เด็กเนี่ย!...ของผม [Yaoi]

          ในที่สุดพีชก็มารับน้องนพที่โรงเรียนแล้วพากันกลับบ้านซึ่งมีคุณแม่ของพีชรออยู่ที่บ้าน แต่พอไปถึงบ้านก็เจอแต่ความเงียบไม่มีสาวใช้มาคอยเปิดประตูให้ ต้องเป็นนพที่ลงไปเปิดประตู พีชขับรถเข้าไปในบ้านของตัวเอง

          "น้าพีชครับ ทำไมบ้านเรามันดูเงียบๆล่ะครับ" เด็กน้อยเดินมาหลบหลังของผู้เป็นน้าชาย  เพราะเวลานี้ก็เย็นพอสมควร จึงทำให้ภายในบ้านดูมืดสนิท

          "น้าก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะสิ เข้าบ้านกันเถอะ" พีชจับมือน้อยของนพแล้วเดินนำหน้าพาเข้าไปในตัวบ้าน แล้วก็เดินไปหยิบรีโมทมาเปิดไฟภายในบ้าน จนตอนนี้บ้านสว่างจ้าไปด้วยแสงสีขาว

          "แม่คร้าบ อยู่ที่ไหนกันครับ" พีชตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง แต่มีแต่ความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมา

          "คงไม่มีใครอยู่มั้งครับน้าพีช" หลังจากที่พีชตะโกนอยู่นาน นพก็พูดออกมา

          "ประมาณนั้น" พีชตอบกลับไป แล้วเดินไปทางตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่ม แต่แล้วก็เห็นกระดาษสีเหลืองแปะไว้ตรงตู้เย็น พร้อมกับมีข้อความเขียนไว้ว่า

          'คุณลูกที่รัก แม่ไปเที่ยวที่เกาหลีหนึ่งเดือนน่ะจ๊ะ ฝากดูแลน้องด้วยน่ะ ส่วนพวกแม่บ้าน คุณแม่ของลูกให้ลาพักร้อนจ๊ะ แม่หวังว่าลูกจะอยู่กับน้องได้น่ะ รักที่สุด จุ๊บจุ๊บ' 

          "แม่น่ะแม่ ตัวเองไม่อยู่บ้านคนเดียวไม่ได้หริอไง ทำไมต้องให้แม่บ้านลาพักร้อนด้วยล่ะ เฮ้อ อย่างเซ็ง" พีชพูดกับตัวเองเบาเบา

          "น้าพีชครับ เมื่อกี้นี้คุณป้าโทรมาว่า" 

          "น้ารู้แล้วล่ะ นี่ไง" พีชชี้ไปที่กระดาษสีเหลืองที่ติดอยู่กับตู้เย็น

          "แล้วเย็นนี้เราจะทานอะไรกันดีล่ะครับ" นพถามน้าของตัวเอง เพราะถ้าจะให้เขาทำนั้นไม่มีทางซะหรอก ไม่ใช่อะไรหรอกนพทำกับข้าวไม่เป็น

          "เดี๋ยวน้าทำให่กินเอง นพไปรออยู่ข้างนอก แล้วช่วยจัดโต๊ะให้ด้วยน่ะ" พีชบอกกับหลานชายก่อนที่จะหยิบผ้ากันเปื้อนลายหมีน้ำตาลน่ารักมาใส่

          "นะ น้าทำเป็นด้วยหรอ นพต้องเตรียมยาแก้ท้องเสียไว้รอไหมเนี่ย" นพแซวพีชด้วยความสนุกสนาน

          "เดี๋ยวเถอะเรา น้าทำเป็นก็แล้วกัน ออกไปได้แล้วน่า" พีชบอกกับหลานชายของตัวเอง 

          "คร้าบผม" นพทำหน้าทะเล้นก่อนที่จะยอมออกไปข้างนอกเพื่อเตรียมโต๊ะที่จะทานอาหารกันในค่ำคืนนี้ พอนพจัดเสร็จแล้ว ก็เริ่มคิดแผนการที่จะทำให้น้าของตัวเองยอมเป็นของเขาแต่โดยดี เพราะที่บ้านตอนนี้ก็เอื้ออำนวยแก่การเผด็จศึกน้าพีช เพราะมีแค่นพพีชสองคนเท่านั้น

                    30 นาทีผ่านไป

          "เสร็จแล้ว มาช่วยยกออกไปข้างนอกหน่อยครับน้องนพ" พีชโผล่หน้าออกมา จนทำให่ร่างบางที่คิดอะไรเพลินๆถึงกับสะดุ้งตกใจ

          "อ่ะครับ" พอสติกับมาแล้ว นพก็ลุกเดินไปช่วยยกจานออกมาไว้บนโต๊ะ พร้อมกับมองพิจารณาอาหารไปพลางๆ หน้าตาก็ใช้ได้อยู่ แต่รสชาติจะเป็นไงนี่สิ

          "ทานเลยสิ น้าอยากรู้ว่าเป็นยังไง" พีชเร่งให้ให้นพทานอาหารที่ตัวเองทำ 

          "ไม่ตายแน่น่ะครับน้าพีช" นพสบประมาทอาหารของพีช

          "พูดแบบนี้ไม่ต้องกินเลยดีกว่าไหม" พีชทำหน้างอนๆ

          "นพล้อเล่นน่ะครับ ทานแล้วน่ะครับ" นพตักผัดเปรี้ยวหวานมาใส่จานเป็นอย่างแรก แล้วก็ส่งเข้าปากพร้อมกับข้าวสวยหอมกรุ่น นพเคี้ยวอยู่นานจนทำให้พีชใจแป้วขึ้นมาทันที

          "มันไม่อร่อยหรอ" พีชทนไม่ได้เลยต้องออกปากถามเอง

          "ไม่อร่อย" พีชทำหน้าจ๋อย

          "ได้ยังไงครับ" นพพูดต่อท้ายประโยคเดิม

          "ก็ว่าแล้วเชียวว่าไม่อร่อย แต่เดี่ยวน่ะ /ไม่อร่อย...ได้ยังไง/ มันแปลว่าอร่อยใช่ไหม" พีชถามนพพร้อมกับรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

          "ครับ มันอร่อยมากเลย" นพส่งยิ้มให้พีช จนตอนนี้พีชยิ้มแก้มปริแล้วที่หลานชายบอกว่าอาหารที่เขาทำนั้นอร่อย

          "ถ้างั้นก็กินเยอะๆน่ะ" พีชบอกกับนพ จนตอนนี้ทั้งคู่ทานอิ่มแล้วก็เข้าครัวเพื่อช่วยกันล้างจาน พอล้างจานเสร็จต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปอาบน้ำ

          "น้าพีชครับอย่าลืมที่สัญญากับผมไว้น่ะครับ คืนนี้มาหาผมด้วย" นพบอกกับพีชก่อนที่จะแยกย้ายกันไปอาบน้ำ

          "น้าไม่ลืมหรอกน่า" แล้วทั้งคู่ก็เข้าห้องของตัวเอง พอนพอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็มานั่งลงบนเตียงเพื่อคิดวิธีทำให้น้าพีชเป็นของตัวเองให้ได้ หึหึ คราวนี้แหละน้าเสร็จผมแน่

#ขอโทษที่หายไปนานน้าาาา มาแต่งต่อให้แล้วคร้าาาา