My sister is Japanese. พี่สาวฉันเป็นคนต่างประเทศ

               "หา  พี่สาว  นี่เมย์มีพี่สาวด้วยเหรอ เรื่องใหม่เลยนะเนี่ยต้องจด"

    เพื่อนสาวแว่นควักสมุดบันทึกสีชมพูออกมาจดยิกๆไอ้เราก็มองแบบงงๆ  จะจดทำไมวะ

                "แล้วไอ้ดิกชั่นนารีเล่มปึ๊กนั่นมันอะไรอ่ะ ใหญ่มากค่ะ"

    ฉันมองดิกชั่นนารีเล่มหนา ฉันยอมแพ้ ไอ้ภาษาศาสตร์นี่ถ้าไม่ได้เกิดมากับมันแล้วล่ะก็ยากมาก ไม่เข้าใจ ความรู้ไม่เข้าหัวสักนิด

                 "นี่แว่น มีทางใหนบ้างไหมที่เราจะเข้าใจคำพูดของคนต่างชาติโดยที่ไม่ต้องเปิดดิกน่ะ บอกตรงๆ กว่าจะหาเจอแต่ล่ะคำแถมมันก็มีแต่คำศัพท์ไม่ได้ช่วยให้เราเข้าใจรูปประโยคเลยสักนิด  ลำบากอ่ะ"

                "ฉันชื่อช่อผกาย่ะ ส่วนเรื่องนั้นเธอคิดว่าเราเกิดยุคใหนแล้ว ทุกวันนี้เนี่ยนะช่องว่างระหว่างภาษามันกำลังจะหายไป เพราะเรามี  แตนแต๊น"

      ยัยแว่น ช่อผกา เออช่างเถอะ เจ้าหล่อนล้วงมือถือออกมา พราะเจ้า ฉลาดมาก ยังกะโดราเอมอน แว่นเอ๊ยสุดยอด

 

                 "สมาร์ทโฟน"

                 "ใช่ สมาร์ทโฟน เออ มือถือเรานี่แหละวุ้นแปลภาษาของเราเข้า Play store โหลดเลย Google translate แต่ต้องให้เขาพิมพ์ใส่เอาน่ะ  เออว่าแต่บ้านเมย์มีคนต่างชาติด้วยเหรอ"

                 หลังเลิกเรียนฉันกลับมาบ้านด้วยความรู้สึกที่แตกต่างไปจากวันเดิมๆ รู้สึกตื่นเต้นและประหม่า เพราะรู้ว่ามีคนอื่นอยู่ที่บ้าน เราไม่ได้เจอกันเลยถึงสิบกว่าปี เลยกังวลใจเล็กน้อย

                    

              ++++++++++++++++++++++++++++++

 

                  ฉันยืนลำบากใจอยู่ข้างประตูรั้วบ้านยังไม่กล้าเข้าไป

 

                  "จะเริ่มยังไงดี หรือจะเฉยไม่คุยด้วยดี จะเอายังไงดีล่ะเนี่ย โอ๊ย"

 

       ปุ่ง ปิ๊ง มีข้อความเมล์เข้ามา ฉันเปิดอ่านมันเป็นภาษาไทย แต่ผู้ส่งกลับเป็นโซระ

 

..........................................................................................................

    Name  : SoRa

    subject: ถึง Mei chan

            ฉันขอรบกวนในเวลาไม่นาน เมื่อเรื่องที่ฉันต้องการเสร็จแล้วฉันจะออกไปจากบ้าน                 ทันที ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกแปลกๆ และอึดอัดใจ คงยากสักนิดที่เราจะสนิทกันได้เหมือนตอน             เด็ก  แต่ฉันไม่มีที่อื่นที่จะพึ่งพิง  ถ้าฉันทำอะไรเกินไป ช่วยบอกฉันนะ

..........................................................................................................                                                              

         หึ หึ วุ้นแปลภาษางั้นเหรอ เธอฉลาดจริงแฮะ รึมีแต่เราที่นึกไม่ออกกันนะ

        ขี้เกรงใจจัง แต่สิ่งที่แฝงมาในข้อความมันทำให้ฉันรู้สึก  เธอก็คิดว่าเราเป็นคนแปลกหน้าเช่นกัน  อย่างนั้นเองเหรอ  

        ฉันปิดประตูเข้าไปในบ้าน โซระอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อน มาเปิดประตูรับ ฉันรู้สึกตกใจ

 

        "お帰りなさい！" (ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ)   

        เธอโค้งคำนับอย่างสุภาพ แล้วเดินอารมณ์ดีไปล้างจาน และหุงข้าว ทำกับข้าวด้วย

 

        "อร่อยแฮะ"

         ฉันเห็นโซระนั่งยิ้มมองฉันกินข้าว เมื่อเธอเห็นฉันทำท่าอร่อยเธอจึงลงมือกินข้าว 

      วันนี้พ่อไม่กลับบ้าน ฉันกำลังเจอกับการใช้ชีวิตแบบใหม่ ชีวิตในประจำวันที่ต้องเกรงใจ ต่างฝ่ายต่างเกรงใจ ฉันคิดว่ามันเป็นมารยาทของธรรมเนียมญี่ปุ่น 

 

          แต่ฉันกลับมองว่ามันคือการสร้างช่องว่างระหว่างกัน

 

          เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องได้รอคนอาบน้ำ และทำกิจกรรมส่วนตัว โซระออกมาจากห้องน้ำเจอฉันเขาโค้งอย่างสุภาพ มันทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูก

 

         เป็นอย่างนี้หลายวัน จนรู้สึกอึดอัด ไม่เหมือนมีพี่สาวเลยยังไงก็ไม่รู้

 

        ปุ่ง ปิ๊ง  เมล์เข้ามาอีกแล้ว

 

..........................................................................................................

    Name  : SoRa

    subject: ถึง Mei chan

            วันนี้ข้าวเย็นคือแกงกระหรี่ค่ะ  ไม่เป็นไรฉันชอบทำงานบ้าน ที่นั่นฉันทำเป็นประจำ                 ถ้า Mei chan อยากทานอะไรบอกฉันนะ

.......................................................................................................... 

            "เฮ้อ"

           ฉันวางมือถือแล้วถอนหายใจ เพื่อนแว่นลากเก้าอี้มานั่งข้างหน้าฉันในตอนพักเที่ยง

 

            "เอ๊า ดูทำหน้า  ทำไมซักกะตายอย่างนั้นล่ะคนสวย"

            ฉันมองหน้าเพื่อนแล้วเบ้ปาก

            "เริ่มไม่สนุกแล้วล่ะ ฉันไม่มีทีท่าว่าจะสนิทกับพี่ได้เลยหรือเพราะเราไม่ได้เจอกันนานเกินไปกันนะแว่น"

            "ฉันชื่อ ช่อผกา ค่ะ  ใช่ ถูกแล้วเธอบอกว่าแยกกันตั้งแต่เด็กเลยนี่บางทีอะไรอะไรมันก็ไม่เป็นอย่างที่เราคิดหรอกนะ แล้วเพื่อนชาวต่างชาติล่ะเป็นไง วุ้นแปลภาษาใช้ได้ผลมั้ย"

 

            ฉันยิ้มแบบหน่ายหน่าย ไม่รู้จะตอบอย่างไรดีให้เพื่อนเข้าใจได้ ฉันไม่ได้ใช้เลย

             "ไม่มีอะไรคืบหน้า ความเป็นส่วนตัวของประเทศเขาคงสูง ไม่มีช่องให้เข้าไปตีซี้ได้เลย คงเป็นเรื่องความแตกต่างของวัฒนธรรมล่ะมั้ง"

              "เธอเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า เรื่องแบบนั้นไม่มีอยู่จริงหรอก มันอยู่ที่การทำตัวของเรา บ๊อบบี้เพื่อนชาวไนจีเรียของพ่อฉันเป็นกันเองจะตาย"

 

              ไม่รู้สิ ฉันจะบอกดีใหมว่าคนที่ฉันพูดถึงเป็นพี่สาวแท้ๆของฉัน 

              "นี่เมย์ วันนี้ฉันไปทำการบ้านบ้านเธอนะ เครป่ะ"

              "ไม่... เอ้อ  ไปก็ไปสิ"

             เราทำอะไร เราเกือบปฎิเสธทั้งที่เธอก็ไปออกบ่อย รึเรากลัวเพื่อนเจอพี่สาวกัน

         ช่อผกาเดินกลับบ้านพร้อมฉัน เธอเปิดรั้วเข้าไปเหมือนทุกที ส่วนฉันลังเลนิดนึงก่อนจะเดินตามเธอเข้าไป โซระ เปิดประตูมาต้อนรับเช่นเคย ยัยแว่นทำตาโต

              "お帰りなさい！" (ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ)   

          โซระยิ้ม เป็นธรรมชาติมาก ส่วนยัยแว่นเขย่าแขนฉันใหญ่

               "เมย์ นั่นพี่สาวเธอเหรอ เหมือนเธอมากเลย"

               "ใช่เธอเป็นแฝดคนพี่ของฉัน"

 

          โซระเอาชาและขนมมาให้พวกเราสองคนด้วยรอยยิ้ม แว่นรับมาแล้วเคี๊ยวกรุบ กรุบ

 

               "บ้านเธอสะอาดขึ้นเยอะเลย คนต่างชาติที่ว่าคือพี่สาวเธอเองเหรอ เกิดและโตที่ญี่ปุ่นนี่เองเธอถึงกังวลเรื่องภาษา.."

               "พอแล้ว  การบ้านก็เสร็จแล้ว กลับไปได้แล้วไป"

         ยัยแว่นหัวเราะเอิ๊กอ๊ากไม่ใส่ใจในคำพูดของฉัน แต่ฉันตกใจในคำพูดของตัวเอง ฉันขับไล่เพื่อนเหรอ ฉันเป็นอะไรไป โซระ มองมาที่ฉัน

 

          หลังจากเพื่อนกลับบ้าน โซระ ยืนต่อหน้าฉันที่ห้องนั่งเล่นเธอไม่ยิ้มเหมือนเคย ฉันก็ทำหน้าไม่ถูก เราทำอะไรให้โซระลำบากใจรึเปล่า

          เธอล้วงมือถือขึ้นมากด

 

         ปุ้ง ปิ่ง  เมล์เข้าฉันล้วงมือถือขึ้นมาอ่าน

 

..........................................................................................................

    Name  : SoRa

    subject: ถึง Mei chan

            เป็นอะไรเหรอ ไม่สบายใจเหรอ ฉันรบกวนMei chan งั้นเหรอ ฉันทำตัวเป็นพี่สาวทั้ง             ที่ความจริงมันเป็นเรื่องที่เกินตัวใช่ใหม ฉันขอโทษ

..........................................................................................................

          

 

         ฉันอ่านแล้วจะร้องให้ ช่องว่างของเรามันกำลังขยายกว้างออกอีก ฉันกดมือถือยิกๆส่งเมล์ไปหาเธอ

 

..........................................................................................................

    Name  : SoRa

    subject: ตอบกลับ.ถึง Mei chan

            เป็นอะไรเหรอ ไม่สบายใจเหรอ ฉันรบกวนMei chan งั้นเหรอ ฉันทำตัวเป็นพี่สาวทั้ง             ที่ความจริงมันเป็นเรื่องที่เกินตัวใช่ใหม ฉันขอโทษ 

           ......................................................................................

             ตอบกลับ:

                Sora ฉันรู้สึกว่าฉันทำตัวไม่เหมาะสมกับแขกทั้งเพื่อนและก็เธอ ฉันรู้สึกเหมือน                   ฉันวางตัวไม่ถูก ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเราไม่สนิทกันเลย ฉันไม่ต้องการแม่บ้านนะ

                ฉันต้องการพี่สาว                 

..........................................................................................................

 

             โซระสะอื้น ฉันตกใจ เธอร้องให้เบา  ตายจริงเธออ่อนไหวกับเรื่องนี้เองเหรอ เราทำให้เธอคิดว่าเธอรบกวนเราหรือเปล่า

 

                  "sorry , ขอโทษ โกะเมนนะไซ"ฉันพูดหลายภาษาอย่างไม่กลัวว่าจะพูดผิด

                   เธอพิมพ์บางอย่างในมือถือเธอไม่ส่งมันทางเมล์แต่ยื่นให้ฉันอ่าน

..........................................................................................................

Google

翻訳する

__________________________________________________________

日本  l英語 l タイl 言語検出l v         :        日本  l英語l タイl v       翻訳

__________________________________________________________

 

あなたが私に話し初めて。l         x  :     เป็นครั้งแรกที่คุณคุยกับฉัน        

 

あ v 

..........................................................................................................

 

          พอฉันได้อ่านฉันก็เบ้หน้าร้องให้ทันที ฉันพึ่งจะคิดได้ เพราะฉันกังวลเรื่องภาษาจนพยายามหลบเพื่อที่จะไม่ต้องสื่อสารกับโซระ  จนเธอคิดว่าฉันไม่พอใจที่เธอมาอยู่ด้วย

          เธอดีใจที่ฉันพยายามสื่อสารกับเธอเป็นครั้งแรกนั่นเอง เธอเป็นพี่สาวของฉันมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกันที่รั้วบ้าน

 

 

                        ฉันเองต่างหากที่สร้างช่องว่างระหว่างฉันกับเธอ

 

          โซระยิ้มทั้งน้ำตาที่เห็นฉันตอบรับข้อความนั้น เธอเดินเข้ามากอดฉัน อบอุ่น อุ่นจัง ฉันเหมือนได้กอดแม่ที่จากไป แม่ที่เคยคิดว่าจะไม่มีทางทำให้ฉันคิดถึงมากเท่าพ่อ  แต่ผิดแล้ว พี่สาว และแม่คือสิ่งที่ฉันขาดหายและพยายามหามาเติมเต็ม และฉันสัมผัสได้ในตัวโซระ  ฉันร้องให้ ฉันคิดถึงแม่ที่ไม่มีทางได้เจออีกตลอดชีวิต

 

                "โฮ  โฮ  แม่จ๋า   ฮือ ฮือ พี่จ๋า  โอเนะจัง ฮือ ฉันขอโทษ"

                "用事 (ไดโจวบุ ไม่เป็นไร)"

                "姉はここにある (โอเนะ วะ โกะโก นี่ อารุ  พี่สาวอยู่นี่แล้ว)"

 

         ฉันพึ่งรู้ภายหลังว่าพ่อยืนดูอยู่ห่างห่าง ปล่อยให้พวกเราปรับความเข้าใจกัน เราเข้าใจกันมากขึ้น เริ่มไกล้กันเข้ามา แม้พูดกันคนละภาษาแต่เราก็พยายามจูนหากัน

 

                                 พูดผิด พูดถูก

 

        แต่เรื่องที่ฉันลืมไปแล้วก็คือ บ้านของโซระไม่ใช่ที่นี่และเธอไม่สามารถอยู่เป็นพี่สาวให้ฉันที่นี่ได้ตลอดไป ไม่ช้าก็เร็วเธอต้องกลับไป

 

                           ยังบ้านที่แท้จริงของเธอ

 

           อาจจะจริงก็ได้เมื่อมีคนญี่ปุ่นหลายคนมาพบเธอถึงที่บ้าน

 

____________________________________________________