสิบตลบ นอนสลบไสล

 

         เหล่าชาวยุทธมองอ้าปากค้าง

 

         "ฮู้  เหนื่อย สู้กันหลายสิบกระบวนท่าแน่ะ เท่านี้ข้าก็ไม่ชนะเร็วไปคงไม่เตะตาใครแล้วสินะ"

 

       เฮ  เฮ   เฮ   

      เสียงเชียร์อื้ออึงดังกว่าเดิม ไป่หลินยืนมองรอบด้วยความประหลาดใจและกังวล

 

        "ทำไมข้าเป็นจุดเด่นกว่าเดิมล่ะเนี่ยยย"

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::